Summer in town

Δεν ήμουν καλός στο μάθημα της ψυχολογίας. Δεν ήμουν καλός ούτε στην αντιγραφή. Δεν είναι τυχαίο ότι, παρ’ ότι ο διπλανός μου στο σχολείο ήταν αυτό που θα χαρακτήριζες ευγενικά «αετός» (ή, μη ευγενικά, «φύτουλας»), μόλις και μετά βίας κατάφερα να πάρω ένα δεκατεσσάρι σε διαγώνισμα της ψυχολογίας.

Εδώ που τα λέμε, δεν χρειάζεται να έχεις κάνει διδακτορικό στο Χάρβαρντ, για να διαγνώσεις «μεταδιακοπιακό σύνδρομο κατάθλιψης» (σίγουρα θα υπάρχει κάτι τέτοιο) σε όσους έχουν επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη και στα τσιμέντα της πόλης μετά τα καλοκαιρινά τους πλατσουρίσματα σε καταγάλανες ακτές κάποιου νησιού, τα τσιμπούσια σε γραφικά ταβερνάκια και τον ύπνο στη σκιά ενός δέντρου, με τα τζιτζίκια να σε νανουρίζουν και το θυμάρι να πλημμυρίζει τη μύτη σου.

Σας ξενέρωσα; Ελπίζω όχι. Μην το βάζετε κάτω: η καλοκαιρινή Θεσσαλονίκη μπορεί να σας προσφέρει χαλάρωση που δεν την είχατε φανταστεί. Και στο "live!" της Κυριακή σας δείχνουμε τον τρόπο για να την αποκτήσετε...


Την Κυριακή όμως δεν υπάρχει μόνο "live!" αλλά και οι "Επιλογές" που είναι αφιερωμένες στις αποδράσεις. Αν λοιπόν δεν έχετε πάρει ακόμη τους δρόμους και τα βουνά, ανοίξτε το τεύχος και πάρτε ιδέες. Όταν γυρίσετε, βέβαια, θα χρειαστείτε το "live!" για να προσαρμοστείτε στους ρυθμούς της πόλης.

Αυτά... Και τώρα ρίχνω στην τσάντα μου: μαγιό, πετσέτες, αντηλικό και πηγαίνω για μπάνια στο εξοχικό μου στις Μαλδίβες. Ελπίζω να μην είναι η εποχή των καρχαριών. Με τα περιοδικά θα τα πούμε στις 28 Αυγούστου. Καλό καλοκαίρι...

Νέος φοιτητής, μόνος, ψάχνει…

Ο φοιτητής της φωτογραφίας δεν προσεύχεται. Γιατί δεν προσεύχεται; Επειδή είναι άθεος; Όχι. Δεν προσεύχεται γιατί δεν γνωρίζει (ακόμη) τι έχει να τραβήξει μέχρι να μετακομίσει στην πόλη όπου θα περάσει τα επόμενα τέσσερα (και βάλε) χρόνια της ζωής του. Για να μετακομίσει, θα πρέπει να βρει σπίτι. Το πρώτο κομμάτι είναι το εύκολο. Ανατρέχεις στις αγγελίες της εφημερίδας “Μακεδονία” και σημειώνεις τα σπίτια που θέλεις να δεις. Το δεύτερο κομμάτι είναι το δύσκολο: πρέπει να δεις τα σπίτια. Φοράς ένα ζευγάρι άνετα παπούτσια και γίνεσαι Αμπέμπε Μπεκίλα. Αυτό φτάνει; Όχι βέβαια… Το αφιέρωμα του “

live!” της Κυριακής είναι ο απόλυτος οδηγός για να βρεις το (φοιτητικό) σπίτι των ονείρων σου.

Στις πλαζ της Πιερίας

Μπορεί στο δημοτικό να μην ήμουν κι ο καλύτερος μαθητής σε ό,τι είχε να κάνει με την αριθμητική και την πολιτική αγωγή, αλλά “πετούσα σπίθες”, όταν ερχόταν στο προσκήνιο η μυθολογία. Ήξερα όλο το γενεαλογικό δέντρο των ολύμπιων θεών -μανάδες, πατεράδες, παιδιά, ξαδέρφια, εγγόνια... Υστερούσα λιγάκι στις ερωμένες του Δία, επειδή ο πατέρας των θεών (και των ανθρώπων) δεν είχε αφήσει θηλυκό για θηλυκό.

Δεν είχα εντρυφήσει όμως στην επιλογή του Ολύμπου ως τόπου κατοικίας-γραφείου διοίκησης τού τότε γνωστού κόσμου. Ίσως να ήταν κληρονομιά κάποιου θεού... Οι δύο πιο πιθανές εκδοχές, σύμφωνα με την έρευνα που έκανα στο διαδίκτυο, ήταν είτε ότι οι θεοί έπρεπε να βρίσκονται σε ψηλότερο σημείο από τους ανθρώπους -γιατί όχι στο ψηλότερο σημείο της Ελλάδας;- είτε ότι είχαν μαγευτεί από την ομορφιά της περιοχής που βρισκόταν από κάτω τους (της Πιερίας). Και να σκεφτεί κανείς ότι οι αρχαίοι θεοί μαγεύτηκαν αποκλειστικά από την ομορφιά της περιοχής, χωρίς να έχουν ζήσει τις επιλογές διασκέδασης που προσφέρει η Πιερία σήμερα. Ποιες είναι αυτές; Θα τις μάθετε στο τεύχος 124 του "live!". Υπομονή μέχρι την Κυριακή.

