30.5.11

Υποψήφιος βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης



Κάθε φορά που επιστρέφω σπίτι ύστερα από κάποια κοινωνική εκδήλωση που σχετίζεται με τους κουμπάρους μου –όπως, καλή ώρα, τη βάφτιση του Βασιλάκη (απ’ όπου και η φωτογραφία)-, διαπιστώνω ότι έχω κάνει κάτι πολύ σωστά αλλά και πολύ λάθος. Το “σωστά” είναι ότι είχα την χαρά και την τιμή να παντρέψω τρεις παιδικούς μου φίλους και να βαφτίσω ένα πανέμορφο μωράκι που έχει εξελιχθεί σε μια πανέμορφη δεσποινίδα. Και μόνο αυτά, μου φτάνουν. Όταν όμως έχεις κουμπαριάσει με τόσο κόσμο (εδώ μπαίνουν οι συγγενείς και οι φίλοι από όλα τα σόγια) είναι τουλάχιστον βλακεία να μην ασχοληθείς με την πολιτική. Ξεκινάς με μερικές χιλιάδες ψήφους από τα αποδυτήρια και το μόνο που έχεις να κάνεις στη συνέχεια είναι να “ψήσεις” τους ψηφοφόρους της εκλογικής σου περιφέρειας και να αρχίσεις να ράβεις το κοστουμάκι για την ορκωμοσία στην Βουλή. Σωστά; Αμ δε... Και εδώ αρχίζει το “λάθος” μου. Όταν τα σόγια της μίας κουμπαριάς ψηφίζουν στην Πιερία και το Κιλκίς, της άλλης στην Μαγνησία και τον Έβρο και της τρίτης στην Β' Θεσσαλονίκης, όχι βουλευτής δεν εκλέγεσαι αλλά ούτε τις εκλογές για την επιτροπή της πολυκατοικίας δεν κερδίζεις (που δεν είναι απαραίτητα κακό). Οπότε, αν δεν αλλάξει κάτι δραστικά, ας πούμε να μεταφέρουν τα εκλογικά τους δικαιώματα περίπου δυο χιλιάδες άνθρωποι, θα συνεχίσω να τους βλέπω ανά σόι, να δίνω εκατοντάδες χειραψίες στις οικογενειακές γιορτές, να ακούω διαρκώς το “Τι κάνεις κουμπάρε; Πώς πάει η Θεσσαλονίκη;”, να απαντώ: “Μια χαρά, το παλεύουμε” και να φοράω το κοστούμι σε κοινωνικές εκδηλώσεις αλλά όχι της Βουλής...

Κώστα και Αγγέλα, να χαίρεστε το Βασιλάκη. Να είναι γερός και καλοφωτισμένος.

Υ.Γ. Ξέχασα να γράψω στο βιβλίο ευχών αλλά κουτσά-στραβά, το μπάλωσα...

27.5.11

The Green Issue


Από τον τίτλο της ανάρτησης (και του τεύχους) εύκολα μπορείς να συμπεράνεις ότι οι “Επιλογές” της Κυριακής ασχολούνται με την οικολογία, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τα φωτοβολταϊκά συστήματα, την ανακύκλωση, την αιολική ενέργεια... Όπως και να το δεις, το μέλλον είναι “πράσινο” -και χτυπά ήδη την πόρτα μας.

Μεταξύ άλλων, ο Ευρωπαίος “υπερ-υπουργός” Περιβάλλοντος, επίτροπος Γιάνεζ Ποτότσνικ, μιλά αποκλειστικά στις “Επιλογές” για το περιβάλλον και τους κινδύνους που το απειλούν σήμερα, για τους πυρηνικούς σταθμούς που ετοιμάζουν μια σειρά από χώρες στη “γειτονιά” μας, αλλά και για τις περιβαλλοντικές υποχρεώσεις που πρέπει πάση θυσία να τηρήσει η Αθήνα, παρά τα στενά περιθώρια που αφήνει το Μνημόνιο.

