Τα κεφάλια μέσα…

Πέρασαν δύο μήνες (και βάλε) από την τελευταία μου ανάρτηση και θα περνούσαν ακόμη περισσότεροι αν δεν έπαιρνα τη γενναία απόφαση να στρώσω τον -σμιλεμένο με ατελείωτες ώρες γυμναστικής- πισινό μου και να γράψω. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: πώς να γράψεις όταν το μυαλό σου τρέχει ακόμη σε παραλίες, θάλασσες, ξαπλώστρες, φρέντο εσπρέσο ή μπίρες (ανάλογα με την ώρα) και μαγαλοκυρίες ιταλίδες τουρίστριες με βραζιλιάνικο ταμπεραμέντο που το κορμί τους αποτελείται από σάρκα, οστά και σιλικόνη; Παραθέτω την Evita Pozzi ως το καταλληλότερο παράδειγμα…

Η Εβίτα στην ακροθαλασσιά

Πώς μπορείς να ξεπεράσεις τα παραπάνω; Μα, με εργασιοθεραπεία. Παίρνεις το μυαλό σου από τις ξαπλώστρες και τις κάθε λογής Εβίτες και ρίχνεσαι στη δουλειά. Βαφτήκαμε με φούμο, ξεχυθήκαμε καταδρομικά στη Θεσσαλονίκη και αρχίσαμε να «μασάμε» πληκτρολόγια. Το αποτέλεσμα είναι το τεύχος που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή με την «Μακεδονία». Και έχουμε θέματα για τα παρακάτω (και όχι μόνο): το Reworks 2012, τον απόλυτο οδηγό επιβίωσης για νέους φοιτητές που πρέπει να διαβάσουν (για διαφορετικούς λόγους) οι φοιτητές, οι γονείς τους και οι «απ’ έξω», το νέο πρόσωπο που ελπίζουμε να αποκτήσει σύντομα η οδός Αγίας Σοφίας, το εκπληκτικό Χαμζά Μπέη τζαμί (που είναι γνωστό στους Θεσσαλονικείς ως «Αλκαζάρ» αλλά οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα για την ιστορία και την ομορφιά του) και, για να ιντριγκάρω το γυναικείο κοινό μου, ιδρωμένους άντρες που παίζουν με τα σίδερα. Κυριολεκτικά.

Επιλογές 715

«One more thing…» που θα έλεγε και ο Steve Jobs… Όσοι επισκεφτείτε το περίπτερο της «Μακεδονίας» στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, θα έχετε την ευκαιρία να δείτε (και να αγγίξετε), πριν από όλους τους άλλους, αυτό που έχουμε στα σκαριά. Οι υπόλοιποι θα το μάθετε σε λίγες μέρες. Stay tuned. Επιστρέφουμε δριμύτεροι…

Το φάντασμα της Αρετσούς

Η φωτογραφία είναι από το στοιχειωμένο σπίτι στην Αρετσού.
Το φάντασμα είναι μούφα...

Τελικά τίποτα δεν λειτουργεί σωστά σε αυτή τη χώρα. Ούτε ο υλικός κόσμος, ούτε ο κόσμος του αοράτου. Δεν γίνεται να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό, να ξυπνάμε μέσα στη νύχτα και να τρέχουμε σε στοιχειωμένα σπίτια και πλατείες για να κάνουμε ένα θέμα για τους αστικούς μύθους της Θεσσαλονίκης και να μην μπορούμε να βρούμε ένα φάντασμα ή ένα πνεύμα για να μιλήσουμε μαζί του ή, έστω, να το φωτογραφίσουμε. Ούτε ένα…

Ίσως να είμαι υπερβολικός. Ίσως τα φαντάσματα της Θεσσαλονίκης να θέλουν να διατηρούν χαμηλούς τόνους, να μην επιθυμούν την δημοσιότητα και να αρκούνται στο να τρομάζουν τους περίοικους (όπως, κακή ώρα, συμβαίνει με το στοιχειωμένο σπίτι στην Αρετσού). Μη μάθω όμως από τους γείτονες τους ότι τα φαντάσματα παραπονιούνται επειδή η Νέσι, στη λίμνη του Λοχ Νες ή κάτι πνεύματα σε κάστρο της Γλασκόβης προσελκύουν περισσότερους τουρίστες απ’ ότι αυτά. Μην τα περιμένουμε όλα από τον ΕΟΤ.

Δεν αποκλείω πάντως το ενδεχόμενο να μην έχει επηρεάσει τον κόσμο του παραφυσικού η οικονομική κρίση και τα πνεύματα να μην βρίσκονταν στο σπίτι τους επειδή, πολύ απλά, στοιχειώνουν κάποια εξοχική κατοικία. Ίσως έτσι να δικαιολογείται το γεγονός ότι σε ένα αρχοντικό στον Βόλο ακούγονται φωνές μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες. Και πήγαμε εμείς να κάνουμε θέμα για τα πνεύματα καλοκαιριάτικα… Αθάνατη Ελλάδα! Ωραία μέχρι και στα φαντάσματά σου.

Το μόνο πράγμα που θα με στεναχωρούσε είναι να μην συμβαίνει τίποτα από τα παραπάνω και τα φαντάσματα να μην εμφανίστηκαν επειδή απλώς δεν με γουστάρουν. Αν δεν με θέλουν μία φορά, δεν τα θέλω εκατό. Και περνώ στα υπόλοιπα θέματα που θα διαβάσετε στις «Επιλογές» της Κυριακής. Αναφέρω ενδεικτικά τα 34 χρόνια από τον μεγάλο σεισμό του 1978, τον τορπιλισμό του γαλλικού ατμόπλοιου Marquette από γερμανικό υποβρύχιο τον Οκτώβριο του 1915 στα ανοιχτά του Θερμαϊκού, τα μυστικά των εμπορικών στοών της Θεσσαλονίκης, την βάση δεδομένων που συγκεντρώνει 1.022 μαρτυρίες από 853 Έλληνες Εβραίους που επέζησαν του Ολοκαυτώματος και πολλά άλλα.

