24.2.11

Magic city

Ήμουν το παιδί που ονειρεύεται κάθε γονιός: ήσυχο, ευγενικό, φιλότιμο, κοινωνικό, δυναμικό, μελετηρό (εδώ ίσως να υπερέβαλλα) και πάει λέγοντας… Για την ακρίβεια, ήμουν όλα τα παραπάνω καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, εκτός από την περίοδο της αποκριάς. Τότε, ο καλός δόκτωρ Τζέκιλ εξαφανιζόταν και έδινε τη θέση του στον μοχθηρό κύριο Χάιντ. Μόνο που στην περίπτωσή μου ο κύριος Χάιντ δεν ήταν μοχθηρός, αλλά… τζαναμπέτης. Δεν υπήρχε πάρτι μασκέ που να μην έδωσα το “παρών”. Και πάντα ντυμένος με ό,τι πιο αρρενωπό μπορεί να φανταστεί ένα παιδάκι. Τη μία χρονιά Σούπερμαν, την άλλη Ζορρό, την επόμενη σερίφης. Δεν ήξερα τι είναι η τεστοστερόνη. Ήξερα όμως ότι κάτι ξεχείλιζε από τα μπατζάκια μου.

Την πρώτη θέση ανάμεσα στα καρναβαλικά πάρτι κέρδιζαν με διαφορά αυτά που διοργάνωνε η Λέσχη Προσωπικού ΟΤΕ (παιδί υπαλλήλων γαρ), ως επί το πλείστον στη “Θεσσαλονικιά” και στη “Νεράιδα”, που ήταν τα top νυχτερινά κέντρα της εποχής. Η μεγάλη ατραξιόν της βραδιάς -για τα υπόλοιπα παιδιά- ήταν οι μάγοι και οι ταχυδακτυλουργοί. Για μένα, ήταν οι πιο ηλίθιοι άνθρωποι στο σύμπαν. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι μπορεί να έχει κάποιος την ικανότητα να βάλει στη χούφτα του μία χαρτοπετσέτα και να τη μετατρέψει σε χιλιάρικο και, αντί να πάρει έναν πάκο χαρτοπετσέτες και να τις κάνει δεσμίδες χαρτονομισμάτων, κάθεται και κάνει κόλπα σε αναψοκοκκινισμένους από το τρέξιμο και τον χορό πιτσιρικάδες. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια, για να καταλάβω ότι η όλη διαδικασία ήταν απλώς ένα κόλπο και ότι η δημιουργία πλαστών χαρτονομισμάτων ονομάζεται παραχάραξη και διώκεται ποινικά ως κακούργημα.

Fast forward στο σήμερα. Στην πόλη βρίσκονται μερικοί από τους καλύτερους μάγους και ταχυδακτυλουργούς του πλανήτη. Αν νομίζετε ότι το μόνο που κάνουν είναι να βγάζουν περιστέρια από καπέλα ή να κάνουν κόλπα με χαρτιά της τράπουλας, είστε γελασμένοι. Ως περιοδικό πόλης, δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε την ευκαιρία να κάνουμε θέμα το θέαμα. Το παρακολουθήσαμε και σας το προτείνουμε ανεπιφύλακτα. Εμένα άλλο με απασχολεί: πώς θα “ψήσω” έναν από τους μάγους να μου μάθει πώς να μετατρέπω χαρτοπετσέτες σε πενηντάευρα;

22.2.11

Once upon a time...

Διαβάζω κόμικς από την εποχή που θυμάμαι τον εαυτό μου. Άρχισα με τους ήρωες του Ντίσνεϊ, πέρασα στον “Λούκι Λουκ”, τον “Αστερίξ” και τον “Ιζνογκούντ”, μεταπήδησα σε πιο “ψαγμένα” ευρωπαϊκά και κατέληξα να διαβάζω αμερικανιές με υπερήρωες (αυτά που κάποιοι τα χαρακτηρίζουν ως υποκουλτούρα). Time well spent...

