9.5.13

Στρώνουν χλοοτάπητα στον Θερμαϊκό


Με εντατικούς ρυθμούς συνεχίζεται η τοποθέτηση χλοοτάπητα σε επιλεγμένα τμήματα του Θερμαϊκού Κόλπου από εξειδικευμένα συνεργεία του δήμου Θεσσαλονίκης. Το πιλοτικό πρόγραμμα «Πράσινα μπαλκόνια, πράσινες ταράτσες, πράσινες θάλασσες» φιλοδοξεί να αυξήσει τα τετραγωνικά μέτρα πρασίνου στην πόλη με έναν εντελώς πρωτοποριακό τρόπο: τη μεταμόρφωση ενός «νεκρού» χώρου (όπως έχει αποδειχτεί ότι είναι η θάλασσα) σε ένα καταπράσινο υδάτινο πάρκο.

Οι κάτοικοι της πόλης δεν κρύβουν την ικανοποίησή τους για την πρωτοβουλία του δήμου. «Μέχρι σήμερα γνώριζα για τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα αντίκριζα τους πλωτούς κήπους της Θεσσαλονίκη» δηλώνει με ενθουσιασμό ο συνταξιούχος του ΤΕΒΕ Δημήτρης Πράντζαλος. «Αγνοούσα ότι υπήρχε στην Ελλάδα η τεχνογνωσία για ένα τόσο σύνθετο και καινοτόμο έργο. Διαψεύστηκα οικτρά. Χορτάρι τέτοιας ποιότητας -και μάλιστα σε υγρή επιφάνεια- δεν έχω ξαναδεί» δηλώνει με περηφάνια ο φοιτητής φυτικής παραγωγής Τάσος Μπαρούτογλου.

Η πρωτοβουλία του δήμου προκάλεσε τον διεθνή θαυμασμό. Δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητους και τους ανθρώπους της τέχνης. Για «ιστορική δικαίωση» κάνει λόγο η ανακοίνωση που εξέδωσε η Παγκόσμια Ένωση Εξπρεσιονιστών Ζωγράφων μέσω του ελληνικής καταγωγής πρόεδρου της Ζακ Ιακωβίδη. «Από την αρχή της ιστορίας, κάθε ζωγράφος απέδιδε τη θάλασσα με το βαρετό μπλε χρώμα. Για πόσο καιρό θα έπρεπε να συνεχιστεί αυτό; Πρώτοι οι εξπρεσιονιστές αποδώσαμε τη θάλασσα με πράσινο χρώμα και τώρα ο δήμος ακολουθεί τα βήματά μας. Αναμένουμε περισσότερες πρωτοβουλίες για κόκκινους ουρανούς και πορτοκαλί πολυκατοικίες» σημειώνει ο Ζακ Ιακωβίδης.

Η δημιουργία του πλωτού πάρκου, εκτός από ανάσες οξυγόνου για τους κατοίκους της πόλης, αναμένεται να δώσει και "ανάσες" απασχόλησης καθώς στα σκαριά βρίσκεται ο σχετικός διαγωνισμός για την κάλυψη τεσσάρων θέσεων βατραχανθρώπων (καθαριστών και κηπουρών) που θα φροντίζουν τις πράσινες εκτάσεις.

Επόμενο βήμα της δημοτικής αρχής είναι η δημιουργία φεστιβάλ που θα συνδέει αρμονικά την ομορφιά μιας ανθοέκθεσης με τις ευεργετικές ιδιότητες που έχει στον ανθρώπινο οργανισμό το ιώδιο της θάλασσας. Η ειδική επιτροπή που έχει συσταθεί για την περίπτωση μελετάει μεταξύ άλλων την ονομασία του φεστιβάλ. Περισσότερες πιθανότητες συγκεντρώνουν οι «Θαλασσόκηποι 2013».

