Κάθε φορά που επιστρέφω σπίτι ύστερα από κάποια κοινωνική εκδήλωση που σχετίζεται με τους κουμπάρους μου –όπως, καλή ώρα, τη βάφτιση του Βασιλάκη (απ’ όπου και η φωτογραφία)-, διαπιστώνω ότι έχω κάνει κάτι πολύ σωστά αλλά και πολύ λάθος. Το “σωστά” είναι ότι είχα την χαρά και την τιμή να παντρέψω τρεις παιδικούς μου φίλους και να βαφτίσω ένα πανέμορφο μωράκι που έχει εξελιχθεί σε μια πανέμορφη δεσποινίδα. Και μόνο αυτά, μου φτάνουν. Όταν όμως έχεις κουμπαριάσει με τόσο κόσμο (εδώ μπαίνουν οι συγγενείς και οι φίλοι από όλα τα σόγια) είναι τουλάχιστον βλακεία να μην ασχοληθείς με την πολιτική. Ξεκινάς με μερικές χιλιάδες ψήφους από τα αποδυτήρια και το μόνο που έχεις να κάνεις στη συνέχεια είναι να “ψήσεις” τους ψηφοφόρους της εκλογικής σου περιφέρειας και να αρχίσεις να ράβεις το κοστουμάκι για την ορκωμοσία στην Βουλή. Σωστά; Αμ δε... Και εδώ αρχίζει το “λάθος” μου. Όταν τα σόγια της μίας κουμπαριάς ψηφίζουν στην Πιερία και το Κιλκίς, της άλλης στην Μαγνησία και τον Έβρο και της τρίτης στην Β' Θεσσαλονίκης, όχι βουλευτής δεν εκλέγεσαι αλλά ούτε τις εκλογές για την επιτροπή της πολυκατοικίας δεν κερδίζεις (που δεν είναι απαραίτητα κακό). Οπότε, αν δεν αλλάξει κάτι δραστικά, ας πούμε να μεταφέρουν τα εκλογικά τους δικαιώματα περίπου δυο χιλιάδες άνθρωποι, θα συνεχίσω να τους βλέπω ανά σόι, να δίνω εκατοντάδες χειραψίες στις οικογενειακές γιορτές, να ακούω διαρκώς το “Τι κάνεις κουμπάρε; Πώς πάει η Θεσσαλονίκη;”, να απαντώ: “Μια χαρά, το παλεύουμε” και να φοράω το κοστούμι σε κοινωνικές εκδηλώσεις αλλά όχι της Βουλής...
Κώστα και Αγγέλα, να χαίρεστε το Βασιλάκη. Να είναι γερός και καλοφωτισμένος.
Υ.Γ. Ξέχασα να γράψω στο βιβλίο ευχών αλλά κουτσά-στραβά, το μπάλωσα...