Η μεγάλη του θέρους γιορτή

Γιατί γουστάρουμε το καλοκαίρι; Για την άδεια, το επίδομα αδείας, τα μπάνια, το άραγμα στην ξαπλώστρα, το διάβασμα βιβλίων, τα τσιμπούσια και τα ξενύχτια με φίλους, τα φλερτ με άγνωστες που γίνονται γνωστές, την ηρεμία, την ξεγνοιασιά και το γεγονός ότι το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα έχει τελειώσει (μη σώσει και ξαναρχίσει). Κάποια πράγματα βέβαια μπορεί να μας την σπάνε -καλή ώρα το γεγονός ότι για να πας Χαλκιδική Σάββατο μεσημέρι θέλεις να περάσεις τρεις ώρες στο τιμόνι- αλλά σαν το καλοκαίρι δεν υπάρχει.

Στο “live!” της Κυριακής δεν ασχολούμαστε με μπάνια και φλερτ αλλά με μια άλλη απόλαυση: τα υπέροχα μουσικά βράδια κάτω από τα αστέρια... Η μεγάλη γιορτή του θέρους ονομάζεται “Sani Festival” και περιλαμβάνει έξι θεματικούς μουσικούς κύκλους που θα κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον των φιλότεχνων (εμάς δηλαδή). Επίσης, συνεχίζουμε το αφιέρωμα στα βιβλία του καλοκαιριού και προτείνουμε μια ιστορική θεατρική παράσταση, τα «Μικρά Διονύσια», με την οποία το ΚΘΒΕ γιορτάζει τα 50 χρόνια του. Μία και σήμερα έμεινε για τα μπάνια (του Σαββατοκύριακου).

Τα βιβλία του καλοκαιριού

Σας είχα εκμυστηρευτεί παλαιότερα ότι κατά τη διάρκεια των διακοπών μου –δεν αναφέρομαι στις ημερήσιες εξόδους στη Χαλκιδική- απολαμβάνω να την αράζω κάτω από μια ομπρέλα θαλάσσης, να ακούω το κύμα (όχι τα πιτσιρίκια) και να διαβάζω κάποιο βιβλίο. Αν υπάρχει κάποιο κοκτέιλ, ακόμη καλύτερα... Δεν ανήκω στην κατηγορία εκείνων που «κατασπαράσσουν» τα βιβλία, όπως κάνουν οι περισσότερες αλλοδαπές τουρίστριες -αλλά να είστε σίγουροι ότι κατά τη διάρκεια του δεκαπενθημέρου θα διαβάσω σίγουρα δύο με τρία (κι άλλα τόσα στην υπόλοιπη χρονιά). Τα τελευταία χρόνια ξεπλήρωσα το «χρέος» μου σε εκείνα τα έργα της ελληνικής λογοτεχνίας που θα έπρεπε να είχα διαβάσει σε μικρότερη ηλικία. Και τώρα, πάμε γι’ άλλα… Μέχρι σήμερα, δεν έτυχε να ασχοληθώ με τα βιβλία των φετινών διακοπών μου. Χάρη όμως στο αφιέρωμα που ετοιμάσαμε στο «live!», είχα την ευκαιρία να ξεφυλλίσω αρκετά βιβλία και να επιλέξω αυτά που θα μπουν στον «σάκο εκστρατείας» (για την ιστορία: αν δεν έχετε καταλήξει ακόμη πού θα περάσετε τις διακοπές σας, ρίξτε μια ματιά στις «Επιλογές»). Στις σελίδες του περιοδικού θα βρείτε τις πιο πρόσφατες εκδόσεις πέντε μεγάλων εκδοτικών οίκων. Καλή ανάγνωση!

Σαν τη Χαλκιδική, πουθενά!

Το ανέκδοτο είναι παλιό αλλά πάντα επίκαιρο: Πεθαίνει ένας Θεσσαλονικιός και πηγαίνει στον παράδεισο. Μετά από λίγες μέρες τον συναντά ο Άγιος Πέτρος και τον ρωτά: «Λοιπόν; Πώς σου φαίνεται ο Παράδεισος; Δεν είναι υπέροχος;».
 Και απαντά ο Θεσσαλονικιός: «Καλώς είναι... αλλά δεν είναι και σαν τη Χαλκιδική!».

Νομίζετε ότι ξέρετε τα πάντα για τη Χαλκιδική; Τους κρυφούς ορμίσκους, τα ερημικά λιμανάκια και το κόλπο για να βρίσκετε αμέσως θέση πάρκινγκ έξω από τα νυχτερινά μαγαζιά της Καλλιθέας Σάββατο βράδυ; Στο «live!» της Κυριακής θα μάθετε τα απολύτως απαραίτητα για τον καλοκαιρινό παράδεισο που βρίσκεται δίπλα μας (εκτός από αυτό που έγραφα για το πάρκινγκ).