Υ.Γ. Μην τα καταστρέψεις όλα «Αλκίππη», μην τα καταστρέψεις…

25.10.12

Το δράμα του πνευματιστή


Φλας μπακ στο 1992
Ο Αμπέμπε μπήκε τρέχοντας στην καλύβα της οικογένειάς του, στην άκρη του μικρού χωριού, στα βάθη της Αφρικής. Στο χέρι του κρατούσε το πτυχίο του πνευματιστή που κατάφερε να αποκτήσει μετά από πολλά ξενύχτια, διάβασμα και συνομιλίες με τα πνεύματα των πεθαμένων της φυλής. Ο πατέρας του, τον αγκάλιασε περήφανος. «Άντε, γιε μου, να σε δούμε και μάγο του χωριού. Ο Μπολάλε είναι γέρος και σύντομα θα πάει να συναντήσει τους προγόνους μας», τού είπε συγκινημένος. Ο Αμπέμπε χαμήλωσε το βλέμμα του. «Λυπάμαι που θα σου το πω πατέρα, αλλά δεν θα μείνω στο χωριό. Είμαι πλασμένος για μεγάλα πράγματα. Θα πάω στο εξωτερικό να κάνω διεθνή καριέρα». Ο πατέρας στεναχωρήθηκε αλλά δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Ήθελε το καλύτερο για το παιδί του. «Και που θα πας Αμπέμπε;», τον ρώτησε με αγωνία. «Σε μια χώρα που σέβονται και εκτιμούν τους επιστήμονες. Στην Ελλάδα…».

Σήμερα
Στο ημιφωτισμένο δωμάτιο του σπιτιού του, ο Αμπέμπε γέμισε το ποτήρι του με μπίρα. Έριξε λίγο αίμα νυχτερίδας που του είχε ξεμείνει από μια θυσία και μια σταγόνα δηλητήριο φιδιού από αυτό που του στέλνει ο γέρος πατέρας του από την Αφρική. Το ήπιε μονορούφι. Ο προβληματισμός ήταν ζωγραφισμένος στο πρόσωπό του. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως γίνεται, μετά από 20 χρόνια προσφοράς στην ελληνική κοινωνία, οι Έλληνες να αποδεικνύονται τόσο αγνώμονες. Τόσες πλούσιες χήρες βοήθησε να μιλήσουν με τον μακαρίτη, τόσα ματζούνια παρασκεύασε που έκαναν άγνωστους ανθρώπους να ερωτευτούν μεταξύ τους και σε τόσους ανθρώπους είπε την μοίρα τους κοιτάζοντας μόνο τα ντουμάνια από καμένες δάφνες ή τα κατακάθια του καφέ. Και ποιο ήταν το ευχαριστώ; Να φτάσει στο σημείο να παρακαλάει για δουλειά. Αμέτρητες σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό του. Τι λαός είναι αυτός που ξεχνάει όσους τον βοηθούν; Αν δεν αγαπούσε τόσο την Ελλάδα και την Θεσσαλονίκη, θα γύριζε πίσω στο χωριό του. Και τότε πήρε την απόφαση για μια τελευταία προσπάθεια. Και αυτή την προσπάθεια θα την έκανε από την mainstream οδό…


