Θάνατος στους "Αθάνατους"

Τα έλεγε ο καημένος ο μπάρμπα Κυριάκος αλλά οι γιοι του δεν τον άκουγαν. Από το αυτί του ενός έμπαιναν τα λόγια του, από το αυτί του άλλου έβγαιναν: "Τσάρλι, Βλας, ανοίξτε κάνα βιβλίο μυθολογίας γιατί σας βλέπω να μένετε ντουβάρια”, τους φώναζε. "Άσε μας, ρε πατέρα με τη μυθολογία. Πού θα μας χρειαστεί;" του αποκρίνονταν εκείνοι και συνέχιζαν να μαζεύουν κάρτες με παίκτες του μπέιζμπολ. Και δεν έφτανε που τα παιδιά του δεν είχαν καθόλου όρεξη για διάβασμα, είχε και το εκπαιδευτικό σύστημα των ΗΠΑ τα μαύρα του τα χάλια -όχι σαν το δικό μας που με τις φωτοτυπίες και τα cd αποτελεί πρότυπο εκπαίδευσης. Πού να μάθεις μυθολογία; Κουτσά-στραβά έμαθαν τα βασικά της και αποφάσισαν να ασχοληθούν με τη νομική όταν μεγαλώσουν. Και τα χρόνια πέρασαν...

Κάποια στιγμή ένας κινηματογραφικός παραγωγός είχε τη φαεινή ιδέα να γυρίσει μία περιπέτεια που θα διαδραματίζονταν στην αρχαία Ελλάδα. “Ποιους έλληνες σεναριογράφους ξέρουμε που να παίζουν την μυθολογία στα δάχτυλα;” άρχισε να ρωτάει φίλους και γνωστούς. “Ποιους; Τους καλύτερους: τα αδέρφια Παρλαπανίδη. Ξέρουν την μυθολογία απ' έξω και ανακατωτά. Θα σε βγάλουν ασπροπρόσωπο”. Τους ανέθεσε την συγγραφή των “Αθανάτων” και κοιμήθηκε ήσυχος. Όταν βγήκε η ταινία στις αίθουσες, αποδείχτηκε ότι τα αδέρφια από το Νιου Τζέρσεϊ ήξεραν την μυθολογία μόνο ανακατωτά. Ένα συμβάν από εδώ, ένα από κει... Και έμεινε ο κόσμος να βλαστημάει τη στιγμή που πλήρωσε εισιτήριο για να δει τη βαλούτα και ο δάσκαλός τους στο σχολείο να μετανιώνει που δεν τους άφησε για μια ζωή στην τετάρτη δημοτικού.

Καλά, θα πείτε, τόσο φέσι η ταινία; Όσο δεν φαντάζεστε... Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινίσω το εξής: όταν αποφάσισα να τη δω, ήξερα τι πήγαινα να παρακολουθήσω: ένα παραμύθι-μούφα με μπόλικο αίμα, την τεστοστερόνη των πρωταγωνιστών να μουσκεύει το πανί της οθόνης και το αλάτι από το ποπ κορν να ξεραίνει τα χείλη μου. Δεν περίμενα να δω μια ιστορία που θα βασίζεται στην “Θεογονία” του Ισίοδου. Δεν περίμενα όμως να δω και αυτό το χάλι. Και σας το λέει κάποιος που “κράζει” τους “Ελληναράδες” που δεν σηκώνουν μύγα στην μυθολογία μας. Πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις... Ρε μάγκες, από την στιγμή που αποφασίσατε να γυρίσετε μια ταινία που διαδραματίζεται στην Ελλάδα, γιατί δεν χρησιμοποιήσατε πραγματικές ονομασίες που -πάει στην ευχή- θα έδιναν και μια αίσθηση αληθοφάνειας; Γιατί το μαντείο της ταινίας δεν είναι κάποιο που υπήρχε στην πραγματικότητα; Γιατί τα ελληνικά που ακούγονται στην ταινία είναι πιο χάλια και από αυτά που μιλά μεθυσμένη σκανδιναβή τουρίστρια; Πληρώσατε πεντακόσια άτομα για να δουλέψουν στα εφέ, τόσο δύσκολο ήταν να δώσετε 300 δολάρια σε κάποιον για να μάθει στους πρωταγωνιστές τέσσερις προτάσεις; Στα απόκρυφά σας (διαφορετικά ήθελα να το γράψω) δηλαδή;  Αλλά, θα μου πεις, τι έγινε που θα προβληθεί η ταινία και στην Ελλάδα; Αυτοί εκεί κάτω έχουν να ασχοληθούν με το χρέος τους, την ταινία θα προσέξουν;