Επίσης, ετοιμάσαμε ένα οδοιπορικό στο Τσερνόμπιλ. Ένα τέταρτο τού αιώνα μετά το μεγαλύτερο πυρηνικό δυστύχημα στον πλανήτη (και μόλις 80 ημέρες μετά την αναπάντεχη “ρεπλίκα” του, στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας), ο φακός των “Επιλογών” ταξιδεύει στην Ουκρανία, σε μια προσπάθεια να ανιχνεύσει το αποτύπωμα της καταστροφής σε βάθος χρόνου.

26.5.11

Game World 2011



Θα το γράψω όσο το δυνατόν πιο απλά: κατά τη διάρκεια της ζωής μου έχω σκοτώσει άπειρα ζόμπι, ναζί και εξωγήινους, έχω σημειώσει περισσότερα γκολ απ’ αυτά που έβαλαν μαζί ο Πελέ, ο Μαραντόνα και ο Μέσι (και όποιον άλλον ποδοσφαιριστή έχει καθένας στο μυαλό του), έχω κυριεύσει τον πλανήτη καμιά εικοσαριά φορές, έχω πιλοτάρει διαστημικό λεωφορείο, έχω...

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες για τα κατορθώματά μου, μόνο που δεν θα είχε νόημα. Δεν είμαι το θαύμα της φύσης, αλλά ένας τέως gamer, που έχει δαπανήσει αμέτρητες ώρες στα “ηλεκτρονικά” ή τα “ουφάδικα” (όπως τα λέγαμε τη δεκαετία του 1980), στην οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή ή την κονσόλα. Και θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τυχερό τον εαυτό μου που έζησα εκ του σύνεγγυς την ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών: μια ιστορία που «ξεδιπλώνεται» στις αίθουσες του πολυχώρου «Μύλος» και φυσικά στις σελίδες του "live!" της Κυριακής.

Σε έκταση 1.000 τετραγωνικών μέτρων, οι βετεράνοι "παιχνιδάδες" (αναφέρομαι στους λίγο κάτω των σαράντα) θα μπορέσουν να ξαναδούν μετά από χρόνια (και να δακρύσουν) τα «μηχανήματα» στα οποία κατέθεσαν δεκάρικο-δεκάρικο μια περιουσία, περνώντας τις πιο ξέγνοιαστες στιγμές τους (την ώρα που η μάνα τους είχε φάει τον κόσμο να τους ψάχνει...).

24.5.11

Τρεις (και βάλε) στον αέρα

Το προσωπικό του “καναλιού” σε απαρτία.
Σε ανάρτησή μου στις 19 Μαρτίου (την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ), είχα αναφερθεί στα γυρίσματα που κάναμε με τους μαθητές μου στην σχολή δημοσιογραφίας, ώστε να παρουσιάσουμε -στο τέλος της σχολικής χρονιάς- μία ολοκληρωμένη τηλεοπτική παραγωγή (για τις ανάγκες του μαθήματος “Οργάνωση - παραγωγή τηλεοπτικής εκπομπής”). Επί δύο μήνες “οργώναμε” τη Θεσσαλονίκη για να δημιουργήσουμε τον δικό μας "Μπεν Χουρ" (όχι, δεν έχει θρησκευτικό περιεχόμενο η εκπομπή, είναι όμως υπερπαραγωγή). Σκοπός μας ήταν να ετοιμάσουμε θέματα που θα εκπλήρωναν τις απαιτήσεις του μαθήματος αλλά και τις προσωπικές αναζητήσεις κάθε σπουδαστή. Την περασμένη εβδομάδα, έχοντας ολοκληρώσει τα εξωτερικά γυρίσματα, μπήκαμε στο στούντιο της σχολής για τα εσωτερικά. Ίσως να ήταν η πιο ευχάριστη στιγμή για τα παιδιά σε ένα εξάμηνο γεμάτο διάβασμα, εργασίες και άγχος…