Ελευθερία Αρβανιτάκη

Γνώρισα -όπως και ο περισσότερος κόσμος- την Ελευθερία Αρβανιτάκη μέσα από τα τραγούδια της, αυτά που θα ερμηνεύσει τη Δευτέρα στη συναυλία της στη Μονή Λαζαριστών. Στα δεκατέσσερα χρόνια που ασκώ τη δημοσιογραφία δεν είχα την ευκαιρία να της πάρω μια συνέντευξη -ή, αν προτιμάτε, να κάνω μια κουβέντα μαζί της. Μέχρι και πριν από μερικές ημέρες… Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν είναι μόνο μια καλλιτέχνιδα με εξαιρετικό ερμηνευτικό ταλέντο, αλλά κι ένας άνθρωπος που ζει μέσα στον κόσμο, με άποψη και ανησυχίες. Για να καταλάβετε τι εννοώ, παραθέτω ένα απόσπασμα από την συνέντευξη:

>> Διάβασα ότι ήσασταν κι εσείς μια «αγανακτισμένη». Τι σας έκανε να κατεβείτε στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας;

Ό,τι έκανε και τον υπόλοιπο κόσμο: έχει να κάνει με το γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια κατάσταση την οποία δεν επιλέξαμε. Έχει να κάνει με μια κατάσταση την οποία δεν ξέραμε. Θεωρώ ότι υπάρχει μια μεγάλη εξαπάτηση, θεωρώ ότι πρέπει να το δηλώσουμε και να ζητήσουμε και ευθύνες. Πρέπει να συμβάλουμε όλοι ώστε να επανέλθει στους πολιτικούς η αίσθηση της ευθιξίας, γιατί νομίζω ότι αυτό έχει εξαφανιστεί. Κατέβηκα στην πλατεία -και θα κατεβώ ξανά!

>> Αυτό σημαίνει ότι αφορίζετε γενικότερα την πολιτική και τους πολιτικούς;

Ασφαλώς και όχι. Ζούμε σ’ ένα δημοκρατικό κράτος. Πολίτευμά μας είναι η δημοκρατία και πρέπει να την υπερασπιζόμαστε. Και, ακριβώς επειδή ζούμε σε δημοκρατία, έχουμε το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούμε και το δικαίωμα να ζητήσουμε ευθύνες από τους ανθρώπους τους οποίους πληρώνουμε και τους ανθρώπους τους οποίους εκλέγουμε. Όταν, λοιπόν, τους ψηφίζουμε για να μας φροντίζουν, πρέπει να ζητάμε και την τιμωρία τους, πρέπει να ζητάμε και τον έλεγχό τους.

Τα υπόλοιπα στις σελίδες του "live!" και την σκηνή της Μονής Λαζαριστών.

Summertime!

Ιστορική δικαίωση του μπλογκ! Έγραφα την περασμένη εβδομάδα ότι η Περαία και η Αγία Τριάδα είναι τόσο κοντά που μπορείς να “πεταχτείς” για ποτό και φαγητό ανά πάσα στιγμή. Και αφού μας άρεσε (το ποτό και το φαγητό) είπαμε να επιστρέψουμε δριμύτεροι και αυτή την Κυριακή. Κυρίες και κύριοι: “The sequel”. Ίδια ποιότητα, ασταμάτητη δράση και περισσότερος ήλιος (την περασμένη Κυριακή κοντέψαμε να πνιγούμε από την βροχή). Τι άλλο θέλετε;

Υ.Γ. Έχω την υποψία ότι η ατάκα “ιστορική δικαίωση” είναι κάπως τραβηγμένη…

Δήμος Θερμαϊκού

Στο "live!" της Κυριακής πηγαίνουμε μια βόλτα στον δήμο Θερμαϊκού. Δεν θα γράψω πολλά πράγματα για την περιοχή αφού όλοι οι περισσότεροι την γνωρίζετε από την καλή και από την ανάποδη. Κι επειδή υπάρχει περίπτωση να αναρωτηθείτε "Ποιος δήμος είναι, ρε;" θα απαντήσω ότι είναι ο δήμος στον οποίο υπάγονται η Περαία, η Αγία Τριάδα, η Επανομή και τόσα άλλα μέρη στα οποία περπατήσατε, φάγατε, κολυμπήσατε (και πάει λέγοντας...). Στο σημείο αυτό πρέπει να κάνετε "Ααααα, πες έτσι ντε...".


Μεγάλος διαγωνισμός! Απαντήστε στο ερώτημα: Θα πάω στην Πάλιουρα, στα Πάλιουρα ή στον Πάλιουρα; Ο νικητής κερδίζει πλούσια δώρα (ηθική ικανοποίηση).