Επιχείρηση λίφτινγκ

Αφού τρυπώσαμε πριν από δύο μήνες στα εργοτάξια του μετρό, κατεβήκαμε στο κέντρο της γης (εντάξει, υπερβάλω λιγάκι), και βολτάραμε στην σήραγγα του μετροπόντικα όπου θα κινούνται σε λίγα (ελπίζουμε) χρόνια οι συρμοί, είπαμε να τρυπώσουμε (χωρίς τσιλιαδόρους, κουκούλες κτλ.) και στα εργοτάξια για την ανάπλαση των πάρκων της Νέας Παραλίας. Περπατήσαμε, φωτογραφίσαμε, μιλήσαμε με τους ανθρώπους που έχουν επιφορτιστεί με το λίφτινγκ, πήραμε χρώμα από τον ήλιο που έκαιγε και τη σκόνη που σήκωναν τα φορτηγά που πηγαινοέρχονταν και γράψαμε τις εντυπώσεις μας στο τεύχος των «Επιλογών» που κυκλοφορεί μαζί με την «Μακεδονία» την Κυριακή 27 Μαΐου.

Διαβάστε επίσης τους λόγους για τους οποίους ο αρχιτέκτονας Θωμάς Δοξιάδης προτείνει να ξηλωθεί η άσφαλτος από τις κεντρικές αρτηρίες της Θεσσαλονίκης (και δεν θα σας αποκαλύψω περισσότερα εδώ) σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Μαρία Τερζούδη. Στις σελίδες του περιοδικού θα λύσετε κάθε απορία που έχετε για το πράσινο και τα βιολογικά προϊόντα και θα μάθετε πώς μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα το σκανδιναβικό μοντέλο για την αειφόρο ανάπτυξη.

Άφησα για το τέλος το θέμα που ετοιμάσαμε για την κυρία που κοσμεί το εξώφυλλο των «Επιλογών». Όχι, δεν έχει να κάνει με την θεϊκή ομορφιά της Αντζελίνας Τζολί, ούτε για το δώρο που έκανε η ηθοποιός στον Μπραντ Πιτ, τους αρραβώνες του ζευγαριού, το μονόπετρο ή τις ταινίες που έχει στα σκαριά. Έχει να κάνει το ανθρωπιστικό και περιβαλλοντικό έργο που επιτελεί –σχεδόν- χωρίς να το καταλαβαίνει κανείς. Και, πιστέψτε με, για γυναίκα που είναι μόλις τριανταεπτά ετών είναι κάτι περισσότερο από σημαντικό.

Υ.Γ. Επειδή δεν έχω φτάσει ακόμη στο σημείο να αναφέρομαι στον εαυτό μου στον πληθυντικό, να διευκρινίσω ότι ο έτερος επισκέπτης (στο μετρό και τα πάρκα) είναι ο πιστός μου φωτογράφος Σάκης Γιούμπασης του οποίου είναι και οι φωτογραφίες που απολαμβάνετε.

Το κτίριο της οδού Κεραμοποιείου

Στο κλιμακοστάσιο της βίλας Καπαντζή

Ο περισσότερος κόσμος αποκαλεί το διατηρητέο αρχοντικό που βρίσκεται στον αριθμό 105 της Βασιλίσσης Όλγας ως το κτίριο του Ερυθρού Σταυρού, του ΝΑΤΟ, της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας ή του Οργανισμού Ρυθμιστικού. Παρότι ο σημερινός ιδιοκτήτης του δεν είναι κανένας από τους παραπάνω, η ονομασία δεν είναι λανθασμένη αφού στο υπέροχο κτίσμα, στον έναν (και βάλε) αιώνα της ιστορίας του, φιλοξενήθηκαν όλες οι παραπάνω υπηρεσίες και οργανισμοί. Μέχρι και το αρχηγείο της Γκεστάπο βρήκε στέγη σε αυτό τα χρόνια της κατοχής.

Για εμένα, δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω. Είναι το κτίριο από το οποίο μαζεύαμε την μπάλα όταν παίζαμε ποδόσφαιρο, στα διαλείμματα των μαθημάτων στο 89ο δημοτικό σχολείο που βρίσκεται απέναντι (για την σχέση που είχαμε με την θέση του τερματοφύλακα, σας μίλησα πέρσι, το Πάσχα. Φρεσκάρετε τη μνήμη σας εδώ). Όσο ταλέντο και αν κρύβαμε ως πιτσιρικάδες, οι κακές σέντρες ήταν πάντα μέσα στο παιχνίδι. Ευτυχώς, οι άνθρωποι του σταθμού πρώτων βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού που στεγαζόταν εκεί, μας την επέστρεφαν για να μην μας παρασύρει κανένα αυτοκίνητο την ώρα που θα περνούσαμε αλαφιασμένα την Βασιλίσσης Όλγας.

Οι «Επιλογές», στο πλαίσιο του αφιερώματος στο deco και το design, επισκέφτηκαν το κτίριο που σχεδίασε ο Πιέρο Αριγκόνι για να γίνει η οικία της οικογένειας Καπαντζή και σας ξεναγούν σε ένα από τα ομορφότερα κτίρια μιας Θεσσαλονίκης που έχει από καιρό χαθεί. Η ξενάγηση, όμως, στην παλιά Θεσσαλονίκη δεν σταματά εδώ. Το κτίριο του «Ολύμπιον», το γνωρίζετε όλοι. Το ερώτημα είναι: πόσο καλά; Στο τεύχος Μαΐου (κυκλοφορεί στις 29 Απριλίου), θα μάθετε όλα τα μυστικά του. Η βόλτα μας στην πόλη συνεχίζεται στα σπίτια έξι γνωστών Θεσσαλονικέων. Μας υποδέχονται και μας εξηγούν την σχέση τους με αυτά. Άφησα για το τέλος το θέμα του εξωφύλλου. Ο αρχιτέκτονας Γιώργης Λαμπαθάκης (δεν χρειάζονται συστάσεις για τις κυρίες) μιλάει για την δουλειά του και την τηλεοπτική εκπομπή που παρουσιάζει.