Η Σίσση και ο Δημήτρης πριν από την έναρξη των γυρισμάτων.
Είναι η ιδέα μου ή όντως το ύφος του Δημήτρη
παραπέμπει στον Έρολ Φλιν;
Η ιδέα έχει ως εξής: Ο Δημήτρης και η Σίσσυ παρουσιάζουν ένα “ζωντανό” τηλεοπτικό μαγκαζίνο με θέματα που έχουν ετοιμάσει η Βικτώρια και η Βαλεντίνα. Ξαφνικά η εκπομπή διακόπτεται αφού γίνεται γνωστό ότι συνελήφθη ένας νεαρός που αναζητούνταν για μήνες από την αστυνομία. Η Μαρία που βρίσκεται στην αίθουσα σύνταξης ενημερώνει τους θεατές για το συμβάν λίγο πριν δώσει το λόγο στην Λένα που βρίσκεται στο χώρο της σύλληψης. Όμως, οι εξελίξεις στην Λιβύη αλλάζουν για τα καλά την ροή της εκπομπής αφού ο Μιχάλης, απεσταλμένος του καναλιού στην Βεγγάζη , παίζει την ζωή του κορώνα γράμματα ώστε να ενημερώσει έγκαιρα το κοινό για τον βομβαρδισμό κατοικημένης περιοχής (στην πραγματικότητα, ο μόνος φόβος μας ήταν να μην μας φάνε τα ποντίκια στο –υπέροχο- σκοτεινό και υγρό υπόγειο που ανακαλύψαμε για να κάνουμε τα γυρίσματα). Η επιστροφή στην καθημερινότητα γίνεται με τη συνέντευξη που πήρε η Νάνσυ από τον Διογένη Δασκάλου (τον οποίο και ευχαριστώ για μια ακόμη φορά). Τέλος, ο Γιώργος, πολιτιστικός ρεπόρτερ του καναλιού, κάνει κριτική στην θεατρική παράσταση που θα συγκλονίσει την Θεσσαλονίκη. Ο Βασίλης στο ρόλο του σύγχρονου Άμλετ δίνει ρεσιτάλ ηθοποιίας υπό τις οδηγίες του μεγάλου δασκάλου-σκηνοθέτη Γιώργου.

Η Μαρία και η Σίσση στην καρέκλα του “μαρτυρίου”.
Πενήντα λεπτά ακινησίας για τις ανάγκες του μακιγιάζ
μπορούν να τρελάνουν τον οποιονδήποτε.

Η Δήμητρα μακιγιάρει τη Μαρία.
Όχι. δεν κάνω υποδείξεις, απλώς ρωτάω για να μάθω.
Ευχαριστούμε το τμήμα "Μακιγιάζ" για τη βοήθειά του.

Το "ξεσκόνισμα" στις ερωτήσεις πριν από
την έναρξη της συνέντευξης με τον Διογένη Δασκάλου...

...και οι τελευταίες οδηγίες για το στήσιμο.
(Όχι, δεν τα παίρνουμε από το σούπερ μάρκετ).

Και η απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία.
(Διογένη, ευχαριστώ και πάλι...)

Με τον Δημήτρη και τη Σίσση πριν την έναρξη
των εσωτερικών γυρισμάτων.