Και μπορεί να δέχτηκα όλες τις σαχλές ανακρίβειες του σεναρίου αλλά δεν μπορώ να δεχτώ τον Σταύρο και τον τρόπο με τον οποίο παρουσίασαν τους θεούς. Κάθε ταινία που γυρίζεται από αμερικανούς, διαδραματίζεται στην Ελλάδα και σέβεται τον εαυτό της πρέπει να περιλαμβάνει απαραίτητα δύο από τα παρακάτω: σουβλάκι ή μουσακά, μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, ελληνικές ατάκες, συρτάκι και κάποιον που να ονομάζεται Σταύρος. Τι σημασία έχει που το όνομα Σταύρος εμφανίζεται για πρώτη φορά μετά την σταύρωση του Κυρίου; Σάμπως, ποιος θα το καταλάβει; Το κακό είναι ότι οι παραγωγοί έχασαν την ευκαιρία να “απογειώσουν” την ταινία. Χρησιμοποίησαν μόνο τον Σταύρο και κανένα άλλο στοιχείο. Αφού την κάνεις την ακροβασία, βάλε και έναν θεό να χορεύει συρτάκι. Όλα εγώ πρέπει να σας τα λέω;

Και περνώ στους θεούς... Δεν με πειράζει που η ενδυμασία τους ξεπηδά από επίδειξη μόδας του Γκαλιάνο ή που παραπέμπει σε ιερείς των Ίνκας. Κανένα πρόβλημα. Δεν μπορείς όμως ρε μεγάλε να παίζεις και με τον ανδρισμό μας. Μεγαλώσαμε γνωρίζοντας ότι ο Δίας, ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων, είχε πλαγιάσει με τον μισό γυναικείο πληθυσμό του τότε γνωστού κόσμου. Ταυτιστήκαμε μαζί του. Και έρχεσαι εσύ και μας εμφανίζεις τον παρακάτω τύπο για θεό; Με περισσότερες γυναίκες έχει πάει η Αθηνά της ταινίας παρά ο λεβέντης...

Και επειδή δεν θέλω να κάνω τον εξυπνάκια αντιρρησία που δεν έχει να πει καλή κουβέντα, πρέπει να αναγνωρίσω και το θετικό στοιχείο της ταινία. Όσοι την είδατε (ελάτε, μην κλαίτε) θα το βρουν αμέσως. Πρόκειται για τη σκηνή που η παρθένα Φαίδρα αποφασίζει να δώσει ό,τι πολυτιμότερο έχει στον Θησέα. Ξέρεις τι είναι να βλέπεις σε τρεις διαστάσεις (χαλάλι τα δώδεκα ευρώ) τον γυμνό πισινό της Φρέιντα Πίντο σε πρώτο πλάνο; Απλώνεις το χέρι και τον ακουμπάς. Γίνεσαι μέρος του σεξουαλικού παιχνιδιού. Η Φρίντα και ο Χένρι Καβίλ σε προσκαλούν σε ένα κινηματογραφικό όργιο. Και μετά συνειδητοποιείς ότι μαζί με σένα καλούν και τα άλλα διακόσια άτομα που βρίσκονται στην αίθουσα και ξενερώνεις...

Η ετυμηγορία: Οι “Αθάνατοι” έπρεπε να είχαν πεθάνει προτού βγουν στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αν θέλετε οπωσδήποτε να δείτε Ελλάδα, βαρβατίλα και γνήσιο τσαμπουκά βάλτε ξανά στο dvd αυτό...

Αν θέλετε να πάτε στο σινεμά, προτιμήστε τις περιπέτειες του “Τεν Τεν”.

Το παρδαλό κατσίκι (Μια ποδοσφαιρική ιστορία)

Γνωρίζοντας την ευεργετική συμβολή του γέλιου στην υγεία αλλά και την συχνότητα με την οποία του δίνεται η ευκαιρία να γελάσει, εύκολα μπορεί να συμπεράνει κάποιος ότι το παρδαλό κατσίκι είναι από τα πιο υγιή πλάσματα στο σύμπαν. Όσα συνέβησαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, από την λήξη του περσινού πρωταθλήματος μέχρι σήμερα, ήταν αρκετά -όχι απλώς για να γελάσει- αλλά για να ξεκαρδιστεί. Και μαζί με το παρδαλό κατσίκι, το μελαγχολικό μπαρμπούνι, το αισιόδοξο άλμπατρος, ο ανορεξικός ρινόκερος, η ιτιά η κλαίουσα (που βγήκε για λίγο από τη λύπη της) και κάθε νοήμον φίλαθλος. Οι μόνοι που δεν μπορέσαμε να γελάσουμε -τουλάχιστον όσο θα έπρεπε- ήμασταν οι φίλοι του Ηρακλή. Ίσως γιατί μας έπνιγε το παράπονο...

