30.6.11

Τα βιβλία του καλοκαιριού


Σας είχα εκμυστηρευτεί παλαιότερα ότι κατά τη διάρκεια των διακοπών μου –δεν αναφέρομαι στις ημερήσιες εξόδους στη Χαλκιδική- απολαμβάνω να την αράζω κάτω από μια ομπρέλα θαλάσσης, να ακούω το κύμα (όχι τα πιτσιρίκια) και να διαβάζω κάποιο βιβλίο. Αν υπάρχει κάποιο κοκτέιλ, ακόμη καλύτερα... Δεν ανήκω στην κατηγορία εκείνων που «κατασπαράσσουν» τα βιβλία, όπως κάνουν οι περισσότερες αλλοδαπές τουρίστριες -αλλά να είστε σίγουροι ότι κατά τη διάρκεια του δεκαπενθημέρου θα διαβάσω σίγουρα δύο με τρία (κι άλλα τόσα στην υπόλοιπη χρονιά). Τα τελευταία χρόνια ξεπλήρωσα το «χρέος» μου σε εκείνα τα έργα της ελληνικής λογοτεχνίας που θα έπρεπε να είχα διαβάσει σε μικρότερη ηλικία. Και τώρα, πάμε γι’ άλλα… Μέχρι σήμερα, δεν έτυχε να ασχοληθώ με τα βιβλία των φετινών διακοπών μου. Χάρη όμως στο αφιέρωμα που ετοιμάσαμε στο «live!», είχα την ευκαιρία να ξεφυλλίσω αρκετά βιβλία και να επιλέξω αυτά που θα μπουν στον «σάκο εκστρατείας» (για την ιστορία: αν δεν έχετε καταλήξει ακόμη πού θα περάσετε τις διακοπές σας, ρίξτε μια ματιά στις «Επιλογές»). Στις σελίδες του περιοδικού θα βρείτε τις πιο πρόσφατες εκδόσεις πέντε μεγάλων εκδοτικών οίκων. Καλή ανάγνωση!

29.6.11

The travel issue


Ένα τεύχος, δύο εξώφυλλα, δύο γλώσσες, πολλά ταξίδια. Ταξίδια γι’ αυτούς που θα αφήσουν τη Θεσσαλονίκη για να κάνουν τις διακοπές τους και προτάσεις διασκέδασης και ψυχαγωγίας για εκείνους που επέλεξαν τη Θεσσαλονίκη ως σταθμό του ταξιδιού τους. Όπως μπορείτε να συμπεράνετε, το 705ο τεύχος των “Επιλογών” είναι αφιερωμένο στα ταξίδια. Αν δεν έχετε ήδη αποφασίσει τον τόπο στον οποίο θα περάσετε τις καλοκαιρινές διακοπές σας, ξεφυλλίστε τις σελίδες του περιοδικού και πάρτε ιδέες. Είμαι σίγουρος ότι θα βρείτε κάτι που θα σας κινήσει το ενδιαφέρον. Σηκώστε το ακουστικό και οργανώστε την καλοκαιρινή σας απόδραση. Αν έχετε καταλήξει σε κάποιον άλλον προορισμό, περάστε στα υπόλοιπα θέματα -και… καλό ταξίδι! Αν έχετε ήδη γυρίσει από τις διακοπές, τότε μάλλον είστε ποδοσφαιριστής. Καλή προετοιμασία.


Και γιατί υπάρχουν δύο εξώφυλλα; Γιατί, εκτός από τα Ελληνικά, ένα μεγάλο κομμάτι του περιοδικού είναι γραμμένο στα Αγγλικά. Οι τουρίστες έχουν αρχίσει ήδη να καταφθάνουν στη Θεσσαλονίκη και οι “Επιλογές” τούς σερβίρουν τα πάντα “στο πιάτο”: τι να δουν, πού να ψωνίσουν, πού να φάνε… Και, μεταξύ μας, το τεύχος δεν απευθύνεται αποκλειστικά στους τουρίστες: ακόμη κι αν είστε γέννημα-θρέμμα Σαλονικιός, να είστε σίγουροι ότι θα ανακαλύψετε σημεία της Θεσσαλονίκης που δεν τα γνωρίζατε. Βγείτε στην πόλη, κρατήστε τις “Epiloges” στα χέρια, μιλήστε Αγγλικά και γίνετε για λίγο τουρίστας στην πόλη σας.