Οι αποδείξεις
Το Leontios.com παρουσιάζει κατ’ αποκλειστικότητα το διαφημιστικό φυλλάδιο του Αμπέμπε που θα έπρεπε να διδάσκεται σε κάθε σχολή Εμπορίας και Διαφήμισης της Ελλάδας και την αλλοδαπής που σέβεται τον εαυτό της. Για ευνόητους λόγους έχω καλύψει το όνομα του πνευματιστή για να μην νομίζουν κάποιοι ότι τα παίρνουμε από τη διαφήμιση. Πάμε στην ανάλυση…
Το κείμενο αρχίζει -σωστά- με την αναφορά στην πολυετή πείρα του λειτουργού. Τα 20 χρόνια εμπειρίας τού δίνουν το συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των αρχάριων συναδέλφων του. Τι να πει ο ψάρακας αν χρειαστεί να καλέσει και να μιλήσει με το πνεύμα του Σωκράτη; Τίποτα. Ούτε καν θα το βρει. Ενώ αυτός με την μεγάλη ατζέντα μπορεί να μιλήσει με τις ψυχές ανθρώπων που πέθαναν πριν από πολλούς αιώνες.
Δεύτερον. Ο πνευματιστής είναι τόσο καλός στη δουλειά του που μπορεί να λύσει κάθε πρόβλημα ταχύτερα και καλύτερα από κάθε άλλον. Αυτό, πιθανότατα, έχει να κάνει με τα κονέ του στο χώρο του αοράτου. Το ύφος του, βεβαίως, είναι αντιδεοντολογικό και ενδέχεται να τον καλέσει σε απολογία ο Σ.Π.Π. (Σύλλογος Πτυχιούχων Πνευματιστών) αλλά ο Αμπέμπε δεν μασάει. Είναι τόσο σίγουρος για τις δυνατότητές του που μπορεί να αντεπεξέλθει σε κάθε πρόκληση. Προσθέστε ακόμη έναν πόντο στα υπέρ του.
Στη συνέχεια λέει ότι μπορεί να κάνει ερωτευμένους καλύτερα από πριν. Καταστρατηγείται το συντακτικό αλλά το πιάσαμε το νόημα.
Μπορεί να κάνει αγνώστους ανθρώπους να ερωτευτούν. Οκ. Αρκεί μην βρίσκεται ο ένας στην Ανατολή και άλλος στη Δύση γιατί θα ταλαιπωρηθούν άδικα. Οι σχέσεις εξ’ αποστάσεως δεν πετυχαίνουν.
Δίνει πανίσχυρα φυλακτά για προστασία (από μάτι, σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, χολέρα κτλ). Επίσης, οκ.
Και επειδή οι γνώσεις του πνευματιστή στο μάρκετινγκ είναι σε δυσθεώρητα επίπεδα, κράτησε για το τέλος το καλύτερο: «Λύνω σημαντικές δικαστικές υποθέσεις σεξουαλικού περιεχομένου». Πόσο μαλάκες μπορεί να αισθάνονται οι ψυχοπαθείς βιαστές και οι παιδεραστές που πήγαν και έδωσαν τα χρήματά τους σε δικηγόρους για να καταλήξουν στη φυλακή; Δεν ξέρω με ποιον τρόπο μπορεί να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα αλλά αν εκβιάζει εισαγγελείς και δικαστές, δεν θέλω να το ξέρω.
Και το κερασάκι στην τούρτα: Υπόσχεται αποτελέσματα σε 7 ημέρες. Χωρίς να κολλάει στη γραφειοκρατία και άλλα παρόμοια προβλήματα. Τα ακούτε οι υπόλοιποι;
Βέβαια, επειδή ο άνθρωπος είναι πνευματιστής και όχι καθηγητής στο Harvard, η μετάφραση του κειμένου του στα αγγλικά είναι για το ανάθεμα. Μάλλον δούλεψε το «google translate». Επίσης, γιατί στο κομμάτι των αγγλικών δεν έχει μεταφραστεί και η διεύθυνση;

Επιμύθιο
Η απελπισία, ο πόνος και η αμάθεια μπορεί να οδηγήσει αρκετούς ανθρώπους στο να αναζητήσουν ανακούφιση στους τσαρλατάνους. Το γεγονός όμως ότι υπάρχουν ακόμη λαμόγια που δραστηριοποιούνται σε τέτοιους τομείς, αποδεικνύει ότι υπάρχουν ακόμη αφελείς που ζουν στον μεσαίωνα, που νομίζουν ότι η ζωή τους ορίζεται από την κίνηση των πλανητών και δεν έχουν ακούσει ότι μία ανθρώπινη κατασκευή κόβει βόλτες στον Άρη. Και όλα αυτά στο έτος 2012. Και όλα αυτά σε έναν λαό που έβαλε τις βάσεις από την ιατρική και την φιλοσοφία μέχρι θέατρο και τη μουσική…

Υ.Γ. Και τώρα σταματάω γιατί ο Αμπέμπε έχει το γραφείο του κοντά στην εργασία μου. Μπορεί να μην στείλει πνεύματα για να με στοιχειώσουν αλλά δεν αποκλείεται να μαζέψει τίποτα καρντάσια από την Αφρική και να με σαπακιάσουν στο ξύλο…

30.8.12

Τα κεφάλια μέσα…

Πέρασαν δύο μήνες (και βάλε) από την τελευταία μου ανάρτηση και θα περνούσαν ακόμη περισσότεροι αν δεν έπαιρνα τη γενναία απόφαση να στρώσω τον -σμιλεμένο με ατελείωτες ώρες γυμναστικής- πισινό μου και να γράψω. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: πώς να γράψεις όταν το μυαλό σου τρέχει ακόμη σε παραλίες, θάλασσες, ξαπλώστρες, φρέντο εσπρέσο ή μπίρες (ανάλογα με την ώρα) και μαγαλοκυρίες ιταλίδες τουρίστριες με βραζιλιάνικο ταμπεραμέντο που το κορμί τους αποτελείται από σάρκα, οστά και σιλικόνη; Παραθέτω την Evita Pozzi ως το καταλληλότερο παράδειγμα…