Game World 2011

Θα το γράψω όσο το δυνατόν πιο απλά: κατά τη διάρκεια της ζωής μου έχω σκοτώσει άπειρα ζόμπι, ναζί και εξωγήινους, έχω σημειώσει περισσότερα γκολ απ’ αυτά που έβαλαν μαζί ο Πελέ, ο Μαραντόνα και ο Μέσι (και όποιον άλλον ποδοσφαιριστή έχει καθένας στο μυαλό του), έχω κυριεύσει τον πλανήτη καμιά εικοσαριά φορές, έχω πιλοτάρει διαστημικό λεωφορείο, έχω...

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες για τα κατορθώματά μου, μόνο που δεν θα είχε νόημα. Δεν είμαι το θαύμα της φύσης, αλλά ένας τέως gamer, που έχει δαπανήσει αμέτρητες ώρες στα “ηλεκτρονικά” ή τα “ουφάδικα” (όπως τα λέγαμε τη δεκαετία του 1980), στην οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή ή την κονσόλα. Και θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τυχερό τον εαυτό μου που έζησα εκ του σύνεγγυς την ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών: μια ιστορία που «ξεδιπλώνεται» στις αίθουσες του πολυχώρου «Μύλος» και φυσικά στις σελίδες του "live!" της Κυριακής.

Σε έκταση 1.000 τετραγωνικών μέτρων, οι βετεράνοι "παιχνιδάδες" (αναφέρομαι στους λίγο κάτω των σαράντα) θα μπορέσουν να ξαναδούν μετά από χρόνια (και να δακρύσουν) τα «μηχανήματα» στα οποία κατέθεσαν δεκάρικο-δεκάρικο μια περιουσία, περνώντας τις πιο ξέγνοιαστες στιγμές τους (την ώρα που η μάνα τους είχε φάει τον κόσμο να τους ψάχνει...).

Tattoo culture

Παρ’ ότι η απαρχή της ιστορίας τής δερματοστιξίας χάνεται στα βάθη των αιώνων, η σχέση του Έλληνα με τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης έχει περάσει από διάφορα στάδια. Μέχρι και πριν από τρεις-τέσσερις δεκαετίες, οι μοναδικοί άνθρωποι που έβλεπες να έχουν “χτυπήσει” μια εικόνα σε κάποιο σημείο του σώματός τους ανήκαν σε κάποια από τις ακόλουθες κατηγορίες: ο κύριος Τάκης, που είχε διατελέσει στα νιάτα του ναυτικός και ξύπνησε ένα πρωινό στη Σαγκάη με μια γοργόνα στο μπράτσο του, ο μπάρμπα-Τάσος, που είχε κάνει φυλακή και κάποια στιγμή αποφάσισε να κρατήσει για πάντα στο χέρι του τον αριθμό του κελιού, κάτι ροκάδες με νεκροκεφαλές, που προσπαθούσαν να μιμηθούν τα ινδάλματά τους, μηχανόβιοι με ημίγυμνες κοπελιές και μεμονωμένοι νταλκαδιάρηδες που έγραψαν με κεφαλαία γράμματα το όνομα του αισθήματος (και κάποια στιγμή προσπαθούσαν να βρουν τρόπο για να σβήσουν το “Σούλα” από το μπράτσο τους...).

Στο "live!" της Κυριακής καταπιανόμαστε με το τατουάζ (χωρίς γοργόνες και "Σούλες"). Τι είναι τελικά; Σημάδι ανδρισμού, κοινωνικής θέσης, φυλαχτό, έργο τέχνης, μέσο αναγνώρισης ανάμεσα σε μέλη μυστικών ομάδων; Την απάντηση δίνουν οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης... Το τατουάζ άφησε πίσω του το στίγμα του παρεξηγημένου και βρήκε τη θέση που του αξίζει.

West side stories

Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν. Την Κυριακή 15 Μαΐου, το “live!” βολτάρει στην πλατεία Ευόσμου, το hot spot των δυτικών συνοικιών. Τόσο απλά. Και να σκεφτείς ότι για να γράψω το άρθρο χρειάστηκα χίλιες λέξεις...

Ο παράδεισος των παιδιών

Σε δύο συμπεράσματα μπορείς να καταλήξεις παρατηρώντας το εξώφυλλο του “live!” της Κυριακής: το πρώτο είναι ότι ο πιτσιρικάς διαθέτει κάποια υπερφυσική δύναμη. Έχει μόλις αφήσει την προβλήτα και ετοιμάζεται να πετάξει πάνω από τη λίμνη. Ο τελευταίος που είδα να κάνει κάτι παρόμοιο ήταν ο Καλ Ελ αλλά κι αυτός έπρεπε να φτάσει στην εφηβεία για να το καταφέρει (ανοίξτε κάνα κόμικ του Σούπερμαν να ξεστραβωθείτε). Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι το αγοράκι της φωτογραφίας είναι ένα συνηθισμένο αγοράκι που δεν ήρθε στον πλανήτη μας από τον Κρύπτονα, ούτε διαθέτει υπερφυσικές δυνάμεις. Αντίθετα, διαθέτει τεράστια αποθέματα ενέργειας και όρεξης για μπάνιο και παιχνίδι... Αν και το δικό σας πιτσιρίκι διαθέτει τα παραπάνω χαρακτηριστικά, δεν θα πρέπει να του στερήσετε την ευκαιρία να βρεθεί σε ένα περιβάλλον σαν αυτό της φωτογραφίας. Θα περάσει καλοκαίρι χαρισάμενο και θα “λιώσει” στις δραστηριότητες έχοντας δίπλα του καμιά διακοσαριά ακόμη παιδιά. Το αφιέρωμα που ετοιμάσαμε στις παιδικές κατασκηνώσεις θα λύσει κάθε σας απορία.