24.6.11

Σαν τη Χαλκιδική, πουθενά!


Το ανέκδοτο είναι παλιό αλλά πάντα επίκαιρο: Πεθαίνει ένας Θεσσαλονικιός και πηγαίνει στον παράδεισο. Μετά από λίγες μέρες τον συναντά ο Άγιος Πέτρος και τον ρωτά: «Λοιπόν; Πώς σου φαίνεται ο Παράδεισος; Δεν είναι υπέροχος;».
 Και απαντά ο Θεσσαλονικιός: «Καλώς είναι... αλλά δεν είναι και σαν τη Χαλκιδική!».

Νομίζετε ότι ξέρετε τα πάντα για τη Χαλκιδική; Τους κρυφούς ορμίσκους, τα ερημικά λιμανάκια και το κόλπο για να βρίσκετε αμέσως θέση πάρκινγκ έξω από τα νυχτερινά μαγαζιά της Καλλιθέας Σάββατο βράδυ; Στο «live!» της Κυριακής θα μάθετε τα απολύτως απαραίτητα για τον καλοκαιρινό παράδεισο που βρίσκεται δίπλα μας (εκτός από αυτό που έγραφα για το πάρκινγκ).

17.6.11

Ελευθερία Αρβανιτάκη


Γνώρισα -όπως και ο περισσότερος κόσμος- την Ελευθερία Αρβανιτάκη μέσα από τα τραγούδια της, αυτά που θα ερμηνεύσει τη Δευτέρα στη συναυλία της στη Μονή Λαζαριστών. Στα δεκατέσσερα χρόνια που ασκώ τη δημοσιογραφία δεν είχα την ευκαιρία να της πάρω μια συνέντευξη -ή, αν προτιμάτε, να κάνω μια κουβέντα μαζί της. Μέχρι και πριν από μερικές ημέρες… Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν είναι μόνο μια καλλιτέχνιδα με εξαιρετικό ερμηνευτικό ταλέντο, αλλά κι ένας άνθρωπος που ζει μέσα στον κόσμο, με άποψη και ανησυχίες. Για να καταλάβετε τι εννοώ, παραθέτω ένα απόσπασμα από την συνέντευξη:

>> Διάβασα ότι ήσασταν κι εσείς μια «αγανακτισμένη». Τι σας έκανε να κατεβείτε στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας;
Ό,τι έκανε και τον υπόλοιπο κόσμο: έχει να κάνει με το γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια κατάσταση την οποία δεν επιλέξαμε. Έχει να κάνει με μια κατάσταση την οποία δεν ξέραμε. Θεωρώ ότι υπάρχει μια μεγάλη εξαπάτηση, θεωρώ ότι πρέπει να το δηλώσουμε και να ζητήσουμε και ευθύνες. Πρέπει να συμβάλουμε όλοι ώστε να επανέλθει στους πολιτικούς η αίσθηση της ευθιξίας, γιατί νομίζω ότι αυτό έχει εξαφανιστεί. Κατέβηκα στην πλατεία -και θα κατεβώ ξανά!

>> Αυτό σημαίνει ότι αφορίζετε γενικότερα την πολιτική και τους πολιτικούς;
Ασφαλώς και όχι. Ζούμε σ’ ένα δημοκρατικό κράτος. Πολίτευμά μας είναι η δημοκρατία και πρέπει να την υπερασπιζόμαστε. Και, ακριβώς επειδή ζούμε σε δημοκρατία, έχουμε το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούμε και το δικαίωμα να ζητήσουμε ευθύνες από τους ανθρώπους τους οποίους πληρώνουμε και τους ανθρώπους τους οποίους εκλέγουμε. Όταν, λοιπόν, τους ψηφίζουμε για να μας φροντίζουν, πρέπει να ζητάμε και την τιμωρία τους, πρέπει να ζητάμε και τον έλεγχό τους.

Τα υπόλοιπα στις σελίδες του "live!" και την σκηνή της Μονής Λαζαριστών.