Η Εβίτα στην ακροθαλασσιά
Πώς μπορείς να ξεπεράσεις τα παραπάνω; Μα, με εργασιοθεραπεία. Παίρνεις το μυαλό σου από τις ξαπλώστρες και τις κάθε λογής Εβίτες και ρίχνεσαι στη δουλειά. Βαφτήκαμε με φούμο, ξεχυθήκαμε καταδρομικά στη Θεσσαλονίκη και αρχίσαμε να «μασάμε» πληκτρολόγια. Το αποτέλεσμα είναι το τεύχος που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή με την «Μακεδονία». Και έχουμε θέματα για τα παρακάτω (και όχι μόνο): το Reworks 2012, τον απόλυτο οδηγό επιβίωσης για νέους φοιτητές που πρέπει να διαβάσουν (για διαφορετικούς λόγους) οι φοιτητές, οι γονείς τους και οι «απ’ έξω», το νέο πρόσωπο που ελπίζουμε να αποκτήσει σύντομα η οδός Αγίας Σοφίας, το εκπληκτικό Χαμζά Μπέη τζαμί (που είναι γνωστό στους Θεσσαλονικείς ως «Αλκαζάρ» αλλά οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα για την ιστορία και την ομορφιά του) και, για να ιντριγκάρω το γυναικείο κοινό μου, ιδρωμένους άντρες που παίζουν με τα σίδερα. Κυριολεκτικά.

Επιλογές 715
«One more thing…» που θα έλεγε και ο Steve Jobs… Όσοι επισκεφτείτε το περίπτερο της «Μακεδονίας» στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, θα έχετε την ευκαιρία να δείτε (και να αγγίξετε), πριν από όλους τους άλλους, αυτό που έχουμε στα σκαριά. Οι υπόλοιποι θα το μάθετε σε λίγες μέρες. Stay tuned. Επιστρέφουμε δριμύτεροι…

20.6.12

Το φάντασμα της Αρετσούς

Η φωτογραφία είναι από το στοιχειωμένο σπίτι στην Αρετσού.
Το φάντασμα είναι μούφα...
Τελικά τίποτα δεν λειτουργεί σωστά σε αυτή τη χώρα. Ούτε ο υλικός κόσμος, ούτε ο κόσμος του αοράτου. Δεν γίνεται να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό, να ξυπνάμε μέσα στη νύχτα και να τρέχουμε σε στοιχειωμένα σπίτια και πλατείες για να κάνουμε ένα θέμα για τους αστικούς μύθους της Θεσσαλονίκης και να μην μπορούμε να βρούμε ένα φάντασμα ή ένα πνεύμα για να μιλήσουμε μαζί του ή, έστω, να το φωτογραφίσουμε. Ούτε ένα…

Ίσως να είμαι υπερβολικός. Ίσως τα φαντάσματα της Θεσσαλονίκης να θέλουν να διατηρούν χαμηλούς τόνους, να μην επιθυμούν την δημοσιότητα και να αρκούνται στο να τρομάζουν τους περίοικους (όπως, κακή ώρα, συμβαίνει με το στοιχειωμένο σπίτι στην Αρετσού). Μη μάθω όμως από τους γείτονες τους ότι τα φαντάσματα παραπονιούνται επειδή η Νέσι, στη λίμνη του Λοχ Νες ή κάτι πνεύματα σε κάστρο της Γλασκόβης προσελκύουν περισσότερους τουρίστες απ’ ότι αυτά. Μην τα περιμένουμε όλα από τον ΕΟΤ.

Δεν αποκλείω πάντως το ενδεχόμενο να μην έχει επηρεάσει τον κόσμο του παραφυσικού η οικονομική κρίση και τα πνεύματα να μην βρίσκονταν στο σπίτι τους επειδή, πολύ απλά, στοιχειώνουν κάποια εξοχική κατοικία. Ίσως έτσι να δικαιολογείται το γεγονός ότι σε ένα αρχοντικό στον Βόλο ακούγονται φωνές μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες. Και πήγαμε εμείς να κάνουμε θέμα για τα πνεύματα καλοκαιριάτικα… Αθάνατη Ελλάδα! Ωραία μέχρι και στα φαντάσματά σου.