Όταν στις αρχές Μαΐου είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο “Καληνύχτα και καλή τύχη” (φρεσκάρετε τη μνήμη σας εδώ), δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έβλεπα ποτέ την αγαπημένη μου ομάδα να αντιμετωπίζει τη Νέα Καλλικράτεια σε επίσημο αγώνα πρωταθλήματος της Δ' Εθνικής. Δεν χρειάζεται να επαναλάβω όλα αυτά που έγιναν μέσα σε έξι μήνες. Δεν θέλω να ανεβάσω την πίεση σε κανέναν. Όλοι γνωρίζουν τα όσα συνέβησαν. Επιτέλους αποκαλύφθηκε (όχι ότι δεν το ξέραμε) ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο βρωμάει χειρότερα από την κάλτσα πεζικάριου μετά από πορεία είκοσι χιλιομέτρων μέσα στο κατακαλόκαιρο. Δυστυχώς, το απορρυπαντικό που χρησιμοποίησε η ΕΠΟ και οι επιτροπές της για να κάνουν την κάθαρση στο ποδόσφαιρο δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα (ή μήπως είχε ακριβώς αυτά που ήθελαν οι λαμπροί φωστήρες του ποδοσφαίρου;). Η κάλτσα συνεχίζει να βρωμάει. Οι μοναδικές ομάδες που τιμωρήθηκαν -σε κάποιες κούνησαν απλώς το δάχτυλο και είπαν να μην το ξανακάνουν- ήταν ο Ηρακλής και η Ηλιούπολη. Το πώς κατάφερνε η Ηλιούπολη να στήνει παιχνίδια μόνη της και να μην τιμωρούνται και οι αντίπαλοί της είναι κάτι που θα κληθεί να απαντήσει ο ιστορικός του μέλλοντος. Το πόσο άδικα (και άγρια) κυνηγήθηκε ο Ηρακλής είναι κάτι που το γνωρίζουμε ήδη και δεν μπορεί να το χωνέψει κανείς. Ούτε την ειρωνεία του προέδρου της ΕΠΟ που, ούτε λίγο ούτε πολύ, προσπάθησε να πείσει σε τηλεοπτική του συνέντευξη ότι ήταν φίλος του Ηρακλή λόγω του Χατζηπαναγή. Δάκρυσαν ως και τα τσιμέντα του Καυτανζογλείου...

Και εκεί που ήθελαν αρκετοί -δεν αναφέρομαι στους νοήμονες φιλάθλους όλων των ομάδων- να παραβρεθούν στην κηδεία του ποδοσφαιρικού τμήματος για πιουν έναν πικρό ελληνικό, ένα ποτηράκι κονιάκ, να μασουλήσουν σοκολατένιες ελίτσες και να μας ευχηθούν “Να ζήσετε να τον θυμόσαστε”, ήρθε η πρεμιέρα του πρωταθλήματος της Δ' Εθνικής. Νέα Καλλικράτεια – Ηρακλής. Λυπηρό και μόνο που το διαβάζεις. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα έρθει η στιγμή να παρακολουθήσω αγώνα της ομάδας μου σε αυτή την κατηγορία. Ποτέ δεν πίστευα ότι στην πρώτη ομάδα θα αγωνίζονταν παιδιά μέχρι 18 ετών που δεν θα γνώριζα ούτε το όνομά τους. Ένα πράγμα όμως ήξερα: όπου και να έπαιζε ο Ηρακλής, σε όποια κατηγορία, δεν θα αγωνίζονταν ποτέ μόνος του. Και ο αγώνας της περασμένης Κυριακής ήταν η απόδειξη.