10.6.11

Κάντο όπως ο Τάιγκερ (Γουντς)


Επιθεώρηση των courses.
Άγνοια κινδύνου: 100%, μαγκιά: 100%.
Μια φορά κι έναν καιρό πίστευα ότι το γκολφ είναι άθλημα που μπορείς να το μάθεις σε ένα τέταρτο και μπορούν να το απολαύσουν ακόμη κι όσοι έχουν πατήσει τα ογδόντα πέντε. Σάμπως, τι κάνεις; Παίρνεις ένα μπαλάκι, το τοποθετείς στο τι (tee), το χτυπάς μ’ ένα μπαστούνι και προσπαθείς να το βάλεις σε μια τρύπα, με όσο το δυνατόν λιγότερα χτυπήματα. Άλλωστε, έχω δαπανήσει περισσότερες από τριάντα ώρες παίζοντας γκολφ στο τηλέφωνό μου και τα πηγαίνω περίφημα. Έφτασα μάλιστα στο σημείο να «ξεφτιλίζω» τον Τάιγκερ Γουντς. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι στην πραγματικότητα; Η απάντηση στο ερώτημα είναι: «Αφάνταστα δύσκολο». Αν έκανα μια λίστα με τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος, θα το τοποθετούσα άνετα στο top 10, ανάμεσα στο πιλοτάρισμα διαστημικού λεωφορείου, τη ναρκαλίευση στο Αφγανιστάν και το να κάνεις ζογκλερικά κρατώντας μπάλες γεμάτες νιτρογλυκερίνη.

Στο δρόμο για το προπονητικό κέντρο.
Άγνοια κινδύνου: 100%, μαγκιά: 100%.
Πριν από μερικές ημέρες είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά το «6ο Aegean Airlines Pro-Am», που πραγματοποιήθηκε στο «The Dunes Course» της «Costa Navarino» -ενός από τα πολυτελέστερα resorts της Ευρώπης (ό,τι και να γράψω είναι λίγο). Το πρόγραμμα που είχαν ετοιμάσει για τους δημοσιογράφους οι διοργανωτές (τους οποίους ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία), εκτός από τις περιηγήσεις στην όμορφη Μεσσηνία, περιελάμβαναν και μάθημα γκολφ. Κάποιος λαμπρός φωστήρας (τα μάτια του οποίου έχουν δει πολλά) επέλεξε να μας επιτρέψει να παίξουμε μόνο στο course των αρχαρίων και όχι σε κάποιο από τα courses-στολίδια του συγκροτήματος. Πόσο σοφός αποδείχτηκε…

Πριν από την προπόνηση.
Άγνοια κινδύνου: 100, μαγκιά: 100%.
Ο χώρος της προπόνησης είναι μια τεράστια έκταση, στην οποία οι γκολφέρ (μεταξύ τους κι εγώ, τρομάρα μου) στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλον και «πυροβολούν». Θυμάστε τις βολές του στρατού, όταν ο αξιωματικός πρόσταζε «προς τους απέναντι στόχους αναγνωρίσατε» και οι φαντάροι λέγαμε «ένα είδον», «δύο είδον», «τρία είδον» και μετά παρακαλούσαμε να μη σκοτώσουμε κανέναν και περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας πίσω από τα κάγκελα; Ε, κάπως έτσι... Μόνο που ποτέ ένα πεδίο βολής δεν σε «τραβούσε» να κάτσεις με τις ώρες και να πυροβολείς όπως τα courses τής «Costa Navarino». Ειδικά όταν ξέρεις ότι έχεις δίπλα σου μια πυραμίδα από μπάλες του γκολφ και μπορείς να κάνεις όσα χτυπήματα τραβάει η ψυχή σου.

Στο σημείο αυτό επιβάλλεται να κάνω μια σημαντική διευκρίνιση: άλλο πράγμα το να κάνεις όσα χτυπήματα τραβάει η ψυχή σου κι άλλο το να θέλεις να κάνεις όσα χτυπήματα τραβάει η ψυχή σου... Φανταστείτε την εξής εικόνα: άντρας ύψους 187 εκατοστών, με αγέρωχο ύφος, αυτοπεποίθηση που τρέχει από το μπλουτζίν (που δεν είναι και το καλύτερο παντελόνι για να παίξεις γκολφ) και αυτοσυγκέντρωση που μπορεί να ντροπιάσει και δάσκαλο Τζεντάι στήνει τη μπάλα στο τι. Παίρνει τη στάση που του έμαθαν, ζυγίζει με μαεστρία το μπαστούνι και χτυπάει με τόση δύναμη τη μπάλα, που χάνεται στον ορίζοντα…