20.5.11

Tattoo culture

Παρ’ ότι η απαρχή της ιστορίας τής δερματοστιξίας χάνεται στα βάθη των αιώνων, η σχέση του Έλληνα με τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης έχει περάσει από διάφορα στάδια. Μέχρι και πριν από τρεις-τέσσερις δεκαετίες, οι μοναδικοί άνθρωποι που έβλεπες να έχουν “χτυπήσει” μια εικόνα σε κάποιο σημείο του σώματός τους ανήκαν σε κάποια από τις ακόλουθες κατηγορίες: ο κύριος Τάκης, που είχε διατελέσει στα νιάτα του ναυτικός και ξύπνησε ένα πρωινό στη Σαγκάη με μια γοργόνα στο μπράτσο του, ο μπάρμπα-Τάσος, που είχε κάνει φυλακή και κάποια στιγμή αποφάσισε να κρατήσει για πάντα στο χέρι του τον αριθμό του κελιού, κάτι ροκάδες με νεκροκεφαλές, που προσπαθούσαν να μιμηθούν τα ινδάλματά τους, μηχανόβιοι με ημίγυμνες κοπελιές και μεμονωμένοι νταλκαδιάρηδες που έγραψαν με κεφαλαία γράμματα το όνομα του αισθήματος (και κάποια στιγμή προσπαθούσαν να βρουν τρόπο για να σβήσουν το “Σούλα” από το μπράτσο τους...).

Στο "live!" της Κυριακής καταπιανόμαστε με το τατουάζ (χωρίς γοργόνες και "Σούλες"). Τι είναι τελικά; Σημάδι ανδρισμού, κοινωνικής θέσης, φυλαχτό, έργο τέχνης, μέσο αναγνώρισης ανάμεσα σε μέλη μυστικών ομάδων; Την απάντηση δίνουν οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης... Το τατουάζ άφησε πίσω του το στίγμα του παρεξηγημένου και βρήκε τη θέση που του αξίζει.

18.5.11

Συνέντευξη με τον Αντώνη Κανάκη


Στα δέκα χρόνια που εργάζομαι στα περιοδικά της “Μακεδονίας” έχω πάρει άπειρες συνεντεύξεις από ηθοποιούς, αθλητές, μοντέλα, πολιτικούς και πάει λέγοντας… Με κάποιους τα έχουμε πει περισσότερες από μία φορές. Την πρώτη θέση στο σχετικό top ten κατακτά με χαρακτηριστική ευκολία ο Γιάννης Σερβετάς, ο οποίος με τίμησε με την παρουσία του -αν θυμάμαι καλά- έξι με επτά φορές. Αυτό αντιστοιχεί σε μία συνέντευξη ανά δεκαοκτώ μήνες (που κοντεύουν να περάσουν). Και κάθε μία συνέντευξη μαζί του είναι και πιο διασκεδαστική από την άλλη...

Στην τρίτη θέση της σχετικής λίστας βρίσκεται ο Στάθης Παναγιωτόπουλος, με τρεις συμμετοχές στις “Επιλογές” και το “live!”.

Και αν οι συνεντεύξεις μου με τον Γιάννη και τον Στάθη αγγίζουν τη δεκάδα, η μοναδική συνομιλία που είχα με τον Αντώνη Κανάκη ήταν μία λακωνική δήλωση του (δεν πρέπει να ξεπερνούσε τις τρεις προτάσεις) για τις ανάγκες αφιερώματος των “Επιλογών” στο “Ράδιο Αρβύλα” πριν από μερικά χρόνια. Έτσι, η εικόνα που είχα σχηματίσει, ήταν αυτή που θα έβγαζε ο καθένας βλέποντάς τον στο “γυαλί”: ενός εύστροφου ανθρώπου που προβληματίζεται ιδιαίτερα από αυτά που συμβαίνουν γύρω του και -με την έντονη αίσθηση του χιούμορ που τον διακρίνει- τα καυτηριάζει. Η συνέντευξη που μου παραχώρησε για το “Edu.com”, την περιοδική έκδοση για θέματα εκπαίδευσης που θα κυκλοφορήσει στις 22 Μαΐου με την “Μακεδονία της Κυριακής”, μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω έναν άλλο Αντώνη. Νομίζω ότι το ίδιο θα κάνετε κι εσείς…

Υ.Γ. Και για να μην αναρωτιέστε, την δεύτερη θέση της λίστας καταλαμβάνει ο Διογένης Δασκάλου. Γι’ αυτόν, όμως, ετοιμάζω ήδη ξεχωριστή καταχώρηση…

11.5.11

West side stories



Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν. Την Κυριακή 15 Μαΐου, το “live!” βολτάρει στην πλατεία Ευόσμου, το hot spot των δυτικών συνοικιών. Τόσο απλά. Και να σκεφτείς ότι για να γράψω το άρθρο χρειάστηκα χίλιες λέξεις...