Το μυστρί, το πηλοφόρι

Μια ποδοσφαιρική ομοσπονδία που ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου οφείλει να φροντίζει ώστε οι αγώνες να τελούνται κάτω από άριστες συνθήκες τόσο για τους ποδοσφαιριστές όσο και τους θεατές. Αν υπήρχε μια τέτοια ομοσπονδία είναι σίγουρο ότι δεν θα επέτρεπε να γίνονται παιχνίδια σε γήπεδα όπως της Νέας Καλλικράτειας -φαντάζομαι ότι και τα άλλα γήπεδα της κατηγορίας θα είναι περίπου στην ίδια κατάσταση. Δεν αναφέρομαι στο οικολογικό του πράγματος. Δεν με πειράζει να υπάρχουν δέντρα μέσα από την περίφραξη του γηπέδου. Αυτό είναι πρωτοποριακό και δεν έχουν σκεφτεί να το εφαρμόσουν ούτε στο Καμπ Νου. Άφησε που δίνει και ένα ωραίο χρώμα επαρχίας. Αυτό που με ενοχλεί, είναι να βγαίνουν από το έδαφος -στο σημείο που στέκονταν ο κόσμος- σιδερένιες βέργες λες και βρίσκεσαι σε γιαπί. Μπορεί να είναι γυρισμένες προς το έδαφος αλλά κανένας δεν θα ήθελε να δει τον γιο του να πρωταγωνιστεί σε σκηνή από ταινία θρίλερ. Θα έβγαινε κανένας να αναλάβει την ευθύνη; Τα έχει ελέγξει κανένας τα γήπεδα ή είναι πιο σημαντικό να κάνει συστάσεις για να κατεβούν τα πανό από τα κάγκελα;

Αίνιγμα

Το γήπεδο της Νέας Καλλικράτειας είναι γκαλερί για να απολαμβάνουμε έργα τέχνης; Ποιος ήταν ο ρόλος των δύο σβηστών προβολέων; Μήπως ήταν εγκατάσταση με τίτλο “Η σημασία του προβολέα στο σκοτάδι του ποδοσφαίρου”; Η απάντηση είναι: Όχι. Γιατί άναψαν μόνο οι δύο από τους τέσσερις; Γιατί πολύ απλά, τα καλώδια των συγκεκριμένων δύο δεν κατέληγαν πουθενά. Οπότε; Ποιος είναι λοιπόν ο λόγος ύπαρξης τους; Α) Να τους κοιτάς. Β) Να ανεβαίνεις πάνω τους για να παρακολουθήσεις την αναμέτρηση με κίνδυνο την σωματική σου ακεραιότητα επειδή δεν έχει πού αλλού να κάτσεις. Γ) Να αρπάξεις τα χρήματα της επιχορήγησης και να κάνεις “γαργάρα” το έργο. Δ) Να ψάχνεις χρήματα για να ολοκληρώσεις το έργο ώστε κάποια στιγμή να γίνονται παιχνίδια και το βράδυ. Η μοναδική αποδεκτή απάντηση είναι η Δ. Άραγε συμβαίνει αυτό στην πραγματικότητα;

Αίνιγμα 2

Μπορεί η χωρητικότητά των κερκίδων να καλύπτει τις ανάγκες της ομάδας του χωριού ή της κωμόπολης, είναι όμως υπερβολικά μικρή για να χωρέσει τον λαό του Ηρακλή. Τι κάνεις λοιπόν για να ικανοποιήσεις την ζήτηση; Χτίζεις ακόμη περισσότερες κερκίδες; Τοποθετείς κι άλλους προβολείς που δεν λειτουργούν; Φυτεύεις δέντρα για να μπορεί ο κόσμος να κάθεται στα κλαδιά τους; Βγαίνεις και ομολογείς το μεγάλο λάθος που έκανες με τον Ηρακλή και τον δικαιώνεις; Το τελευταίο είναι αστείο (για όσους δεν το κατάλαβαν). Για κάποιο λόγο, το ανέβασμα στα δέντρα μού έφερε στο νου παιδικές αναμνήσεις...