Επί το έργον.
Άγνοια κινδύνου: 0%, μαγκιά: ούτε για δείγμα.
Το παραμύθι αρχίζει από το σημείο που το μπαστούνι χτυπάει τη μπάλα. Το μπαστούνι δεν χτύπησε τη μπάλα. Έκανε ένα «χουφ» (ηχητικό εφέ αέρα) και πέρασε από πάνω της. Ο άντρας των 187 εκατοστών κοίταξε γύρω του, για να δει αν τον κοιτούσαν. Κανένας δεν ασχολούταν μαζί του. Όλοι αρκούνταν στο να στήνουν τη μπάλα και να τη χτυπάνε. Νέοι, γέροι, παιδιά, άντρες, γυναίκες… Όλοι, εκτός από την ομάδα των δημοσιογράφων. Μετά από αρκετά «χουφ», «φουπ», «φσιτ» και «χτουπ» (αυτό είναι ο ήχος του μπαστουνιού που χτυπάει στο χορτάρι), η μπάλα έφυγε με δύναμη. Μόνο που δεν πήγε ίσια. Στο σημείο εκείνο συνειδητοποίησα ότι, αν μου δώσει κάποιος ένα μπαστούνι του γκολφ και μερικά μπαλάκια, μπορώ να «μεταμορφωθώ» -άθελά μου- σε μια θανάσιμη μηχανή, να γίνω πιο επικίνδυνος ακόμη και από νίντζα που του έχουν χαράξει με κλειδί το αυτοκίνητο.

Και κάποια στιγμή, μετά από καμιά εικοσαριά αποτυχημένες απόπειρες, η μπάλα έφυγε. Και έφυγε ίσια, έφυγε δυνατά, έφυγε ψηλά. Στο πρόσωπο τού άντρα των 187 εκατοστών ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο. Η χαρά του πρέπει να ήταν η ίδια με εκείνη του Μέσι, όταν σήκωνε το κύπελλο του Champions League. Ο άντρας ήξερε ότι ήρθε η ώρα να αποχωρήσει. Στο απόγειο της δόξας του. Ήθελε όλοι να τον θυμούνται για το μαγικό του χτύπημα. Κοίταξε γύρω του. Ουδείς ασχολούταν μαζί του. Όλοι αρκούνταν στο να στήνουν τη μπάλα και να τη χτυπάνε. Νέοι, γέροι, παιδιά, άντρες, γυναίκες… Όλοι, εκτός από την ομάδα των δημοσιογράφων.

9.6.11

Summertime!


Ιστορική δικαίωση του μπλογκ! Έγραφα την περασμένη εβδομάδα ότι η Περαία και η Αγία Τριάδα είναι τόσο κοντά που μπορείς να “πεταχτείς” για ποτό και φαγητό ανά πάσα στιγμή. Και αφού μας άρεσε (το ποτό και το φαγητό) είπαμε να επιστρέψουμε δριμύτεροι και αυτή την Κυριακή. Κυρίες και κύριοι: “The sequel”. Ίδια ποιότητα, ασταμάτητη δράση και περισσότερος ήλιος (την περασμένη Κυριακή κοντέψαμε να πνιγούμε από την βροχή). Τι άλλο θέλετε;

Υ.Γ. Έχω την υποψία ότι η ατάκα “ιστορική δικαίωση” είναι κάπως τραβηγμένη…

2.6.11

Δήμος Θερμαϊκού


Στο "live!" της Κυριακής πηγαίνουμε μια βόλτα στον δήμο Θερμαϊκού. Δεν θα γράψω πολλά πράγματα για την περιοχή αφού όλοι οι περισσότεροι την γνωρίζετε από την καλή και από την ανάποδη. Κι επειδή υπάρχει περίπτωση να αναρωτηθείτε "Ποιος δήμος είναι, ρε;" θα απαντήσω ότι είναι ο δήμος στον οποίο υπάγονται η Περαία, η Αγία Τριάδα, η Επανομή και τόσα άλλα μέρη στα οποία περπατήσατε, φάγατε, κολυμπήσατε (και πάει λέγοντας...). Στο σημείο αυτό πρέπει να κάνετε "Ααααα, πες έτσι ντε...".


Μεγάλος διαγωνισμός! Απαντήστε στο ερώτημα: Θα πάω στην Πάλιουρα, στα Πάλιουρα ή στον Πάλιουρα; Ο νικητής κερδίζει πλούσια δώρα (ηθική ικανοποίηση).