Υ.Γ. Και για όποιον δεν το έπιασε, το σωστό συμπέρασμα είναι το δεύτερο. Αν παρόλα αυτά, το παιδί σας μπορεί να πετάει, να λυγίζει σιδερένιες μπάρες με τα χέρια του, να περνάει μέσα από τοίχους, να βγάζει ακτίνες λέιζερ από τα μάτια του και το φύσημά του να παγώνει λίμνες, τότε επικοινωνήστε αμέσως με την σύνταξη του περιοδικού.

Υ.Γ. 2 Δεν μας ενδιαφέρουν παιδιά που δεν κουράζονται από το παιχνίδι ή παιδιά που μπορούν να σε ζαλίσουν με τη φασαρία τους μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα...  

It's a book affair

Διαβάζω τρία-τέσσερα βιβλία τη χρονιά και στεναχωριέμαι που δεν έχω χρόνο για περισσότερα. Το ένα -παραδοσιακά- θα το “ξεπετάξω” την εβδομάδα των διακοπών. Θεωρώ πως δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να την αράξεις σε μια ξαπλώστρα -μετά το μπάνιο- και να “ταξιδέψεις” στις σελίδες ενός βιβλίου (αρκεί, φυσικά, να μην υπάρχουν κοντά σου παιδάκια που τσιρίζουν και λαδωμένοι μποντιμπιλντεράδες που παίζουν ρακέτες). Και αργά το απόγευμα, χορτάτος πνευματικά, να πάρεις τον δρόμο για το γειτονικό ταβερνάκι, ώστε να χορτάσεις και την πείνα σου. Το καλοκαιρινό βιβλίο έχει την προσοχή που του αξίζει. Τα υπόλοιπα βιβλία τα λιβανίζω καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Λίγες σελίδες το ένα βράδυ, λίγες σελίδες το επόμενο...

Πριν από μερικές ημέρες, αποφάσισα να βάλω σε τάξη το αρχείο μου. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι τα δημοσιευμένα κείμενά μου έχουν τον όγκο που καταλαμβάνουν τέσσερις-πέντε τόμοι μιας εγκυκλοπαίδειας. Δέκα σελίδες την εβδομάδα επί πενήντα δύο εβδομάδες τον χρόνο επί δέκα χρόνια. Σύνολο: πέντε χιλιάδες διακόσιες σελίδες. Κι όμως, όσο εύκολο θεωρώ πλέον (δεν ήταν πάντα) το να γράψω ένα κείμενο για ένα έντυπο τόσο δύσκολη πιστεύω ότι είναι η συγγραφή ενός βιβλίου. Και το διαπίστωσα οικτρά στην πράξη. Επί χρόνια προσπαθώ να ολοκληρώσω το βιβλίο μου (έχω γράψει γι’ αυτό σε παλαιότερη ανάρτηση), αλλά χωρίς επιτυχία. Μέχρι να το δω στις προθήκες των βιβλιοπωλείων θα περάσουν πολλά χρόνια (κι αυτή είναι η αισιόδοξη πρόβλεψη). Ευτυχώς, το project “παραμύθι” προχωρά με γοργούς ρυθμούς...

Στο “live!” της Κυριακής (που θα κυκλοφορήσει εκτάκτως το Σάββατο) ετοιμάσαμε αφιέρωμα για την 8η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης (από τις 5 έως τις 8 Μαΐου), ώστε να ξέρετε πού να πάτε και τι να δείτε.

Ζωή... ποδήλατο

Φυσιολογικά, την ημέρα που θα διαβάσετε το “live!” θα είναι Μεγάλο Σάββατο (θα εκπλαγώ αν βρείτε χρόνο πασχαλιάτικα να μας διαβάσετε), θα έχετε ολοκληρώσει τα ψώνια σας για την Κυριακή του Πάσχα και θα καταστρώνετε την επίθεση που θα κάνετε στα φαγώσιμα -από το πρώτο τσίπουρο και τους μεζέδες μέχρι τον μεγάλο “τελικό” με το αρνάκι και το κοκορέτσι…

Μοιράζομαι τη χαρά σας. Επειδή όμως από τη Δευτέρα του Πάσχα θα σας πιάσουν οι τύψεις ότι φάγατε πολύ, ότι πλησιάζει το καλοκαίρι και δεν θα έχετε τους πετρωμένους κοιλιακούς που πάντα ονειρευόσασταν και ότι για να μετρήσετε τα τριγλυκερίδια και τη χοληστερίνη σας θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε την ίδια μονάδα μέτρησης που χρησιμοποιεί η NASA για τις αποστάσεις ανάμεσα στους πλανήτες, θα δώσετε μπροστά από τον καθρέφτη σας τον καθιερωμένο πασχαλιάτικο όρκο: “Ό,τι έφαγες, μάγκα μου (ή μαγκίτισσά μου), έφαγες. Από αύριο αρχίζεις αυστηρή δίαιτα και άθληση”.