Από το τεύχος 712, οι «Επιλογές» έχουν νέα εμφάνιση, νέες στήλες, νέα φιλοσοφία και πάει λέγοντας. Θα μπορούσα να σας απαριθμήσω τις αλλαγές αλλά θα χρειαζόμουν αρκετό χρόνο. Σας αφήσω να τις ανακαλύψετε μόνοι σας…

Τὸ πεπρωμένον φυγεῖν ἀδύνατον

Πόσο ανέμελες (και άσκοπες) ήταν οι συζητήσεις γονέων και συγγενών όταν προσπαθούσαν να καταλήξουν στην επαγγελματική πορεία που θα έπρεπε να ακολουθήσει ο πιτσιρικάς Λεόντιος. Η μητέρα μου ήθελε να γίνω δικηγόρος. «Το παιδί έχει λέγειν», έλεγε. «Θα μιλάει και θα μαγεύει τον κόσμο στα δικαστήρια». Ο πατέρας μου αντιδρούσε: «Όχι, το παιδί θα γίνει γιατρός. Ξέρεις τι κύρος θα έχει όταν τον βλέπουν με την ιατρική του ρόμπα; Θα ρίχνει και τις νόστιμες νοσηλεύτριες». «Ξέρεις πόσοι γιατροί και δικηγόροι υπάρχουν; Δεν θα έχει δουλειά. Πρέπει να γίνει πολιτικός μηχανικός...» επέμενε η θεία μου. Τον θείο δεν τον αναφέρω. Ήθελε να γίνω πολιτικός. Ο Θεός με φύλαξε. Σήμερα δεν θα μπορούσα να περπατήσω ανέμελος στον δρόμο. Κι εμένα; Ποιος με ρωτούσε εμένα; Εγώ, που δεν είχα και μεγάλη όρεξη για διάβασμα, ήθελα να γίνω εφοπλιστής, να έχω τα καράβια μου να πηγαινοέρχονται στον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό ωκεανό, τους ναύτες να θαλασσοπνίγονται και εγώ να «χαλαρώνω» με μοντέλα στο ιστιοφόρο μου κάπου στην Καραϊβική. Σήμερα διαπιστώνω ότι τα παιδικά μου όνειρα ήταν εξαιρετικά φιλόδοξα και ο τρόπος σκέψης μου υπερβολικά προοδευτικός για το νεαρό της ηλικίας μου.

Fast forward στο παρόν. Τα χρόνια πέρασαν και δεν έγινα ούτε δικηγόρος, ούτε γιατρός, ούτε πολιτικός μηχανικός και, δυστυχώς, ούτε εφοπλιστής. Πάντως, το ήμισυ της επιθυμίας του πατέρα μου -οι «νόστιμες νοσηλεύτριες»- ικανοποιήθηκε. Περασμένες μου αγάπες, του καιρού χαλάσματα. Το θέμα μας, όμως, δεν είναι ο Χιώτης και η Λίντα. Πρόσφατα έφτασα όσο πιο κοντά μπορούσα στην ιδιότητα του πολιτικού μηχανικού. Η αναμνηστική φωτογραφία από τον υπό κατασκευή σταθμό «Πανεπιστήμιο» του μετρό είναι αφιερωμένη στη θεία μου. Το θέμα «Μετρό Θεσσαλονίκης: Μια ολόκληρη ‘πόλη’ κάτω από τα πόδια μας» που θα βρείτε -μεταξύ άλλων- στις «Επιλογές» Απριλίου (κυκλοφορούν εκτάκτως το Σάββατο) είναι αφιερωμένο σε όλους όσοι περιμένουν εναγωνίως να λειτουργήσει το μεγαλύτερο έργο που έγινε στην πόλη κατά τη διάρκεια του ελεύθερου βίου της. Στο σημείο αυτό πρέπει να ευχαριστήσω τους ανθρώπους της εταιρείας «Αττικό Μετρό». Η εμπειρία της ξενάγησης ήταν μοναδική!

Υ.Γ. Νομίζω ότι κάποια στιγμή πρέπει να γράψω ένα άρθρο για τις διακοπές των εφοπλιστών με μοντέλα σε ιστιοφόρα στην Καραϊβική. Υπάρχει κάποιος που θέλει να με ξεναγήσει;

Διογένης Δασκάλου Vs Αντριάνας Λίμα

Δεν μου αρέσει να ευλογώ τα γένια μου -όχι επειδή υιοθέτησα το look «αξυρισιά δύο-τριών ημερών» και συνεπώς δεν έχω γένια- αλλά ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να γίνει καλύτερο το θέμα «Βόλτα στην αγορά με τον Διογένη Δασκάλου» που φιλοξενούμε στις «Επιλογές» της Κυριακής, θα ήταν αν είχε τίτλο «Βόλτα στην αγορά με την Αντριάνα Λίμα». Με εσώρουχα!

Η ιδέα ήταν ωραία αλλά κομματάκι δύσκολη να υλοποιηθεί. Για να περπατήσει η Αντριάνα στο Καπάνι και στη Μοδιάνο φορώντας μόνο εσώρουχα (άντε και το άρωμά της) και να βγει αλώβητη από τις ορέξεις καταστηματαρχών, πελατών, περαστικών και -φυσικά- του δημοσιογράφου που θα έκανε το θέμα, θα έπρεπε να κινητοποιηθούν δεκαπέντε διμοιρίες των ΜΑΤ. Όχι ότι θα είχαν πρόβλημα τα παιδιά αλλά το να βρεις διαθέσιμες κλούβες αυτό τον καιρό είναι κομματάκι δύσκολο. Το δεύτερο πρόβλημα θα ήταν το οικονομικό. Φαντάζομαι ότι παρά την στενή φιλία που με συνδέει με την Αντριάνα, ο ατζέντης της θα είχε την απαίτηση να της πληρώσουμε αεροπορικό εισιτήριο πρώτης θέσης, την σουίτα στο ξενοδοχείο (αυτό θα το γλιτώναμε αν έμενε σπίτι μου), το φαγητό στα καλύτερα εστιατόρια της πόλης (μια δυο φορές θα την κοροϊδεύαμε με greek musaka και σουβλάκι) και να της δώσουμε και ένα χαρτζιλίκι για τα έξοδα.

