22.3.12

Τὸ πεπρωμένον φυγεῖν ἀδύνατον


Πόσο ανέμελες (και άσκοπες) ήταν οι συζητήσεις γονέων και συγγενών όταν προσπαθούσαν να καταλήξουν στην επαγγελματική πορεία που θα έπρεπε να ακολουθήσει ο πιτσιρικάς Λεόντιος. Η μητέρα μου ήθελε να γίνω δικηγόρος. «Το παιδί έχει λέγειν», έλεγε. «Θα μιλάει και θα μαγεύει τον κόσμο στα δικαστήρια». Ο πατέρας μου αντιδρούσε: «Όχι, το παιδί θα γίνει γιατρός. Ξέρεις τι κύρος θα έχει όταν τον βλέπουν με την ιατρική του ρόμπα; Θα ρίχνει και τις νόστιμες νοσηλεύτριες». «Ξέρεις πόσοι γιατροί και δικηγόροι υπάρχουν; Δεν θα έχει δουλειά. Πρέπει να γίνει πολιτικός μηχανικός...» επέμενε η θεία μου. Τον θείο δεν τον αναφέρω. Ήθελε να γίνω πολιτικός. Ο Θεός με φύλαξε. Σήμερα δεν θα μπορούσα να περπατήσω ανέμελος στον δρόμο. Κι εμένα; Ποιος με ρωτούσε εμένα; Εγώ, που δεν είχα και μεγάλη όρεξη για διάβασμα, ήθελα να γίνω εφοπλιστής, να έχω τα καράβια μου να πηγαινοέρχονται στον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό ωκεανό, τους ναύτες να θαλασσοπνίγονται και εγώ να «χαλαρώνω» με μοντέλα στο ιστιοφόρο μου κάπου στην Καραϊβική. Σήμερα διαπιστώνω ότι τα παιδικά μου όνειρα ήταν εξαιρετικά φιλόδοξα και ο τρόπος σκέψης μου υπερβολικά προοδευτικός για το νεαρό της ηλικίας μου.

Fast forward στο παρόν. Τα χρόνια πέρασαν και δεν έγινα ούτε δικηγόρος, ούτε γιατρός, ούτε πολιτικός μηχανικός και, δυστυχώς, ούτε εφοπλιστής. Πάντως, το ήμισυ της επιθυμίας του πατέρα μου -οι «νόστιμες νοσηλεύτριες»- ικανοποιήθηκε. Περασμένες μου αγάπες, του καιρού χαλάσματα. Το θέμα μας, όμως, δεν είναι ο Χιώτης και η Λίντα. Πρόσφατα έφτασα όσο πιο κοντά μπορούσα στην ιδιότητα του πολιτικού μηχανικού. Η αναμνηστική φωτογραφία από τον υπό κατασκευή σταθμό «Πανεπιστήμιο» του μετρό είναι αφιερωμένη στη θεία μου. Το θέμα «Μετρό Θεσσαλονίκης: Μια ολόκληρη ‘πόλη’ κάτω από τα πόδια μας» που θα βρείτε -μεταξύ άλλων- στις «Επιλογές» Απριλίου (κυκλοφορούν εκτάκτως το Σάββατο) είναι αφιερωμένο σε όλους όσοι περιμένουν εναγωνίως να λειτουργήσει το μεγαλύτερο έργο που έγινε στην πόλη κατά τη διάρκεια του ελεύθερου βίου της. Στο σημείο αυτό πρέπει να ευχαριστήσω τους ανθρώπους της εταιρείας «Αττικό Μετρό». Η εμπειρία της ξενάγησης ήταν μοναδική!