Πριν από αρκετά χρόνια -την εποχή που έκανα τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα στο ραδιόφωνο- μού ήρθε η φαεινή ιδέα (άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου) να γράψω ένα παιδικό παραμύθι. Για την ακρίβεια, ένα Χριστουγεννιάτικο παραμύθι. Οι ωραίες ιδέες, όμως, παύουν να είναι ωραίες ιδέες και αποκτούν σάρκα και οστά μόνο όταν τις μεταφέρεις στο χαρτί (ή στον υπολογιστή). Όταν κατάφερα να τις βάλω σε μια σειρά, αποφάσισα να περάσω στο επόμενο και πιο σημαντικό στάδιο: το γράψιμο. Και τότε άρχισε το μαρτύριο. Όταν γράφεις ένα κείμενο για κάποιο περιοδικό γνωρίζεις ότι ο χρόνος σου είναι περιορισμένος. Έχεις μια δυο μέρες για να κάνεις την έρευνά σου, να γράψεις το άρθρο και να το παραδώσεις. Όταν γράφεις κάτι για σένα, χωρίς να έχεις κάποιον πάνω από το κεφάλι σου για να σου υπενθυμίζει τον χρόνο παράδοσης, μπαίνεις σε αργούς, παγετώνιους ρυθμούς. Τουλάχιστον αυτό συνέβη με εμένα. Έγραφα δυο σελίδες την μία μέρα, άλλη μία την επόμενη εβδομάδα και μία τρίτη, όποτε έβρισκα όρεξη (και μου το επέτρεπαν οι υποχρεώσεις). Και το Χριστουγεννιάτικο παραμύθι άρχισε να βλέπει τα Χριστούγεννα να περνούν χρόνο με το χρόνο. Αν έδινα σε έναν πιτσιρικά να διαβάσει την πρώτη σελίδα, την ημέρα που την έγραψα, είμαι σίγουρος ότι θα διαβάσει την τελευταία όταν θα απολυθεί από τον στρατό. Ή όταν θα απολυθεί ο δικός του γιος...

Η ιστορία, όμως, της δημιουργίας ενός παραμυθιού με κυνηγάει χρόνια. Πριν από ένα δύο μήνες -έχοντας συμπληρώσει μια δεκαετία στο χώρο των εντύπων και έχοντας αποκτήσει την σχετική εμπειρία- πρότεινα σε δύο φίλες μου, παιδαγωγούς, την Κατερίνα Χρυσαφίδου και την Νατάσα Παπαδοπούλου, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας (και τις εμπειρίες μας) προκειμένου να δημιουργήσουμε μια ολοκληρωμένη παραγωγή-εμπειρία για τα παιδιά: ένα μοντέρνο, μουσικό παραμύθι με χαρούμενες εικόνες και τα απαραίτητα μηνύματα που θα συνοδεύεται από το ηχητικό cd με την αφήγηση και τα τραγούδια. Και, ω του θαύματος... Όσο αργά κυοφορείται το δικό μου παραμύθι, τόσο γρήγορα γεννήθηκαν οι δύο ιστορίες των κοριτσιών. Μετά από τόσες και τόσες παιδικές θεατρικές παραστάσεις και σχολικές γιορτές που έφεραν σε πέρας, το παραμύθι θα τα τρόμαζε; Όχι βέβαια! Παρέδωσαν δύο απολαυστικά παραμύθια που θα τα εκδώσουμε μόλις ολοκληρωθούν και τα επόμενα στάδια της παραγωγής. Ευελπιστώ, κάποια στιγμή πριν από το καλοκαίρι. Όσο για τον χαρακτηρισμό “απολαυστικά”, δεν τον έδωσα τυχαία. Αν βλέπατε πώς έκαναν τα πιτσιρίκια που είχαν την ευκαιρία να ακούσουν την test drive ανάγνωση θα με δικαιολογούσατε. Και όχι μόνο τα πιτσιρίκια αλλά και ένας δημοσιογράφος που άρχισε να γράφει πριν από χρόνια το δικό του παραμύθι...