Το πιο μεγάλο πρόβλημα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν άλλο: σε αντίθεση με τον Διογένη που γνωρίζει την Θεσσαλονίκη και τους ανθρώπους της απ’ έξω και ανακατωτά, η Αντριάνα δεν έχει βιώματα από την πόλη και συνεπώς δεν θα είχε κάτι να μας πει. Άσε που είναι μάλλον απίθανο να γνωρίζει τι είναι η Καθαρά Δευτέρα, το χταποδάκι στα κάρβουνα, ο Γαβριήλ Πεντζίκης, τα «βρώμικα», η ρετσίνα, η νηστεία και η «νηστεία» του μνημονίου. Ο Διογένης ξέρει. Και ξέρει να τα λέει ωραία… Τελικό αποτέλεσμα από το Καπάνι: Διογένης - Αντριάνα, σημειώσατε 1.

Το τεύχος 710 των «Επιλογών» είναι αφιερωμένο στη γεύση. Και έχει τα πάντα: από αφιέρωμα στα Σαρακοστιανά, παρουσιάσεις καταστημάτων εστίασης, συνταγές για αρχάριους και σεφ, μαγειρικά κόλπα για αρχάριους (οι σεφ τα γνωρίζουν) και πολλά άλλα. Η σύνταξη του περιοδικού δεν φέρει καμία ευθύνη αν σας ανοίξει η όρεξη (αυτό είναι καλό) αλλά δεν μπορείτε να την κλείσετε λόγω οικονομικών δυσχερειών (αυτό είναι κακό).

Υ.Γ. Το τεύχος περιέχει «bonus» συνέντευξη του Διογένη για τις παραστάσεις του στο Club του «Μύλου» στις 25 και 26 Φεβρουαρίου.

Υ.Γ. 2 Ίσως μια υπερπαραγωγή «Με τον Διογένη και την Αντριάνα» να ήταν η καλύτερη. Άντε τώρα να πείσεις τον Διογένη να συμφωνήσει…

The taste issue No. 2

Όταν ένα περιοδικό φιλοξενεί στο εξώφυλλό του τον Τζέιμι Όλιβερ δεν περιμένεις να είναι αφιερωμένο στην βαμβακίαση που απειλεί τα πευκοδάση της Πίνδου αλλά στη γεύση. Αν εξακολουθείς να έχεις αμφιβολίες για το περιεχόμενο, μπορείς να κοιτάξεις στο κάτω δεξιά μέρος της σελίδας που γράφει με κάτι γράμματα “να” (με το συμπάθιο) “the taste issue”. Αν και πάλι δεν μπορείς να το χωνέψεις, πάρε τις “Επιλογές” της Κυριακής και διάβασε τα θέματα που έχουν να κάνουν με το φαγητό, τις μπίρες, τον καφέ, την κουλτούρα της εστίασης, τους ντελιβεράδες (τους πιο ατρόμητους και ριψοκίνδυνους ανθρώπους στον κόσμο) και πολλά άλλα. Θα διαπιστώσεις ότι δεν σου λέω ψέματα.

Υ.Γ. Ζω για την ημέρα που το “τεύχος γεύση” θα γίνει επιτέλους, scratch & sniff & lick…

Best of Θεσσαλονίκη

Αυτό ήταν! Διακοπές τέλος. Κολυμπήσαμε, λιαστήκαμε, γλεντήσαμε, φάγαμε, ήπιαμε, ήπιαμε, ήπιαμε (θα μπορούσα να προσθέσω αρκετά ακόμη ήπιαμε) και τώρα τα κεφάλια μέσα… Επιστροφή στην καθημερινότητα -που δεν είναι πάντοτε κακή- και επιστροφή στη δουλειά. Για τα ποτά και τα ξενύχτια θα κάνω αναφορά σε επόμενη ανάρτηση γιατί νωρίτερα θα πρέπει να ξεχωρίσω και να λογοκρίνω (με τη νομική μου σύμβουλο) το οπτικοακουστικό υλικό. Σε ότι έχει να κάνει με την δουλειά, στις “Επιλογές” της Κυριακής έχουμε ετοιμάσει ένα αφιέρωμα στα καλύτερα της Θεσσαλονίκης για να (ξανα)δείτε την πόλη με άλλο μάτι και να σταματήσετε –επιτέλους- να σκέφτεστε τα Ματογιάννια.

Υ.Γ. Και τώρα πρέπει να σκεφτώ τι θα κάνω με εκείνες τις δώδεκα εργάσιμες ημέρες άδειας που μου απέμειναν…

Summer in town

Δεν ήμουν καλός στο μάθημα της ψυχολογίας. Δεν ήμουν καλός ούτε στην αντιγραφή. Δεν είναι τυχαίο ότι, παρ’ ότι ο διπλανός μου στο σχολείο ήταν αυτό που θα χαρακτήριζες ευγενικά «αετός» (ή, μη ευγενικά, «φύτουλας»), μόλις και μετά βίας κατάφερα να πάρω ένα δεκατεσσάρι σε διαγώνισμα της ψυχολογίας.

Εδώ που τα λέμε, δεν χρειάζεται να έχεις κάνει διδακτορικό στο Χάρβαρντ, για να διαγνώσεις «μεταδιακοπιακό σύνδρομο κατάθλιψης» (σίγουρα θα υπάρχει κάτι τέτοιο) σε όσους έχουν επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη και στα τσιμέντα της πόλης μετά τα καλοκαιρινά τους πλατσουρίσματα σε καταγάλανες ακτές κάποιου νησιού, τα τσιμπούσια σε γραφικά ταβερνάκια και τον ύπνο στη σκιά ενός δέντρου, με τα τζιτζίκια να σε νανουρίζουν και το θυμάρι να πλημμυρίζει τη μύτη σου.

Σας ξενέρωσα; Ελπίζω όχι. Μην το βάζετε κάτω: η καλοκαιρινή Θεσσαλονίκη μπορεί να σας προσφέρει χαλάρωση που δεν την είχατε φανταστεί. Και στο "live!" της Κυριακή σας δείχνουμε τον τρόπο για να την αποκτήσετε...


Την Κυριακή όμως δεν υπάρχει μόνο "live!" αλλά και οι "Επιλογές" που είναι αφιερωμένες στις αποδράσεις. Αν λοιπόν δεν έχετε πάρει ακόμη τους δρόμους και τα βουνά, ανοίξτε το τεύχος και πάρτε ιδέες. Όταν γυρίσετε, βέβαια, θα χρειαστείτε το "live!" για να προσαρμοστείτε στους ρυθμούς της πόλης.