Υ.Γ. Νομίζω ότι κάποια στιγμή πρέπει να γράψω ένα άρθρο για τις διακοπές των εφοπλιστών με μοντέλα σε ιστιοφόρα στην Καραϊβική. Υπάρχει κάποιος που θέλει να με ξεναγήσει;

20.3.12

Ο άγιος Πακέτιος


Δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάποιος άγιος που να θεωρείται προστάτης των ντελιβεράδων αλλά -αν κρίνω από την υγεία των πακετάδων της γειτονιάς μου- όποιος και να είναι, κάνει εξαιρετική δουλειά. Μόνο μεταφυσικά μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι μερικοί τρελοί που καβαλούν παπάκι χωρίς κράνος, γκαζώνουν σε μονόδρομους και διασχίζουν κάθετα τα στενά χωρίς να ελαττώνουν ταχύτητα για να ελέγξουν μήπως πεταχτεί κάποιο άλλο όχημα, εξακολουθούν να είναι αρτιμελείς. Ευελπιστώ να συνεχίσει να εκτελεί ο άγιος τα καθήκοντά του, όχι μόνο για να παραμείνουν υγιή τα παιδιά αλλά και γιατί το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να δεσμεύσουν θέσεις παρκαρίσματος για να αναγείρουν το μνημείο «Πεσόντων πακετάδων».

Ως δημοσιογράφος -επειδή πρέπει να ερευνώ κάθε εκδοχή- δεν μπορώ να αποκλείσω την πιθανότητα οι ντελιβεράδες της Ανάληψης να ταξιδεύουν στο χωροχρόνο και, κατά συνέπεια, να γνωρίζουν εκ των προτέρων τι θα συναντήσουν, πού θα το συναντήσουν και πώς θα το αποφύγουν κατά τη διάρκεια της βάρδιας τους. Η πιθανότητα να συμβαίνει το παραπάνω είναι απειροελάχιστη αλλά όφειλα να την καταγράψω.

Και τώρα ας δούμε τα πράγματα με ρεαλιστική ματιά, απαλλαγμένη από θρησκευτικά στοιχεία και τις επιρροές που έχω από τα κείμενα του Ισαάκ Ασίμοφ. Μετά από ώριμη σκέψη, μπορώ να πω μετά βεβαιότητας ότι οι ντελιβεράδες της γειτονιάς μου είναι απλώς κωλόφαρδοι. Με την αγνή έννοια του όρου...

Αγαπητέ πακετά: ακόμη και αν είσαι νέος, το αίμα σου βράζει και θεωρείς ότι όλος ο κόσμος είναι δικός σου, πρέπει να μάθεις ότι στη δουλειά σου δεν ισχύει η ρήση: «Ο τολμών νικά». Και ξέρεις γιατί; Γιατί: α) δεν είσαι καταδρομέας και β) όσο τολμηρός και αν είσαι, σε ενδεχόμενη σύγκρουση της φτιαγμένης πάπιας σου με αυτοκίνητο, αυτή θα γίνει σμπαράλια και εσύ χαλκομανία. Δεν αξίζει για τρία ευρώ την ώρα (και χωρίς ένσημα) να ταλαιπωρείς τα παιδιά του ΕΚΑΒ. Και επειδή δεν είναι ανδραγάθημα να ρισκάρεις τη ζωή σου για να φάει πέντε λεπτά νωρίτερα κάποιος πρήχτης που κάνει συνέχεια παράπονα για το γύρο, κόψε τις μαλακίες και κοίτα να κάνεις τη δουλειά σου όσο πιο προσεκτικά μπορείς. Το βραβείο καλύτερου πακετά δεν έχει θεσπιστεί ακόμη.

Και μετά τις νουθεσίες περνώ εκεί που ήθελα να καταλήξω εξαρχής: Δηλώνω υπεύθυνα ότι δεν με πειράζει να καθυστερεί η πίτσα ή τα πιτόγυρα μου τόσο χρόνο όσο χρειάζεται για να τηρεί ο πακετάς τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Με λίγα λόγια δεν με πειράζει να καθυστερήσει η παραγγελία μου κατά τρία λεπτά. Το φιλοδώρημα θα είναι το ίδιο… Επίσης, δηλώνω υπεύθυνα ότι αν ξαναβρεθεί μπροστά μου πακετάς, οδηγώντας ανάποδα στον μονόδρομο και μου πουλήσει μαγκιά, θα τον πατήσω. Και δεν θα τον σώσει ούτε ο άγιος Πακέτιος. Το ξεκαθαρίσαμε;