Γνωρίζετε καλύτερα από μένα ότι οι όρκοι και οι αποφάσεις που έχουν να κάνουν με το φαγητό και την άθληση καταπατούνται ή αλλάζουν εν ριπή οφθαλμού. Σαφώς και όλοι θέλουν σώμα μοντέλου: ποιος είναι όμως σε θέση να ακολουθήσει αυστηρή δίαιτα και να λιώσει στο γυμναστήριο; Δεν βλέπω χέρια… Οπότε, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να ακολουθήσετε μια μορφή άσκησης, όπως -καλή ώρα- η ποδηλασία. Δεν θα φτάσετε τα επίπεδα του Λανς Άρμστρονγκ (το υπογράφω) αλλά θα γουστάρετε την άνοιξη και τη φύση. Τι άλλο θέλετε;

Στο πασχαλινό “live!” σάς δίνουμε όλες τις πληροφορίες που θα σας στέψει νικητές στο “Tour de Salonique”.

Προξένου Κορομηλά

Γνωρίζω ότι έχω αρκετές ημέρες να ενημερώσω το blog μου αλλά έχω καλή δικαιολογία: το τελευταίο διάστημα άρχισα να υλοποιώ ορισμένες ιδέες μου που ήταν ξεχασμένες επί χρόνια σε κάποια άκρη του μυαλού μου (από την οποία, προφανώς, δεν περνούσα και πολύ συχνά). Η πρώτη (και η μοναδική που μπορώ να ανακοινώσω) είναι το παραμύθι για το οποίο είχα γράψει παλαιότερα. Επειδή τα γραπτά μένουν -ακόμη κι όταν βρίσκονται σε κάποιον σέρβερ του blogspot στην Αλαμπάμα- μπορείτε να διαβάσετε την καταχώρηση εδώ. Το παραμύθι προχωρά με εντατικούς ρυθμούς και σε λίγες μέρες θα είμαι σε θέση να αποκαλύψω και, κυρίως, να δείξω περισσότερα. Υπομονή.

Για την ώρα αρκεστείτε στο αφιέρωμα που ετοιμάσαμε στο "live!" για έναν από τους πιο ιδιαίτερους (δεν είναι τυχαίος ο χαρακτηρισμός) δρόμους της Θεσσαλονίκης, την Προξένου Κορομηλά. Νομίζετε ότι την γνωρίζετε; Η απάντηση στις σελίδες του τεύχους.

Υ.Γ. Eπιτέλους, δίνεται απάντηση στο ερώτημα: Ποιος ήταν ο πρόξενος Κορομηλάς; Όποιος το γνωρίζει, τού αξίζουν συγχαρητήρια.

The young and The(ss) restless

Το εξώφυλλο τού “live!” απεικονίζει τη Θεσσαλονίκη που όλοι οραματιζόμαστε. Μια Θεσσαλονίκη γεμάτη χρώματα κι αρώματα. Τα αρώματα δεν μπορείτε να τα μυρίσετε στο χαρτί (ή στην οθόνη του υπολογιστή). Να είστε σίγουροι, όμως, πως, όταν η πόλη αποκτήσει το χρώμα που της λείπει, θα έρθουν και οι μυρωδιές. Μόνο που το χρώμα δεν θα έρθει μόνο του ούτε θα το φέρουν τα “παλιά” μυαλά και οι συντηρητικές ιδέες. Δοκιμάστηκαν, αλλά δεν πέτυχαν. Το χρώμα θα έλθει από τους νέους -και, μαζί τους, οι νέες αντιλήψεις και οι νέες ελπίδες. Τη συγκεκριμένη κατηγορία πολιτών φιλοδοξεί να υποδεχθεί το 2014 η Θεσσαλονίκη, φιλοξενώντας τον θεσμό τής “Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας Νεολαίας” για τη συγκεκριμένη χρονιά. Στο “live!” σάς βάζουμε στα παρασκήνια του αγώνα διεκδίκησης... Το 110ο τεύχος του “live!” θα κυκλοφορήσει -εκτάκτως- την Πέμπτη 7 Απριλίου.

Πας μη Έλλην βάρβαρος;

Η φωτογραφία τραβήχτηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο στην Τυνησία και αποδεικνύει περίτρανα ότι η παντοκρατορία των Ελλήνων (όπως θα έλεγε και ο Δημοσθένης Λιακόπουλος), πλησιάζει. Εκεί που διαφωνώ με τον φυσικό, μαθηματικό, τηλεοπτικό πωλητή βιβλίων (και ό,τι άλλο είναι ο άνθρωπος) είναι ότι η παντοκρατορία μας δεν θα έρθει από την γλώσσα, την ιστορία, την λεβεντιά ή την ομορφιά μας αλλά από τον καφέ. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, από τον φραπέ...