Διαιτησία

Ο καλός διαιτητής χρειάζεται να γνωρίζει άριστα τον κανονισμό διαιτησίας και να είναι δίκαιος στα σφυρίγματά του. Ο διαιτητής του αγώνα της Καλλικράτειας δεν είχε την ευκαιρία να αποδείξει αν είναι καλός διαιτητής. Μπορεί και να είναι. Το παιχνίδι ήταν τόσο εύκολο που το σφύριζα ακόμη κι εγώ. Ο καλός διαιτητής όμως δεν είναι το ίδιο πράγμα με αυτό που αποκαλούμε “ο άρχων της αναμέτρησης”. Ο πρώτος θα ακολουθήσει κατά γράμμα τον κανονισμό και θα γράψει στο φύλλο αγώνα ακόμη και την τσίχλα που πέταξε ο νταλκαδιασμένος οπαδός στον αγωνιστικό χώρο. Ο δεύτερος δεν υπακούει σε συμφέροντα και σκοπιμότητες. Γνωρίζει τον κανονισμό και σφυρίζει ο ίδιος. Δεν του “σφυρίζουν” υποδείξεις οι από πάνω. Τον αποκαλείς “κότα” και δεν τρέχει φοβισμένος στα αποδυτήρια. Βγάζει την κάρτα και ανεβαίνει στην κερκίδα να σου κόψει βασανιστικά το λαρύγγι. Και φυσικά έχει αυτό που οι αγγλοσάξονες ονομάζουν “balls”. Ο διαιτητής της Καλλικράτειας ανήκει στην πρώτη κατηγορία.

Αγωνιστικός χώρος

Βλέποντας τις διαγραμμίσεις στο έδαφος μπορούσες να συμπεράνεις ότι βρίσκεσαι σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Ο αγωνιστικός χώρος όμως δεν θα έπρεπε να έχει παντού χορτάρι και να μην θυμίζει σαβάνα; Δεν θα έπρεπε σε μια συρτή μπαλιά, η μπάλα να κυλάει ομαλά και όχι να χοροπηδάει; Δεν θα έπρεπε να απουσιάζουν τα σημεία με την λάσπη και το συγκεντρωμένο νερό; Πότε περιμέναν να τα διορθώσουν; Εκτός κι αν το γήπεδο προστατεύεται από τη συνθήκη “Natura” ή τη “Ramsar” για τους υδροβιότοπους και δεν θέλουν να ενοχλήσουν τα λιοντάρια και τα φλαμίνγκο που ξεχειμωνιάζουν. Οπότε, πάω πάσο...

Δεν ξέρω τι άλλο θα αντικρίσουν τα ματάκια μας μέχρι να ξαναδούμε τον Ηρακλή εκεί που του αξίζει. Το μήνυμα όμως της παρακάτω φωτογραφίας έχει φτάσει στους αποδέκτες τους. Όσοι δεν το κατάλαβαν με την πρώτη, θα έχουν την ευκαιρία να το καταλάβουν στη συνέχεια. Εκτός βέβαια κι αν η αντίληψή τους είναι περιορισμένη (και συνεπώς δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στις θέσεις που βρίσκονται). Όσοι το κατάλαβαν αλλά υπηρετούν συμφέροντα, ας συνεχίσουν να μας ψυχαγωγούν με τις αποφάσεις τους. Στους καιρούς που ζούμε, άνθρωποι και παρδαλά κατσίκια δεν θα αρνηθούμε το γέλιο...

Και ολίγη τέχνη

Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει τους κατοίκους του Ε’ δημοτικού διαμερίσματος Θεσσαλονίκης, είναι η αγάπη μας για την τέχνη. Αυτός είναι και ο λόγος που υποδεχτήκαμε -με πραγματική αδημονία- την εξελισσόμενη εγκατάσταση με τίτλο “Απορρίμματα σε αστικό τοπίο” που κάποιοι άτεχνοι αδαείς τολμούν να αποκαλούν “σκουπιδαριό στην γειτονιά μας”.

Το έργο τέχνης που θα έκανε περήφανο ακόμη και τον Μάρκο Μπότσαρη, το όνομα του οποίου φέρει η οδός όπου βρίσκεται η εγκατάσταση, είναι το μεγαλύτερο στο είδος του. Το μήκος του ξεπερνά τα εννέα μέτρα και το ύψος του τα δυόμισι (σήμερα ευελπιστούμε να είναι ακόμη ψηλότερο). Ο δημότης με τα χαρακτηριστικά κούρου της αρχαϊκής περιόδου που ποζάρει με καμάρι μπροστά στο αριστούργημα -εντελώς τυχαία είναι ο γράφων- έχει ύψος 187 εκατοστά. Κάντε τις συγκρίσεις!

Άνθρωποι και ποντίκια της περιοχής (δεν αναφέρομαι στη νουβέλα του Τζον Στάινμπεκ) καλούμαστε να προστατεύσουμε -από τους υπαλλήλους καθαριότητας του δήμου Θεσσαλονίκης και τους ζηλόφθονες δημότες άλλων περιοχών- την εγκατάσταση που με τόσο κόπο δημιουργήσαμε. Θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να συνεχίσουμε να αναπνέουμε τον ευωδιαστό αέρα της τέχνης.