Αυτά... Και τώρα ρίχνω στην τσάντα μου: μαγιό, πετσέτες, αντηλικό και πηγαίνω για μπάνια στο εξοχικό μου στις Μαλδίβες. Ελπίζω να μην είναι η εποχή των καρχαριών. Με τα περιοδικά θα τα πούμε στις 28 Αυγούστου. Καλό καλοκαίρι...

The travel issue

Ένα τεύχος, δύο εξώφυλλα, δύο γλώσσες, πολλά ταξίδια. Ταξίδια γι’ αυτούς που θα αφήσουν τη Θεσσαλονίκη για να κάνουν τις διακοπές τους και προτάσεις διασκέδασης και ψυχαγωγίας για εκείνους που επέλεξαν τη Θεσσαλονίκη ως σταθμό του ταξιδιού τους. Όπως μπορείτε να συμπεράνετε, το 705ο τεύχος των “Επιλογών” είναι αφιερωμένο στα ταξίδια. Αν δεν έχετε ήδη αποφασίσει τον τόπο στον οποίο θα περάσετε τις καλοκαιρινές διακοπές σας, ξεφυλλίστε τις σελίδες του περιοδικού και πάρτε ιδέες. Είμαι σίγουρος ότι θα βρείτε κάτι που θα σας κινήσει το ενδιαφέρον. Σηκώστε το ακουστικό και οργανώστε την καλοκαιρινή σας απόδραση. Αν έχετε καταλήξει σε κάποιον άλλον προορισμό, περάστε στα υπόλοιπα θέματα -και… καλό ταξίδι! Αν έχετε ήδη γυρίσει από τις διακοπές, τότε μάλλον είστε ποδοσφαιριστής. Καλή προετοιμασία.

Και γιατί υπάρχουν δύο εξώφυλλα; Γιατί, εκτός από τα Ελληνικά, ένα μεγάλο κομμάτι του περιοδικού είναι γραμμένο στα Αγγλικά. Οι τουρίστες έχουν αρχίσει ήδη να καταφθάνουν στη Θεσσαλονίκη και οι “Επιλογές” τούς σερβίρουν τα πάντα “στο πιάτο”: τι να δουν, πού να ψωνίσουν, πού να φάνε… Και, μεταξύ μας, το τεύχος δεν απευθύνεται αποκλειστικά στους τουρίστες: ακόμη κι αν είστε γέννημα-θρέμμα Σαλονικιός, να είστε σίγουροι ότι θα ανακαλύψετε σημεία της Θεσσαλονίκης που δεν τα γνωρίζατε. Βγείτε στην πόλη, κρατήστε τις “Epiloges” στα χέρια, μιλήστε Αγγλικά και γίνετε για λίγο τουρίστας στην πόλη σας.

The Green Issue

Από τον τίτλο της ανάρτησης (και του τεύχους) εύκολα μπορείς να συμπεράνεις ότι οι “Επιλογές” της Κυριακής ασχολούνται με την οικολογία, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τα φωτοβολταϊκά συστήματα, την ανακύκλωση, την αιολική ενέργεια... Όπως και να το δεις, το μέλλον είναι “πράσινο” -και χτυπά ήδη την πόρτα μας.

Μεταξύ άλλων, ο Ευρωπαίος “υπερ-υπουργός” Περιβάλλοντος, επίτροπος Γιάνεζ Ποτότσνικ, μιλά αποκλειστικά στις “Επιλογές” για το περιβάλλον και τους κινδύνους που το απειλούν σήμερα, για τους πυρηνικούς σταθμούς που ετοιμάζουν μια σειρά από χώρες στη “γειτονιά” μας, αλλά και για τις περιβαλλοντικές υποχρεώσεις που πρέπει πάση θυσία να τηρήσει η Αθήνα, παρά τα στενά περιθώρια που αφήνει το Μνημόνιο.

Επίσης, ετοιμάσαμε ένα οδοιπορικό στο Τσερνόμπιλ. Ένα τέταρτο τού αιώνα μετά το μεγαλύτερο πυρηνικό δυστύχημα στον πλανήτη (και μόλις 80 ημέρες μετά την αναπάντεχη “ρεπλίκα” του, στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας), ο φακός των “Επιλογών” ταξιδεύει στην Ουκρανία, σε μια προσπάθεια να ανιχνεύσει το αποτύπωμα της καταστροφής σε βάθος χρόνου.

Η αγωνία του αμνοεριφίου πριν από το Πάσχα

Μισώ τη θέση του τερματοφύλακα από την εποχή που έπαιζα μπάλα στο δημοτικό. Για την ακρίβεια, όλα τα αγόρια τη μισούσαμε. Όλα, εκτός από ένα. Μόνον ένας συμμαθητής μας ήθελε να παίζει τέρμα. Και ήταν καλός, χταπόδι. Άπλωνε τα χέρια του κι έπιανε τα άπιαστα. Το κακό σ' έναν ποδοσφαιρικό αγώνα είναι ότι για να διεξαχθεί χρειάζονται δύο ομάδες και, κατά συνέπεια, δύο τερματοφύλακες. Στη μία ομάδα έπαιζε πάντα το χταπόδι. Όταν τύχαινε και ήμουν σ' αυτήν, ήμουν ευτυχισμένος. Δεν χρειαζόταν να καθίσω καθόλου στο τέρμα (το οποίο ήταν τα δύο δέντρα της αυλής ή οι στοίβες με τα μπουφάν) και είχα την ευκαιρία να ξεδιπλώσω τις επιθετικές αρετές που έκρυβα (βαθιά) μέσα μου, να σκοράρω και να κερδίσω το βλέμμα από τις συμμαθήτριες που παρακολουθούσαν από μακριά και χασκογελούσαν...