Στο σημείο αυτό, αρχίζω την επιστημονική τεκμηρίωση: Στη μέση της Σαχάρας, σε μια περιοχή όπου το μάτι σου βλέπει μόνο άμμο, άμμο και -σωστά μαντέψατε- άμμο, υπάρχει η όαση του As-Sabikah. Κάποτε, το μόνο που μπορούσαν να κάνουν οι βεδουίνοι σε αυτήν, ήταν να "ποτίσουν" τις καμήλες τους, να γεμίσουν τα παγούρια τους με νερό, να αναπαυτούν και να κάνουν την ανάγκη τους αφού είναι γνωστό ότι στην υπόλοιπη έρημο δεν υπάρχουν φοινικόδεντρα για να κρυφτούν από αδιάκριτα βλέμματα. Με τα χρόνια, η όαση άρχισε να αναπτύσσεται τουριστικά. Κάποιοι βεδουίνοι αποφάσισαν να παντρευτούν και να νοικοκυρευτούν. Πήραν άδεια και άνοιξαν μαγαζάκια στα οποία μπορούσες να αγοράσεις αναμνηστικά και τρόφιμα: ρόδα της ερήμου, σαρίκια, χουρμάδες κτλ. Κάποιοι, άνοιξαν αναψυκτήρια για να προσφέρουν στους επισκέπτες παγωμένα αναψυκτικά, χυμούς, νερό (αν το στομάχι σου δεν έχει συνηθίσει να τρώει στα “βρώμικα” της Θεσσαλονίκης, καλύτερα να μην γεμίσεις το παγούρι σου από το τρεχούμενο νερό της όασης) και καφέδες. Οι βεδουίνοι άρχισαν να τα κονομούν από τους κουτόφραγκους και τα αμερικανάκια. Ο Έλλην, όμως, έχει απαιτήσεις. Δεν θα πιει εσπρέσο στους 45 βαθμούς Κελσίου. Και τίθεται το ερώτημα: Πώς θα τα αρπάξεις από τον Έλληνα; Η απάντηση είναι: θα προσπαθήσεις να γίνεις ένα με αυτόν. Θα αρχίσεις να πουλάς φραπέ στην έρημο, θα αναγράφεις τις υπηρεσίες που προσφέρεις στα ελληνικά (όταν δεν το κάνεις σε καμία άλλη γλώσσα), θα συζητάς για πράγματα που συμβαίνουν στην Ελλάδα (κρίση, ποδόσφαιρο, πολιτική) και, ξαφνικά, θα ανακαλύψεις ότι μετέχεις της ελληνικής παιδείας και δεν είσαι βάρβαρος. Και όλα αυτά, από ένα ποτήρι φραπέ...

Η εμπεριστατωμένη ανάλυση της προηγούμενης παραγράφου, αποδεικνύει περίτρανα ότι η Ελλάς έχει αρχίσει (και πάλι) να πλημμυρίζει, με το φως της γνώσης, τους λαούς της Γης. Γουλιά γουλιά φραπέ, η παντοκρατορία μας πλησιάζει...Ίσως, πάλι, να αποδεικνύει πόσο κακομαθημένοι είμαστε οι Έλληνες. Για να αναγκαστεί ο βεδουίνος μαγαζάτορας να στήσει την ταμπέλα της φωτογραφίας στη μέση του πουθενά, είναι σίγουρο ότι κάποια καρντάσια τον έπρηξαν στις ερωτήσεις τύπου: “Excuse me, mister bedouin. Do you make frappe?”. Και ο βεδουίνος, που διακρίνεται για την ευγένειά του, αντί να τους πει: “Ρε φίλε, έκανες 1.500 χιλιόμετρα για να βρεθείς στην έρημο και αντί να δοκιμάσεις κάτι παραδοσιακό, όπως ένα ποτήρι τσάι με κουκουνάρι, μου ζητάς φραπέ;” προτίμησε να βάλει ταμπέλα στα ελληνικά. Διαλέξτε όποια εκδοχή σάς αρέσει...

Στο “live!” της Κυριακής ετοιμάσαμε ένα αφιέρωμα στον καφέ. Στο κείμενο δεν θα βρείτε πουθενά τη λέξη “φραπές”. Ο ελληνικός, είναι μερακλήδικος με φουσκάλες...

Cliffhanger

Φωτογραφία από το “Zorro Rides Again”, που γυρίστηκε το 1937.

Ο Τζον Κάρολ υποδυόταν τον εγγονό τού αυθεντικού Ζορρό.