Το μόνο πράγμα που θα με στεναχωρούσε είναι να μην συμβαίνει τίποτα από τα παραπάνω και τα φαντάσματα να μην εμφανίστηκαν επειδή απλώς δεν με γουστάρουν. Αν δεν με θέλουν μία φορά, δεν τα θέλω εκατό. Και περνώ στα υπόλοιπα θέματα που θα διαβάσετε στις «Επιλογές» της Κυριακής. Αναφέρω ενδεικτικά τα 34 χρόνια από τον μεγάλο σεισμό του 1978, τον τορπιλισμό του γαλλικού ατμόπλοιου Marquette από γερμανικό υποβρύχιο τον Οκτώβριο του 1915 στα ανοιχτά του Θερμαϊκού, τα μυστικά των εμπορικών στοών της Θεσσαλονίκης, την βάση δεδομένων που συγκεντρώνει 1.022 μαρτυρίες από 853 Έλληνες Εβραίους που επέζησαν του Ολοκαυτώματος και πολλά άλλα.

15.6.12

Ο καλός Κριστιάν(ος)

Ο Κριστιάν Καραμπέ είναι πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα εγώ αν γνώριζα ότι ο τύπος στον οποίο προσπαθώ να μάθω γκολφ, πέρασε σαράντα λεπτά κλεισμένος με την γυναίκα μου στην κρεβατοκάμαρα μιας σουίτας ξενοδοχείου με την εντολή να μην τους ενοχλήσει κανείς. Και συν τοις άλλοις, η γυναίκα μου να λέγεται Αντριάνα Σκλεναρίκοβα και να αποτελεί την φαντασίωση ολόκληρου του αντρικού πληθυσμού (εξαιρείται ο φίλος μου ο Γιώργος που δηλώνει υπεράνω). Ωραία… Και αφού κατάφερα να κερδίσω τις εντυπώσεις, μπορώ να ομολογήσω ότι η συνάντηση μας δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μία συνέντευξη για τις «Επιλογές» (για την οποία με μίσησαν φίλοι και γνωστοί) και ότι η σωματική μου επαφή με την Αντριάνα περιορίστηκε σε μια χειραψία.

Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι το χέρι με το οποίο άγγιξα την Σλοβάκα καλλονή (και δεν έπλυνα για μία εβδομάδα) ήταν το χέρι με το οποίο, μάταια, προσπαθούσα να πιάσω το μπαστούνι του γκολφ. Παρότι δεν ήταν η πρώτη φορά που ασχολήθηκα με το ευγενές άθλημα (μπορείτε να διαβάσετε την περσινή μου εμπειρία, εδώ) εξακολουθώ να πιστεύω ότι πρόκειται για το δυσκολότερο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου. Ο Κριστιάν Καρεμπέ μαζί με τον Τάκη Γκώνια (που πλέον είναι επαγγελματίας παίκτης του γκολφ) και άλλους δύο γκολφέρ, απάρτιζαν μία από τις ομάδες που έλαβαν μέρος στο «7ο Aegean Pro Am» που διεξήχθη στα courses του Aphrodite Hills στην Κύπρο από τις 30 Μαΐου έως τις 2 Ιουνίου, διοργάνωση που κλήθηκα να παρακολουθήσω. Για την διοργάνωση, θα αρκεστώ να πω ότι ήταν εξαιρετική. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τις ικανότητές μου στο γκολφ.