5.5.11

Ο παράδεισος των παιδιών



Σε δύο συμπεράσματα μπορείς να καταλήξεις παρατηρώντας το εξώφυλλο του “live!” της Κυριακής: το πρώτο είναι ότι ο πιτσιρικάς διαθέτει κάποια υπερφυσική δύναμη. Έχει μόλις αφήσει την προβλήτα και ετοιμάζεται να πετάξει πάνω από τη λίμνη. Ο τελευταίος που είδα να κάνει κάτι παρόμοιο ήταν ο Καλ Ελ αλλά κι αυτός έπρεπε να φτάσει στην εφηβεία για να το καταφέρει (ανοίξτε κάνα κόμικ του Σούπερμαν να ξεστραβωθείτε). Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι το αγοράκι της φωτογραφίας είναι ένα συνηθισμένο αγοράκι που δεν ήρθε στον πλανήτη μας από τον Κρύπτονα, ούτε διαθέτει υπερφυσικές δυνάμεις. Αντίθετα, διαθέτει τεράστια αποθέματα ενέργειας και όρεξης για μπάνιο και παιχνίδι... Αν και το δικό σας πιτσιρίκι διαθέτει τα παραπάνω χαρακτηριστικά, δεν θα πρέπει να του στερήσετε την ευκαιρία να βρεθεί σε ένα περιβάλλον σαν αυτό της φωτογραφίας. Θα περάσει καλοκαίρι χαρισάμενο και θα “λιώσει” στις δραστηριότητες έχοντας δίπλα του καμιά διακοσαριά ακόμη παιδιά. Το αφιέρωμα που ετοιμάσαμε στις παιδικές κατασκηνώσεις θα λύσει κάθε σας απορία.

Υ.Γ. Και για όποιον δεν το έπιασε, το σωστό συμπέρασμα είναι το δεύτερο. Αν παρόλα αυτά, το παιδί σας μπορεί να πετάει, να λυγίζει σιδερένιες μπάρες με τα χέρια του, να περνάει μέσα από τοίχους, να βγάζει ακτίνες λέιζερ από τα μάτια του και το φύσημά του να παγώνει λίμνες, τότε επικοινωνήστε αμέσως με την σύνταξη του περιοδικού.

Υ.Γ. 2 Δεν μας ενδιαφέρουν παιδιά που δεν κουράζονται από το παιχνίδι ή παιδιά που μπορούν να σε ζαλίσουν με τη φασαρία τους μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα...  

4.5.11

Καληνύχτα και καλή τύχη


Παιδεύτηκα επί αρκετή ώρα μέχρι να καταλήξω στον τίτλο της ανάρτησης. Όχι γιατί δεν είχα έμπνευση αλλά γιατί δεν ήξερα ποιον τίτλο, από αυτούς που είχα σκεφτεί, να επιλέξω. Τελικά, προτίμησα την ονομασία μιας ταινίας του 2005, με σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τον Τζορτζ Κλούνεϊ. Το “Good night and good luck” έχει να κάνει με την παράνοια που επικρατούσε στις ΗΠΑ για τον φόβο εξάπλωσης του κομμουνισμού τον οποίο συντηρούσε ο γερουσιαστής Τζόζεφ Μακάρθι. Η ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν έχει να κάνει με τον κομμουνισμό. Έχει όμως να κάνει με την παράνοια…