Υ.Γ. Η είσοδος της πολυκατοικίας που βρίσκεται πίσω από την εγκατάσταση μόλις που διακρίνεται…

Κάθε Δευτέρα κλειστά

Ο εικονιζόμενος κύριος που κάνει φουρφούρι την παρτενέρ του, είναι χορευτής τάνγκο από την Αργεντινή. Τον φαντάζεσαι να σερβίρει σουτζουκάκια, παντσέτες και σουβλάκια σε συνοικιακή ταβέρνα; Όχι. Ούτε κι εκείνος. Δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε ο χορευτής διαθέτει το όραμα που έχει ιδιοκτήτης ταβέρνας στην Τούμπα. Ανοίγω παρένθεση. Για να χαρακτηριστεί κάποιος “ταβερνιάρης” χρειάζεται να πληρούνται δύο προϋποθέσεις: α) να διαθέτει ταβέρνα (ως χώρο) όπου θα ψήνει τα κρεατικά, β) αυτά που ψήνει να μπορούν να καταναλωθούν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο χώρος υπάρχει. Τα προϊόντα όμως δεν τρώγονται με τίποτα (και το γράφει κάποιος που έχει καταναλώσει τόνους σαβούρας σε καντίνες που δεν θα έτρωγε ούτε μελλοθάνατος). Δεν μου λέει τίποτα το γεγονός ότι η πατάτα σου είναι κομμένη στο χέρι και όχι προτηγανισμένη όταν μου την σερβίρεις λες και την έβγαλες μόλις από το ψυγείο. Γιατί μας κοροϊδεύεις ρε, φίλε; Αφού αυτά που μας σερβίρεις είναι μόνο για να τα δούμε. Άλλαξε την ταμπέλα σου και αντί να γράφει “ταβέρνα” ας λέει “έκθεση τροφίμων”. Αν θέλεις, βάλε κι ένα συμβολικό εισιτήριο για να μπαίνει μόνο ο αδαής τουρίστας και να θαυμάζει τα σουτζουκάκια και τα σουβλάκια σου. Και για να μην έχεις προβλήματα με το νόμο, πρόσθεσε κι ένα ταμπελάκι που λέει: “μην αγγίζετε τα εκθέματα” ώστε να μην γίνεις ρόμπα αν μπει κανείς στον πειρασμό να τα δοκιμάσει. Κλείνει η παρένθεση.

Ο εν λόγω ταβερνιάρης θέλοντας να δώσει αριστοκρατικό αέρα στο κατάστημά του, έντυσε τον ένα σερβιτόρο του σαν τον Χοακίν Κορτές: άσπρο -ξεκούμπωτο μέχρι τους άνω κοιλιακούς- πουκάμισο, μαύρο παντελόνι, πλατιά υφασμάτινη ζώνη (φαντάζομαι ότι θα έχει κάποια συγκεκριμένη ονομασία) και εντυπωσιακό παπούτσι αφήνοντας τον έτερο φοιτητή-σερβιτόρο στο έλεος της στιλιστικής του άγνοιας. Το πρόβλημα αρχίζει από την στιγμή που ο πρώτος σερβιτόρος δεν είναι ο Χοακίν Κορτές για να υποστηρίξει την ενδυμασία και ο έτερος σερβιτόρος –αν κρίνω από το στρατιωτικό του κούρεμα και την μακριά κοτσίδα στο πίσω μέρος του κεφαλιού- είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών. Το δίδυμο των σερβιτόρων θα μπορούσε να κάνει τρομερή επιτυχία (και να τα κονομήσει) αν έδινε κωμικές παραστάσεις στο θέατρο. Σειρά θα έκανε το κοινό για να τους παρακολουθήσει στο Μπρόντγουεϊ. Τι φταίνε που η άτιμη μοίρα τούς έστειλε σε ταβέρνα;

Κάθε ταβέρνα που σέβεται τον εαυτό της, έχει ζωντανή μουσική μια δυο βραδιές την εβδομάδα. Στο κομμάτι αυτό δεν μπορώ να γράψω κάτι άσχημο. Η κοπέλα που έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε νομίζοντας ότι είναι η Χάρις Αλεξίου (δεν δικαιολογείται διαφορετικά η εμμονή της να ερμηνεύει ανά δύο τραγούδια άλλων καλλιτεχνών και από ένα της Χαρούλας) είχε καλή φωνή ενώ τα δάχτυλα του μπουζουξή πετούσαν φωτιές. Τι ωραία θα ήταν αν μπορούσα να δω και τα πρόσωπά τους. Το νέφος κρεατίλας στη σχάρα και ντουμανιού από τσιγάρο δεν διαπερνάται εύκολα ακόμη και από τα φωτόνια.