Η ιστορία είναι λίγο πολύ, γνωστή από πέρσι. Λίγο προτού αρχίσω να βγάζω αφρούς από το στόμα και αρχίσω να κυνηγώ με το μπαστούνι όλους εκείνους που με περισσή άνεση χτυπούσαν το ένα μπαλάκι μετά το άλλο, ένας γνώριμος τύπος από το ποδοσφαιρικό παρελθόν μου, ήρθε για να βοηθήσει: ο Κριστιάν Καρεμπέ. Για να μην πολυλογώ, δεν πίστευα ότι ένας άνθρωπος που πήγε να προπονηθεί με στόχο να κατακτήσει την πρωτιά στο τουρνουά, θα είχε την όρεξη και την υπομονή να καθίσει για μισή ώρα με κάποιον που δεν μπορεί να πιάσει ούτε το μπαστούνι και να τον μεταμορφώσει σε δεινό παίκτη (για τα δικά μου δεδομένα). Και όμως… Κάθισε δίπλα μου και άρχισε να μου εξηγεί, αρχικά στην θεωρία και έπειτα στην πράξη, την στάση του σώματος, τον τρόπο με τον οποίο κρατάς το μπαστούνι και χτυπάς την μπάλα και την κίνηση του σώματος μετά το χτύπημα. Ούτε απογοητεύτηκε με την ασχετοσύνη μου. Έστηνε και ξαναέστηνε την μπάλα, διόρθωνε τις κινήσεις, ανέβαζε την ψυχολογία και μου αποκάλυψε το μυστικό της επιτυχίας: «ακόμη και αν βλέπεις ότι δεν τα καταφέρνεις, μην τα βάζεις κάτω, συνέχισε να προσπαθείς…».
Αν το χορτάρι μπορούσε να μιλήσει, όσο ευγενικό και να ήταν, είμαι σίγουρος ότι θα με έβριζε για τα απανωτά χτυπήματα που δεχόταν. Και κάποια στιγμή, στο ημίωρο, ήρθε το μαγικό χτύπημα. Η μπάλα έφυγε με δύναμη και ύψος. Το χορτάρι σίγουρα θα απόρησε. Και μετά ήρθε και άλλο χτύπημα. Και άλλο… Ένιωσα να πετάω από ικανοποίηση. Ο Καρεμπέ είδε τους καρπούς του να αποδίδουν. Χαμογέλασε και στάθηκε δίπλα μου για να παίξει και αυτός. Λίγο παραπέρα ο Γκώνιας έδειχνε στον Τζόρτζεβιτς πώς να κρατήσει το μπαστούνι. Με το πρώτο χτύπημα της ζωής του, έστειλε την μπάλα στα 150 μέτρα. Το ίδιο και με το δεύτερο και το τρίτο… Οι παλιοί συμπαίκτες του, κοιτούσαν ο ένας τον άλλον με απορία. Ο τσαμπουκάς μου έσπασε και πάλι. Έστησα την μπάλα και συνέχισα να καμαρώνω για τα χτυπήματα των 80 μέτρων…

24.5.12

Επιχείρηση λίφτινγκ

Αφού τρυπώσαμε πριν από δύο μήνες στα εργοτάξια του μετρό, κατεβήκαμε στο κέντρο της γης (εντάξει, υπερβάλω λιγάκι), και βολτάραμε στην σήραγγα του μετροπόντικα όπου θα κινούνται σε λίγα (ελπίζουμε) χρόνια οι συρμοί, είπαμε να τρυπώσουμε (χωρίς τσιλιαδόρους, κουκούλες κτλ.) και στα εργοτάξια για την ανάπλαση των πάρκων της Νέας Παραλίας. Περπατήσαμε, φωτογραφίσαμε, μιλήσαμε με τους ανθρώπους που έχουν επιφορτιστεί με το λίφτινγκ, πήραμε χρώμα από τον ήλιο που έκαιγε και τη σκόνη που σήκωναν τα φορτηγά που πηγαινοέρχονταν και γράψαμε τις εντυπώσεις μας στο τεύχος των «Επιλογών» που κυκλοφορεί μαζί με την «Μακεδονία» την Κυριακή 27 Μαΐου.
Διαβάστε επίσης τους λόγους για τους οποίους ο αρχιτέκτονας Θωμάς Δοξιάδης προτείνει να ξηλωθεί η άσφαλτος από τις κεντρικές αρτηρίες της Θεσσαλονίκης (και δεν θα σας αποκαλύψω περισσότερα εδώ) σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Μαρία Τερζούδη. Στις σελίδες του περιοδικού θα λύσετε κάθε απορία που έχετε για το πράσινο και τα βιολογικά προϊόντα και θα μάθετε πώς μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα το σκανδιναβικό μοντέλο για την αειφόρο ανάπτυξη.
Άφησα για το τέλος το θέμα που ετοιμάσαμε για την κυρία που κοσμεί το εξώφυλλο των «Επιλογών». Όχι, δεν έχει να κάνει με την θεϊκή ομορφιά της Αντζελίνας Τζολί, ούτε για το δώρο που έκανε η ηθοποιός στον Μπραντ Πιτ, τους αρραβώνες του ζευγαριού, το μονόπετρο ή τις ταινίες που έχει στα σκαριά. Έχει να κάνει το ανθρωπιστικό και περιβαλλοντικό έργο που επιτελεί –σχεδόν- χωρίς να το καταλαβαίνει κανείς. Και, πιστέψτε με, για γυναίκα που είναι μόλις τριανταεπτά ετών είναι κάτι περισσότερο από σημαντικό.