Τη δεκαετία του 1920, οι παραγωγοί του Χόλιγουντ είχαν μια φαεινή ιδέα, για να προσελκύσουν σταθερό κοινό στις σκοτεινές αίθουσες -και, φυσικά, για να αυξήσουν τα έσοδά τους. Η ιδέα ονομαζόταν “κινηματογραφικά σήριαλ”. Ήταν ταινίες δεκάλεπτης διάρκειας σε συνέχειες, τις οποίες πρόβαλλαν πριν από κάθε μεγάλου μήκους ταινία. Το ιδιαίτερο της ιστορίας ήταν ότι, στο τέλος κάθε επεισοδίου, ο πρωταγωνιστής βρισκόταν αντιμέτωπος με τον θάνατο. Τη μία φορά θα ήταν παγιδευμένος σε ένα δωμάτιο που ανατιναζόταν, την άλλη φορά θα τον έδεναν οι “κακοί” και θα τον πετούσαν στο ποτάμι…

Παρότι μπορούσες να στοιχηματίσεις άφοβα όλη την περιουσία σου ότι ο ήρωας δεν επρόκειτο να πεθάνει, επί μία ολόκληρη εβδομάδα σε “έτρωγε” η αγωνία για τον τρόπο με τον οποίο θα κατάφερνε να ξεγελάσει τον θάνατο. Ο τρόπος σωτηρίας του ήταν πάντοτε βλακώδης (τουλάχιστον για τα σημερινά δεδομένα). Παραθέτω το απαραίτητο παράδειγμα: ο σκύλος του πρωταγωνιστή αντιλαμβάνεται ότι το αφεντικό του βρίσκεται σε κίνδυνο, μπαίνει από μια μικρή οπή στο δωμάτιο στο οποίο βρίσκεται φυλακισμένος και, με αυτοθυσία, απομακρύνει έγκαιρα τον δυναμίτη. Μεγάλο παραμύθι, αλλά και μεγάλη απόλαυση...

Το συγκεκριμένο είδος γνώρισε μεγάλη άνθηση στις δεκαετίες του 1930 και του 1940. Τότε δημιουργήθηκαν αριστουργήματα, με πρωταγωνιστές τον Ζορρό (και τη Ζορρό), τον Φλας Γκόρντον, τον Φάντομ, τον Ντικ Τρέισι και άλλους. Στην Ελλάδα είδαμε τα σήριαλ -στην τηλεόραση και όχι στον κινηματογράφο- με καθυστέρηση 40-50 χρόνων. Τα σαββατιάτικα απογεύματα της δεκαετίας του 1980 ήταν απόλαυση. Μόλις τελείωσαν τα σήριαλ, η ΕΡΤ (ή μήπως ήταν η ΥΕΝΕΔ;) αποφάσισε να προβάλει τα άπαντα του Τζόνι Βάισμίλερ ως “Ταρζάν”.

Και αφού τελείωσα με τον πρόλογο, περνάω στο θέμα -και “καπάκι” στον επίλογο: στο τεύχος του “live!” της περασμένης Κυριακής κάναμε αφιέρωμα στη Θέρμη. Αυτήν την Κυριακή, επιστρέφουμε για το sequel. Δεν είχαμε cliffhanger (το αγωνιώδες τέλος των σήριαλ), έχουμε όμως να σας δείξουμε κι άλλα “best-of”. Απολαύστε τα!



Θέρμη

Όταν πριν από ένα-δύο χρόνια ένας καλός μου φίλος μού εκμυστηρεύτηκε τη σκέψη του να πάρει γυναίκα και παιδιά και να μετακομίσει στη Θέρμη, απόρησα. Δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιον λόγο επιθυμεί κάποιος να “απαρνηθεί” τη Θεσσαλονίκη, να αφήσει το ευρύχωρο διαμέρισμά του στην Αγίας Σοφίας και τις ευκολίες που του παρέχει το κέντρο της πόλης -στις οποίες, σημειωτέον, θα προστεθεί αύριο-μεθαύριο (έχει ο Θεός) κι ένας σταθμός του μετρό.

Η απάντηση στο ερώτημά μου δόθηκε, όταν ο Δημήτρης μετακόμισε τελικά στη Θέρμη και έφτασε η ώρα να τον επισκεφτώ για το μεγάλο φαγοπότι, με αφορμή τη νέα ζωή που ξεκινούσε μακριά (που λέει ο λόγος) από τη Θεσσαλονίκη. Για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια αντίκρισα και πάλι την εικόνα παιδιών που παίζουν ξέγνοιαστα στον δρόμο. Ήταν κάτι που το είχα ξεχάσει. Για την ακρίβεια, είχα να το δω από την εποχή που έπαιζα μήλα, τζαμί και κρυφτό στη γειτονιά μου. Κι από τότε πέρασαν πολλά χρόνια...

Στο “live!” της Κυριακής κάνουμε μια βόλτα στην Θέρμη και διαπιστώνουμε ότι, παρά την αύξηση του πληθυσμού και τη μεγάλη οικιστική της ανάπτυξη, η πόλη διατήρησε τα χαρακτηριστικά που είχε πριν από δεκαετίες: την ησυχία, τη ζεστασιά των κατοίκων της, την άριστη ποιότητα ζωής. Και για επιδόρπιο σάς παρουσιάζουμε τα "best of".