Ηθικό δίδαγμα: Θέλει πραγματικά πολύ μεγάλο ταλέντο για να βγάλεις από τα ρούχα του (εκείνα που φορούσα πήγαν στον κλίβανο) έναν άνθρωπο που δεν έχει εκνευριστεί σε κανένα από τα πεντακόσια (και βάλε) εστιατόρια που επισκέφτηκε και παρουσίασε στα περιοδικά που εργάζεται. Αλλά επειδή είμαι ψυχούλα και δεν κρατάω κακία, είμαι διατεθειμένος να κάνω μία δωρεά στην επιχείρηση: να αντικαταστήσω την ταμπέλα της εισόδου που γράφει “Κάθε Δευτέρα κλειστά” με μία που θα γράφει “Κάθε μέρα κλειστά”.

The taste issue No. 2

Όταν ένα περιοδικό φιλοξενεί στο εξώφυλλό του τον Τζέιμι Όλιβερ δεν περιμένεις να είναι αφιερωμένο στην βαμβακίαση που απειλεί τα πευκοδάση της Πίνδου αλλά στη γεύση. Αν εξακολουθείς να έχεις αμφιβολίες για το περιεχόμενο, μπορείς να κοιτάξεις στο κάτω δεξιά μέρος της σελίδας που γράφει με κάτι γράμματα “να” (με το συμπάθιο) “the taste issue”. Αν και πάλι δεν μπορείς να το χωνέψεις, πάρε τις “Επιλογές” της Κυριακής και διάβασε τα θέματα που έχουν να κάνουν με το φαγητό, τις μπίρες, τον καφέ, την κουλτούρα της εστίασης, τους ντελιβεράδες (τους πιο ατρόμητους και ριψοκίνδυνους ανθρώπους στον κόσμο) και πολλά άλλα. Θα διαπιστώσεις ότι δεν σου λέω ψέματα.

Υ.Γ. Ζω για την ημέρα που το “τεύχος γεύση” θα γίνει επιτέλους, scratch & sniff & lick…

Όχι άλλο Bollywood

Σιχαίνομαι τις ταινίες του Bollywood. Φαντάζομαι πως το ίδιο ισχύει και για τον περισσότερο κόσμο που έχει σώας τας φρένας και διαθέτει στοιχειώδη ευρωπαϊκή ή αμερικανική κινηματογραφική κουλτούρα. Δεν αντέχω την κλάψα, τους μουσάτους με τουρμπάνι, τους μη μουσάτους τζίντζηδες που δυτικοφέρνουν, τα χορευτικά στα οποία διακόσια άτομα με πολύχρωμα ρούχα χοροπηδούν σαν τα πιθήκια, την εκνευριστική μουσική και την καλλίφωνη κλαψιάρα που ερμηνεύει τα τραγούδια. Πάνω απ’ όλα όμως δεν αντέχω τους γλυκανάλατους μονολόγους των πρωταγωνιστών την στιγμή της δικαίωσης. Σεναριογράφε, πάρτο χαμπάρι: ο πρωταγωνιστής σου δεν είναι ο στρατηγός Πάτον που μιλάει στους στρατιώτες του, ούτε εσύ είσαι ο Λυσίας. Για την ακρίβεια δεν θα μπορούσα να δω ινδική ταινία παρά μόνο αν κρατούσαν όμηρους τους γονείς μου και απειλούσαν να τους σκοτώσουν αν δεν τους γράψω μία έκθεση πέντε χιλιάδων λέξεων για τα κρυφά μηνύματα που περνά ο σκηνοθέτης στην σιχαμερή ταινία του που, συνήθως, έχει τίτλο: “Η πονεμένη του Γάγγη”, “Το δράμα του Μαχαραγιά” και “Έρωτας στο εξπρές Μουμπάι – Καλκούτα – Νέο Δελχί”. Έλεος!