Υ.Γ. Επειδή δεν έχω φτάσει ακόμη στο σημείο να αναφέρομαι στον εαυτό μου στον πληθυντικό, να διευκρινίσω ότι ο έτερος επισκέπτης (στο μετρό και τα πάρκα) είναι ο πιστός μου φωτογράφος Σάκης Γιούμπασης του οποίου είναι και οι φωτογραφίες που απολαμβάνετε.

14.5.12

Προσοχή! Ο Captain δαγκώνει


Δεν είχα σκοπώ να γράψω κάτι για τους «Avengers». Η ταινία ήταν τόσο αδιάφορη που την ξέχασα πέντε λεπτά μετά την έξοδό μου από την αίθουσα. Είμαι πεπεισμένος ότι θα την ξεχνούσα νωρίτερα αν δεν υπήρχαν αναρτημένες σε κάθε γωνιά του σινεμά (και του καταστήματος με τα παιχνίδια) αφίσες με τους ήρωες. Άσε που οι οθόνες πρόβαλαν συνεχώς αποσπάσματα με τον Hulk να δέρνει τους κακούς και τον Iron Man να λέει εξυπνάδες στον Loki. Και να σκεφτείτε ότι όλα αυτά τα γράφει ένας comic book geek.

Όταν ενημερώθηκα ότι οι «Εκδικητές» έκαναν το καλύτερο άνοιγμα ταινίας όλων των εποχών στις ΗΠΑ, κόντεψα να σκάσω. Δεν μπορεί να έχεις ένα σενάριο τόσο τρύπιο όσο των «Avengers» (ήθελα να κάνω έναν παραλληλισμό αλλά αυτολογοκρίθηκα) και να έχεις καταφέρει να οδηγήσεις στην αίθουσα, κυριολεκτικά τους πάντες. Θα πεις: «Εντάξει… είχε ωραία εφέ». Ναι, είχε. Τίποτα όμως τόσο εντυπωσιακό που να μην το έχουμε ξαναδεί. Γνωρίζω ανθρώπους με τους οποίους μπορώ να κάνω αριστουργήματα με μηδενικό κόστος και με σενάριο πιο δεμένο και αληθοφανές από των «Εκδικητών». Και έχω κάτι στο νου μου. Τα ακούει ο Μολυβιάτης; Τι μας δίδαξε, λοιπόν, η εμπειρία των «Avengers»; Ότι με πέντε τσακαλάκια στο τμήμα μάρκετινγκ μπορείς να καταφέρεις τα πάντα.

Επειδή όμως το κοινό δεν είναι τόσο χαζό και δεν θέλω να δω τους παραγωγούς να ζητιανεύουν στον δρόμο και τον Captain America να αναγκάζεται να δουλέψει ως σεκιουριτάς σε πολυκατάστημα και να του κάνει μαγκιές ο κάθε τυχάρπαστος πελάτης (φιλοξενώ και αποκλειστική φωτογραφία από το μέλλον) καλά θα κάνουν οι παραγωγοί να επιλέξουν με σωφροσύνη το σενάριο της συνέχειας. Μια της αρπαχτής, δυο της αρπαχτής… Στην τρίτη καίγεσαι (αυτό δεν σημαίνει ότι τους παίρνει να κάνουν ένα κακό sequel). Έχω την αίσθηση ότι ακόμη και το ενδεχόμενο να δούμε τον Captain σε ρόλο σεκιουριτά θα είναι καλύτερο από αυτό που μπορεί να έχουν στα σκαριά. Και ας έβγαλαν διακόσια εκατομμύρια δολάρια μέσα σε ένα σαββατοκύριακο...