Δεν απέκρυψα τις συλλογικές μου πεποιθήσεις. Τόσο στα κείμενά μου όσο και στις ραδιοφωνικές μου εκπομπές αναφερόμουν στον Ηρακλή. Δεν θα μπορούσα να μην το κάνω. Από παιδάκι υποστήριζα τον Ηρακλή, έπαιξα ποδόσφαιρο στον Ηρακλή, ταξίδεψα στην Ελλάδα και το εξωτερικό για να συμπαρασταθώ στον Ηρακλή, χάρηκα, απογοητεύτηκα, θύμωσα, πανηγύρισα για τον Ηρακλή. Ποτέ μου, όμως, δεν άφησα τα συναισθήματα να θολώσουν την κρίση μου. Αυτά όμως που συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν έχουν να κάνουν με τα συναισθήματα. Έχουν να κάνουν με την λογική. Και απ’ ότι φαίνεται, η λογική εξαντλήθηκε…

Κάθε υγιώς σκεπτόμενος φίλαθλος γνωρίζει ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο νοσεί. Όποιος δεν το βλέπει, εθελοτυφλεί. Όποιος το βλέπει και δεν κάνει τίποτα, εγκληματεί. Όταν οι πάντες ασχολούνται με κασέτες, στημένους αγώνες, διαπλεκόμενους, “φιλάθλους” που δεν τους ενδιαφέρει το άθλημα αλλά η βία και η καταστροφή τότε εύκολα μπορείς να συμπεράνεις ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο όχι μόνο νοσεί, αλλά βρίσκεται ήδη στην εντατική. Όλοι αναζητούμε το θαύμα για να γίνει καλά. Τα θαύματα όμως δεν γίνονται κάθε μέρα. Χρειάζεται δράση. Αν ο Ηρακλής είναι η Ιφιγένεια του ποδοσφαίρου που θα πρέπει να θυσιαστεί για να έρθει η κάθαρση, καλώς να θυσιαστεί. Οι οπαδοί του θα στεναχωρηθούμε αλλά θα είναι για καλό. Τα πάντα θα εξαγνιστούν και ολόκληρος ο πλανήτης θα αναφέρεται με θαυμασμό στο ελληνικό πρωτάθλημα, το πιο αξιοκρατικό του σύμπαντος. Γιατί όμως η άποψή μου είναι διαφορετική; Γιατί έχω την αίσθηση ότι δεν θα αλλάξει τίποτα; Γιατί δεν δίνονται στην δημοσιότητα οι φάκελοι όλων των ομάδων ώστε να μπορέσει να διαπιστώσει το πανελλήνιο ότι όλα έγιναν σύμφωνα με το νόμο και δικαίως υποβιβάζεται ο Ηρακλής (και ότι οι υπόλοιπο φάκελοι είναι “πεντακάθαροι”); Γιατί νομίζω ότι τα συμφέροντα σκοτώνουν το Ηρακλή; Γιατί, γιατί, γιατί… Όταν αποδεικνύεις με οικονομολογικές γνωματεύσεις ότι η ποδοσφαιρική ανώνυμη εταιρεία είναι απολύτως βιώσιμη αλλά, παρ’ όλα αυτά, χάνεις το δίκιο σου, τότε κάτι βρωμάει. Ίσως να είναι η μυρωδιά του πτώματος που ακούει στο όνομα: ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ο Ηρακλής πέφτει. Ας θυμηθούν όμως όσοι κινούν τα νήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου ότι η Ιφιγένεια σώζεται με θεϊκή παρέμβαση την τελευταία στιγμή. Ακόμη κι αν χρειαστεί να παίξει μια χρονιά στην “Football League”. Όσο για τους ανθρώπους που “νοιάζονται” για το καλό του ποδοσφαίρου μας, ενα πράγμα μπορώ να πω: Καληνύχτα και καλή τύχη…

3.5.11

Τρώτε μακαρόνια... (το δικό μου αντίο στο Θανάση)



Δεν ξέρω τι να γράψω για το Θανάση Βέγγο που να μην το έχουν γράψει άλλοι. Ίσως ότι τον θαύμαζα από πιτσιρικάς. Αλλά και αυτό δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Όλοι τον θαύμαζαν για κάποιο λόγο. Κάποιοι ως ηθοποιό, κάποιοι για το ήθος του, κάποιοι γιατί στις ταινίες του αντίκριζαν κομμάτια του εαυτού τους και όλοι γιατί κάποια στιγμή (ανάλογα με την ταινία) μάς έκανε να γελάσουμε.