Οι ατσαλένιες γροθιές του Suresh Gopi.
Να φοβηθείς ή να γελάσεις;

Από τα παραπάνω εξαιρούνται μεμονωμένες σκηνές από ινδικές ταινίες δράσης που έχουν ανακαλύψει οι μερακλήδες φίλοι μου στο “Youtube”. Σε αυτά τα αποσπάσματα-διαμάντια της 7ης τέχνης, ο μουσάτος ομορφονιός πρωταγωνιστής πηδάει εν κινήσει από την μοτοσικλέτα που οδηγεί σε ελικόπτερο. Κατά την διάρκεια του άλματος προλαβαίνει να πλέξει ένα σεμέ για το κιτς σπίτι της κοπέλας του (που είναι κουκλάρα) και την οποία απειλούν να σκοτώσουν οι κακοί. Ξέχασα να σας πω ότι ο πρωταγωνιστής είναι τυφλός και με ένα χέρι. Ο όρος cult δεν μπορεί να περιγράψει το κιτσαριό.

Η κουκλάρα Aishwarya Rai

Γιατί όμως κάθισα και είδα την αηδία με τίτλο “Mohabbatein” που πρόβαλε ο ΑΝΤ1 το βράδυ του Σαββάτου; Στα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα άρχισα να βρίζω από τον σεναριογράφο και τον σκηνοθέτη μέχρι τους πρωταγωνιστές και τον συνθέτη. Και γιατί δεν άλλαξα κανάλι; Έλα ντε… Εκεί που ήθελα να αρπάξω το τηλεκοντρόλ και να σπάσω την τηλεόραση, μία αόρατη δύναμη δεν μου επέτρεπε να πραγματοποιήσω την επιθυμία μου (τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα που δεν με άφησε). Ίσως να ήθελα να δω πόσο άθλια μπορεί να γίνει μια ταινία (πολύ), πόσο κλάμα μπορεί να χωρέσει σε 90 λεπτά και πόσο μπορούν να αντέξουν τα νεύρα μου στα τηλεοπτικά σκουπίδια (όχι πολύ)…

Κάθε λαός έχει τον κινηματογράφο που του αξίζει. Αν γουστάρουν κλάψα οι Ινδοί, με γεια τους και χαρά τους. Το ίδιο δεν κάναμε κι εμείς μεταπολεμικά; Ποτάμια δάκρυα έχυσαν οι γιαγιάδες μας με τον Νίκο Ξανθόπουλο και τη Μάρθα Βούρτση. Σε ποιον όμως απευθύνονται σήμερα οι ινδικές ταινίες; Σίγουρα όχι στους νέους. Σίγουρα όμως όχι και στις γιαγιάδες. Στη μία το βράδυ έχουν πάρει το δρόμο για το κρεβάτι. Οι υπόλοιπες έχουν ακολουθήσει την “μακαρία οδό”. Οπότε;

Υ.Γ. Θέλω να πιστεύω ότι ο ΑΝΤ1 δεν πλήρωσε περισσότερα από 150 ευρώ για να πάρει τα δικαιώματα της ταινίας…

Συνέντευξη με τον Ανδρέα Λοβέρδο

Στα δεκατέσσερα χρόνια που ασκώ τη δημοσιογραφία έχω πάρει άπειρες συνεντεύξεις από ηθοποιούς, αθλητές και τραγουδιστές μέχρι τοπ μόντελς και πολιτικούς. Υπάρχουν συνεντεύξεις που απήλαυσα την όλη διαδικασία επειδή μπόρεσα να “επικοινωνήσω” με τον συνεντευξιαζόμενο (κάποιες φορές χωρίς να βγαίνει σημαντική είδηση) και συνεντεύξεις που κυλούσαν σχετικά βαρετά αλλά οι ειδήσεις "έπεφταν" με ρυθμό πολυβόλου (ξέρω ότι είναι οξύμωρο αλλά είναι αλήθεια). Η συνέντευξη με τον υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Ανδρέα Λοβέρδο που φιλοξενείται στο περιοδικό “Με υγεία” της 11ης Σεπτεμβρίου, ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες που πήρα το τελευταίο διάστημα (μαζί με αυτήν της Ελευθερίας Αρβανιτάκη για το “live!”. Ο υπουργός μίλησε για όλα τα θέματα που απασχολούν τον χώρο της υγείας, όχι μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με τους γιατρούς, τα φάρμακα και τα νοσοκομεία αλλά και σε θέματα που αφορούν την καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής μας. Και όπως θα διαπιστώσετε, βγήκαν αρκετές ειδήσεις...