Όταν η μαύρη μοίρα με έστελνε στην άλλη ομάδα, άρχιζε το δράμα. Όλοι δίναμε τον καλύτερό μας εαυτό στην επίθεση (στο δημοτικό υπήρχαν μόνο τερματοφύλακες και επιθετικοί), μα τρώγαμε τα πιο απίθανα γκολ, όταν ερχόταν η σειρά μας να καθίσουμε στο τέρμα. Πιάναμε, για το ξεκάρφωμα, ένα-δύο σουτ και τρώγαμε το τρίτο. Μετά, ξεδιπλώναμε το υποκριτικό μας ταλέντο. Η αυλή του σχολείου μετατρεπόταν σε Επίδαυρο. Με το ύφος που είχε ο Αγαμέμνων όταν έπρεπε να θυσιάσει την Ιφιγένεια, γυρνούσαμε και λέγαμε στους συμπαίκτες μας: “Τι να πω, ρε παιδιά... Έκανα τα πάντα για να αποκρούσω, αλλά ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου”. Ίσως να δάκρυσα και μια φορά. Όλοι κάναμε σαν να συμπάσχουμε με τον τερματοφύλακα. Από μέσα μας, όμως, βρίζαμε και λέγαμε: “Βρε, δεν θα έρθει κι η σειρά μου; Θα σας δείξω εγώ”. Τα γκολ, κυριολεκτικά, “μαζί τα φάγαμε”.

Και μπορεί να κάναμε τα πάντα για να φύγουμε από το τέρμα, υπήρχε όμως και μία περίπτωση για την οποία θα ματώναμε για να μη δεχτούμε γκολ: το πέναλτι. Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, κάθε φορά που η μπάλα στηνόταν στην άσπρη βούλα (που λέει ο λόγος), σταματούσαν διά μαγείας όλες οι δραστηριότητες στην αυλή. Αγόρια και κορίτσια πλησίαζαν, για να παρακολουθήσουν την εκτέλεση. Και μαζί τους η Μαριάννα, η Χρύσα, η Ιωάννα, η Κατερίνα... Τα ομορφότερα κορίτσια του σχολείου. Είχες την ευκαιρία να αποδείξεις τον ανδρισμό σου. Βάδιζες αργά προς το μέσο της εστίας κι έπαιρνες τη στάση του σερίφη πριν από τη μονομαχία στο Ελ Πάσο. Τα πόδια ανοιχτά και λυγισμένα, τα χέρια δίπλα από τα πιστόλια και τα μάτια σου καρφωμένα στα μάτια του ντεσπεράντο. Η τεστοστερόνη (όση είχαμε) έρεε γοργά στις φλέβες, η καρδιά κόντευε να σπάσει και τα πάντα έμοιαζαν να κινούνται σε slow motion. Μια καλή απόκρουση και γινόσουν ήρωας. Η αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι...

Στο σημείο αυτό είναι η καλύτερη στιγμή για να χρησιμοποιήσω την κινεζική παροιμία: “μία εικόνα, χίλιες λέξεις”. Χρειάστηκα περίπου 600 λέξεις (τετρακόσιες λιγότερες απ' αυτές που χρειάζεται να χρησιμοποιήσει ένας Κινέζος), για να εκφράσω την αγωνία του τερματοφύλακα. Ο Βασίλης Γκογκτζιλάς χρειάστηκε μόλις μία εικόνα, για να δείξει με χιουμοριστικό τρόπο την αγωνία του αμνοεριφίου (και τη μαγκιά του χασάπη) πριν από το Πάσχα. Τη σχεδίασε (μεταξύ άλλων) το 2004, για να “ντύσει” ένα πασχαλινό θέμα μου για τις “Επιλογές”. Δεν θυμάμαι τι έγραψα. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε... Ξέρω όμως ότι, λίγο πολύ, όλοι βρεθήκαμε αισθηματικά, οικονομικά, εργασιακά (προσθέστε ό,τι άλλο θέλετε) στη θέση του αμνοεριφίου. Ας είναι το φετινό Πάσχα η αρχή για την ανάσταση που έχει καθένας στο μυαλό του. Τις βαθύτερες ευχές μου για εσάς και τις οικογένειές σας...

...και για να μη μείνετε με την απορία: το πέναλτι το έπιασα. Χρειάστηκε να γίνω κάτι σαν τον άνθρωπο-λάστιχο. Από τη μια γωνιά της εστίας βρέθηκα στην άλλη. Μάτωσα χέρια-πόδια, έσκισα τη φόρμα κι από το πέσιμο πονούσαν επί μία εβδομάδα τα πλευρά μου. Τα πόδια μου έτρεμαν από τον φόβο, νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω. Η μπάλα όμως δεν κατέληξε στο τέρμα. Όλα τα παιδιά έπεσαν πάνω μου για να με συγχαρούν. Με την άκρη του ματιού μου είδα τα κορίτσια στη γωνιά να χειροκροτούν. Σηκώθηκα και, με το πιο αγέρωχο ύφος που έχει αντικρίσει ποτέ η ανθρωπότητα, γύρισα προς αυτά κι έκανα μια κίνηση που σημαίνει “εντάξει, δεν ήταν και τίποτα δύσκολο”. Είχα γίνει ο ήρωας της ημέρας.

Μετά από δύο φάσεις δέχτηκα το γκολ της μεγάλης απόδρασης από το τέρμα. Γνώριζα ότι δεν με παρακολουθούσε κανείς. Είπαμε: ήρωας-ήρωας, αλλά δεν θα μείνουμε και για πάντα στο τέρμα... Και να' σου πάλι η Επίδαυρος, να 'σου κι ο Αγαμέμνων...

The design issue

Ζω στη Θεσσαλονίκη μια ζωή. Γνωρίζω την πόλη απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη: τις φωτεινές και σκοτεινές γωνιές της, τις πολύβουες και τις ήσυχες, αυτές που είναι γνωστές στους τουρίστες, αλλά και εκείνες που δεν πρόκειται να τις ανακαλύψουν ποτέ, σε όποιον οδηγό κι αν ψάξουν. Την αγαπώ αυτήν την πόλη. Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ έπαιξα, εδώ διάβασα, εδώ ερωτεύτηκα, εδώ εργάστηκα, εδώ απογοητεύτηκα -εδώ, εδώ, εδώ…

Κι όμως, υπάρχουν φορές που θα ήθελα να την αλλάξω. Να πάρω ένα μολύβι κι ένα μεγάλο χαρτί και να τη σχεδιάσω από την αρχή. Όχι ότι ο προηγούμενος που το δοκίμασε είχε καλύτερη τύχη από μένα... Όχι. Τα σχέδια του Ερνέστ Εμπράρ υλοποιήθηκαν μόνο κατά ένα μέρος. Το υπόλοιπο το έφαγαν τα συμφέροντα. Πώς θα ήταν η Θεσσαλονίκη σήμερα; Κανένας δεν το ξέρει. Ξέρουμε όμως πώς θα είναι η Θεσσαλονίκη τού αύριο (τόσο σε συλλογικό επίπεδο, όσο και σε ό,τι έχει να κάνει με τον καθένα μας προσωπικά, στην καθημερινή μας ζωή), αν κάποιοι νέοι άνθρωποι με πρωτοποριακές ιδέες έχουν την ευκαιρία να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους. Στο πασχαλινό τεύχος των “Επιλογών” μοιράζονται τις ιδέες και τα όνειρά τους.