Γνώρισα τον Θανάση Βέγγο, αρχικά από τον κινηματογράφο και τις έγχρωμες ταινίες στις οποίες σατίριζε τα πολιτικοκοινωνικά δρώμενα της Ελλάδας στις αρχές της δεκαετίας του '80 και στη συνέχεια από την τηλεόραση, όπου προβάλλονταν οι ασπρόμαυρες ταινίες του. Ο πατέρας μου ισχυρίζεται ότι παρακολουθήσαμε αρκετές από αυτές στον κινηματογράφο. Προσωπικά, θυμάμαι μόνο μία, τον «Παλαβό κόσμο του Θανάση», του Ντίνου Κατσουρίδη. Τον θυμάμαι όμως, σαν να τον είδαμε μόλις χθες. Και θυμάμαι τα πάντα, από την στιγμή που μπήκαμε στον κινηματογράφο «Κλειώ» που βρισκόταν απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, μέχρι την ώρα που βγήκαμε από το σινεμά για να συναντήσουμε την μητέρα μου.

Ο «Παλαβός κόσμος του Θανάση» ήταν μία σπονδυλωτή κωμωδία έξι-επτά αυτοτελών επεισοδίων. Το καλύτερο από αυτά ήταν εκείνο στο οποίο υποδυόταν έναν φτωχό κομπάρσο. Η Σπεράντζα Βρανά, υπεύθυνη του “Σωματείου κομπάρσων κινηματογράφου και τηλεοράσεως 'Η Ρόζα'” του βρίσκει δουλειά σε ένα διαφημιστικό σποτ για μακαρόνια, στην οποίο και θα φάει και θα πληρωθεί. Εύκολη δουλειά: ακούς τη μουσική, βλέπεις τους χορευτές να τραγουδούν «Τρώτε μακαρόνια, τρώτε μακαρόνια, η ποιότης μας σ’ όλους σας γνωστή / τρώνε οι παππούδες, τρώνε και τα εγγόνια είναι μια απόλαυση σωστή!» και αρχίζεις να τρως με πάθος τα μακαρόνια. Τι γίνεται όμως όταν το γύρισμα δεν πηγαίνει σύμφωνα με τον προγραμματισμός και είσαι αναγκασμένος να φας έξι πιάτα μακαρόνια; Ποτέ δεν θα ξεχάσω το πεινασμένο βλέμμα του Βέγγου όταν αντικρίζει την πρώτη μακαρονάδα αλλά και το βλέμμα που έχει όταν τον παίρνει το ασθενοφόρο για πλύση στομάχου...

Ο Θανάσης Βέγγος μπορεί να μην μου άρεσε ως Θου-Βου (εκτός βέβαια από το σημείο που -στην διάρκεια μιας παρακολούθησης- χορεύει στο ρυθμό του “Monsieur Cannibal”) αλλά την κίνηση, τον τρόπο ομιλίας, τις εκφράσεις και γενικότερα την σκηνική παρουσία του στις περισσότερες ταινίες που έπαιξε, δεν θα τις ξεχάσω ποτέ…

Υ.Γ. Δύο ανθρώπους επιθυμούσα να συναντήσω και να μιλήσω μαζί τους. Ο ένας ήταν ο Ευγένιος Σπαθάρης. Ο άλλος ήταν ο Θανάσης Βέγγος. Η ευκαιρία χάθηκε για πάντα...