11.2.11

I ♥ you

Ο Μάρτης δεν λείπει ποτέ από την Σαρακοστή, η Βασίλω δεν απουσιάζει από γάμους και χορούς και το «live!» δεν χάνει ευκαιρίες για πανηγύρια και… έρωτες. Δεν θα μπορούσαμε, λοιπόν, να μην πιάσουμε στα χέρια μας και τον Άγιο Βαλεντίνο. Και το κάναμε όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα: βάλαμε στην άκρη τις δικές μας πονεμένες ιστορίες (δεσμευόμαστε να ρεφάρουμε την ερχόμενη εβδομάδα με αναμνήσεις από περασμένες τσικνοπέμπτες και προκαλούμε τους πάντες να μας πάνε κόντρα σε ιστορίες που περιλαμβάνουν ρετσίνες, τσίπουρο, παντσέτες, σουβλάκια κτλ.) και ζητήσαμε από τους αναγνώστες μας να μοιραστούν τα δικά τους μηνύματα για την ημέρα. Και τα πήγαν περίφημα. Ο ρομαντισμός, το πάθος, το χιούμορ και οι νταλκάδες μουσκεύουν κάθε σελίδα του περιοδικού. Βραβεύσαμε τα καλύτερα μηνύματα και στέλνουμε τους ερωτοχτυπημένους συγγραφείς σε αξέχαστα -από τους ίδιους εξαρτάται- weekends.

Υ.Γ. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό: έγραψα και ένα κείμενο για το πώς αντιλαμβάνονται ορισμένες κατηγορίες ερωτευμένων την 14η Φεβρουαρίου. Οι κακές συνήθειες δεν κόβονται...
Υ.Γ. Τσικνοπέμπτη, ετοιμάσου. Ερχόμαστε…

Για να διαβάσεις το τελευταίο τεύχος πάτησε εδώ

3.2.11

Πανόραμα: The sequel

Ας είμαστε ειλικρινείς. Ορισμένα πράγματα δεν χωρούν σε μία μόνο ταινία, ένα βιβλίο ή ένα τεύχος. Θυμήσου τον Τζορτζ Λούκας. Για να ολοκληρώσει τον “Πόλεμο των άστρων” χρειάστηκε να γυρίσει δύο τριλογίες. Ο Σιλβέστερ Σταλόνε για να αφηγηθεί την ιστορία του Ρόκι Μπαλμπόα έτρωγε ξύλο επί έξι ταινίες (εξαιρείται, αν δεν κάνω λάθος, το νούμερο πέντε όπου έκανε τον προπονητή). Δεν θα σταθώ μόνο στον κινηματογράφο. Το ίδιο δεν συνέβη και με τον Τζον Ρόναλντ Ρούελ Τόλκιν και τον “Άρχοντα των δαχτυλιδιών”;. Μπορείς να χωρέσεις όλη την ιστορία της “Μέσης Γης” με τα χόμπιτ, τα ξωτικά, τους ανθρώπους και όλα εκείνα τα παράξενα πλάσματα σε έναν τόμο; Η απάντηση είναι: δεν μπορείς.
Και έρχομαι στα δικά μας. Αφού στο τεύχος 101 (δες την πρώτη ανάρτηση) δεν χώρεσαν όλα εκείνα που θέλαμε να γράψουμε για το Πανόραμα και την Πυλαία, αποφασίσαμε να κάνουμε το αυτονόητο: “Πανόραμα:
The sequel”. Λίγα λόγια για την υπόθεση: Ένας μελαχρινός δημοσιογράφος (με γκρίζους κροτάφους) και ο αχώριστος συνεργάτης του, ένας δυναμικός φωτογράφος, ανεβαίνουν στο Πανόραμα για να δουλέψουν πάνω σε ένα πρότζεκτ για την χλωρίδα και την πανίδα. Όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια για αυτούς: παίρνουν μια λάθος στροφή και, αντί να βρεθούν στην φύση, “αναγκάζονται” να πίνουν καφέδες, να δοκιμάζουν φαγητά και να πίνουν ποτά. Η συνέχεια επί της οθόνης (των σελίδων).


Για να διαβάσεις το τελευταίο τεύχος πάτησε εδώ