Υ.Γ.: Γνώρισα τον Βαγγέλη Γεροβασιλείου πριν από πέντε-έξι χρόνια, για τις ανάγκες μιας συνέντευξης, καθώς είχε τιμηθεί με μια σημαντική πανευρωπαϊκή (αν θυμάμαι καλά) διάκριση, για την ποιότητα των κρασιών του. Ένα από τα σχέδια που μου αποκάλυψε ήταν ότι σκόπευε να δημιουργήσει ένα Μουσείο Οίνου, στο οποίο, μεταξύ άλλων, θα φιλοξενούσε κι έναν σημαντικό αριθμό από την εκπληκτική συλλογή ανοιχτηριών που είχε την καλοσύνη να μου παρουσιάσει. Από τότε τον επισκέφθηκα τουλάχιστον τρεις φορές για συνεντεύξεις κι έμαθα ότι το όνειρό του υλοποιούταν με γοργούς ρυθμούς. Παρότι πέρασαν δυόμισι χρόνια από τα εγκαίνια, δεν είχα την ευκαιρία να θαυμάσω ολοκληρωμένο το μουσείο. Δεσμεύομαι, όμως, να το κάνω -με την πρώτη ευκαιρία!

The taste issue

Τι κοινό έχει το προηγούμενο τεύχος των “Επιλογών” που ήταν αφιερωμένο στο γάμο, με το τεύχος της Κυριακής που είναι αφιερωμένο στις γεύσεις; Σας αφήνω λίγα δευτερόλεπτα να το σκεφτείτε (στο σημείο αυτό φανταστείτε ότι ακούτε το κομμάτι “The entertainer” του Σκοτ Τζοπλιν, την μουσική αναμονής που έχουν τα περισσότερα τηλεφωνικά κέντρα)...

Τέλος χρόνου. Ας το πάρει το ποτάμι. Η απάντηση είναι: το ρύζι. Στο προηγούμενο τεύχος το “φάγαμε” στο κοστούμι, στο προσεχές το απολαμβάνουμε στο πιάτο. Όσοι βρήκατε την απάντηση, σάς αξίζουν συγχαρητήρια (η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ εύκολο). Το μενού-υπερθέαμα των “Επιλογών” δεν περιλαμβάνει, αποκλειστικά, ρύζι αλλά οτιδήποτε τραβά η ψυχή και ο ουρανίσκος σας: από ελληνικές παραδοσιακές γεύσεις (θυμάστε το ρύζι για το οποίο έγραφα παραπάνω; Θα το απολαύσετε, μυδοπίλαφο) μέχρι noodles και σούσι. Και δεν σταματούμε εκεί. Έχουμε συνεντεύξεις με τον Γιάννη Μπουτάρη, τον μοναχό Επιφάνιο, την Ελένη Ψυχούλη και τον -πάντα επίκαιρο- Μίμη Ανδρουλάκη να μιλάει για τις γυναίκες (και όχι μόνο). Ακόμη, σάς γνωρίζουμε τα ιστορικά μαγειρεία της Θεσσαλονίκης και, χωρίς ίχνος ντροπής, ομολογούμε ότι δοκιμάσαμε τα πάντα. Δεν τα φάγαμε μαζί, τα φάγαμε μόνοι μας...

Για την χώνεψη κρατήσαμε μια ξενάγηση στην αγορά Μοδιάνο, τη Νέα Αγορά και το Καπάνι, μια περιοχή που έχει παραμείνει αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου. Φροντίστε να φορέσετε άνετα παπούτσια γιατί θα περπατήσουμε αρκετά. Και όταν πεινάσουμε (από εδώ το πήγα, από εκεί το έφερα, πάλι στο φαγητό καταλήξαμε), καθόμαστε σε ένα από τα παραδοσιακά τσιπουράδικα για ένα ποτηράκι και κουβέντα...

Υ.Γ. Κάθε φορά που έχουμε τεύχος αφιερωμένο στο φαγητό μού έρχονται στο νου κάτι αυτοκόλλητα που έκαναν θραύση την εποχή που ήμουν παιδάκι. Απεικόνιζαν λουλούδια και κάθε φορά που τα έτριβες έβγαζαν την μυρωδιά του συγκεκριμένου λουλουδιού. Όλα τα πιτσιρίκια στο δημοτικό είχαμε γεμίσει τα τετράδιά μας με αυτά. Η τάξη μύριζε λες και είχε μπει η άνοιξη. Στο θέμα μας... Επί χρόνια προτείνω να κάνουμε τα αφιερώματα φαγητού στις “Επιλογές” scratch and sniff. Κάθε φορά που θα βλέπεις στην φωτογραφία, για παράδειγμα, ένα κοκκινιστό να την τρίβεις και να παίρνεις τζούρα κοκκινιστού. Βλέπεις παντσέτα; Τρίψιμο και τζούρα παντσέτας... Δυστυχώς, δεν βρήκα ανταπόκριση. Ίσως να είναι υπέρογκο το κόστος παραγωγής. Ίσως να μην υπάρχει ακόμη άρωμα κοκκινιστού και παντσέτας. Ποιος ξέρει; Μπορεί να φοβούνται στην διοίκηση μήπως στη συνέχεια ζητήσω να κάνουμε το τεύχος scratch and sniff and lick. Μετά το τρίψιμο, να μυρίζεις την σελίδα και στην συνέχεια να την γλύφεις για να την γευτείς. Χμμμμμμ... Πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα;  

The wedding issue

Χαίρομαι που η μητέρα μου δεν μπορεί να σερφάρει στο Ίντερνετ και, κατά συνέπεια, να διαβάσει αυτά που γράφω στο μπλογκ μου. Για να είμαι απόλυτα ακριβής, χαίρομαι που ούτε ο πατέρας, οι θείες, οι θείοι, κάτι μακρινοί συγγενείς, ο κυρ-Στέφανος (ο ηλικιωμένος κύριος που κατοικεί στο απέναντι από το δικό μου διαμέρισμα) μπορούν να σερφάρουν στο Ίντερνετ. Ευτυχώς! Γιατί, αν γνώριζαν ότι το 701^ο τεύχος των “Επιλογών” είναι αφιερωμένο στον γάμο, τότε θα άρχιζαν και πάλι να ψάλλουν τα γνωστά τροπάρια: “Άντε, βρε αγόρι μου, να παντρευτείς, να δούμε κανένα εγγονάκι”, “Άντε, να χορέψουμε, τώρα που μας κρατούν τα πόδια μας” ή “Άντε, να φαμε λίγη τούρτα κι από σένα”.

 

Σε ό,τι έχει να κάνει με το πρώτο “τροπάριο”, δεν έχω επιχειρήματα για να το αντικρούσω. Όσο όμως σκέφτομαι ότι οι συγγενείς περιμένουν να παντρευτώ, για να χορέψουν, να πετάξουν ρύζι ή να φάνε τούρτα, τότε πραγματικά τρελαίνομαι. Και -δυστυχώς- οι εξυπνάδες υπεκφυγής τύπου “αν θέλετε τραγούδια και πανηγύρια, να σας πάω ένα βράδυ στον Πουλόπουλο” (σ.σ.: ξέρω ότι έχει χρόνια να εμφανιστεί σε νυχτερινό μαγαζί, αλλά πού να ξέρουν οι θείες τον Χατζηγιάννη και τον Ρέμο) δεν πιάνουν πια. Οπότε, κάθομαι και ακούω τις ψαλμωδίες… Και να σκεφτεί κανείς ότι τα παραπάνω γράφονται από έναν “βετεράνο” των γάμων, από κάποιον που έχει παντρέψει τρία ζευγάρια (και έχει κάνει και μία βάφτιση) και έχει γράψει άπειρα κείμενα για τον θεσμό, επί μία δεκαετία που αρθρογραφεί στις “Επιλογές”. Κι όσο γράφεις, μαθαίνεις...

Και επιστρέφω σ’ αυτό που έγραφα στην αρχή: μπορεί οι συγγενείς να μην ξέρουν να σερφάρουν στο διαδίκτυο, ξέρουν όμως να διαβάζουν περιοδικά. Κι αυτήν την Κυριακή θα διαβάσουν το αφιέρωμα στον γάμο. Και θα τους αρέσει! Και θα αρχίσει ο εξάψαλμος. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον...

Οι "Επιλογές" κλείνουν τα 700!

Θυμάμαι τη δημιουργία του πρώτου τεύχους του “live!” λες και ήταν χθες. Το τρέξιμο των πρώτων ημερών, τα κείμενα που γράψαμε, το κόκκινο-μαύρο εξώφυλλο, τη χαρά που νιώσαμε όταν το θαυμάζαμε τυπωμένο. Και, σαν να μην πέρασε μια μέρα, το νεογνό έγινε 100 τευχών και μεγαλώνει βδομάδα με τη βδομάδα. Την περασμένη Κυριακή σβήσαμε τα κεράκια της τούρτας και ευελπιστούμε να σβήσουμε ακόμη περισσότερα στο μέλλον.

Την διαδικασία της έκδοσης του πρώτου τεύχους των “Επιλογών” δεν την βίωσα. Ήμουν παιδάκι όταν κυκλοφόρησαν. Θυμάμαι, όμως, την έκπληξη των γονιών μου όταν κρατούσαν στα χέρια τους την “Μακεδονία της Κυριακής” που περιείχε ένα ένθετο περιοδικό με αεροφωτογραφία της Θεσσαλονίκης στο εξώφυλλο. Κανείς δεν είχε ξαναδεί ένθετο σε ελληνική εφημερίδα γιατί κανείς δεν είχε σκεφτεί να το δημιουργήσει. Η “Μακεδονία” τόλμησε και η ιστορία την δικαίωσε. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε μία κυριακάτικη εφημερίδα που να μην διαθέτει -έστω κι ένα μικρό- ένθετο περιοδικό.

Στο πλήρωμα του περιοδικού ανέβηκα το καλοκαίρι του 2001. Στην αρχή κάνοντας γκεστ εμφανίσεις, γράφοντας μικρά χιουμοριστικά κειμενάκια και από το τεύχος 300 που εκδόθηκε στις 18 Νοεμβρίου του 2001, μπήκα μόνιμα στην ομάδα. Τετρακόσια (και βάλε) τεύχη αργότερα σβήνω σήμερα μερικά από τα 700 κεράκια της τούρτας. Τι να ευχηθώ στις “Επιλογές”; Να τα χιλιάσουν; Η χιλιάδα παραείναι κοντά. Ας αρκεστώ στο: ό,τι καλύτερο για το περιοδικό και το προσωπικό του.

Υ.Γ. Το πρώτο μίνι-άρθρο μου στο περιοδικό είχε τίτλο “Αυτά που πρέπει να κάνεις / αυτά που δεν πρέπει να κάνεις το καλοκαίρι”. Δεν χρειάζονται, νομίζω, περισσότερες διευκρινήσεις. Το πρώτο μεγάλο μου θέμα είχε τίτλο: “Μιχαλάκη μη ξεχνάς την κατάρα της Γριάς” και ασχολούνταν με την μεταγραφή του Μιχάλη Κωνσταντίνου στον Παναθηναϊκό. Υπήρχε ο μύθος ότι όσοι φεύγουν από τον Ηρακλή (για την δόξα ή το χρήμα) “τιμωρούνται” από μια ανεξήγητη δύναμη με τραυματισμούς, αθλητική κακοτυχία κτλ. Ο Μιχαλάκης τη γλίτωσε... Στο επετειακό 700ο τεύχος έγραψα ένα κείμενο για την “Αράχοβα της βόρειας Ελλάδας”, τον Παλαιό Άγιο Αθανάσιο. Όλοι ξέρουμε που βρίσκεται και όλοι θα θέλαμε να αποκτήσουμε εκεί ένα σπίτι. Ίσως μέχρι τα 1.000 τεύχη να το έχω αποκτήσει...