Δεν ξέρω τι να γράψω για το Θανάση Βέγγο που να μην το έχουν γράψει άλλοι. Ίσως ότι τον θαύμαζα από πιτσιρικάς. Αλλά και αυτό δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Όλοι τον θαύμαζαν για κάποιο λόγο. Κάποιοι ως ηθοποιό, κάποιοι για το ήθος του, κάποιοι γιατί στις ταινίες του αντίκριζαν κομμάτια του εαυτού τους και όλοι γιατί κάποια στιγμή (ανάλογα με την ταινία) μάς έκανε να γελάσουμε.
Γνώρισα τον Θανάση Βέγγο, αρχικά από τον κινηματογράφο και τις έγχρωμες ταινίες στις οποίες σατίριζε τα πολιτικοκοινωνικά δρώμενα της Ελλάδας στις αρχές της δεκαετίας του '80 και στη συνέχεια από την τηλεόραση, όπου προβάλλονταν οι ασπρόμαυρες ταινίες του. Ο πατέρας μου ισχυρίζεται ότι παρακολουθήσαμε αρκετές από αυτές στον κινηματογράφο. Προσωπικά, θυμάμαι μόνο μία, τον «Παλαβό κόσμο του Θανάση», του Ντίνου Κατσουρίδη. Τον θυμάμαι όμως, σαν να τον είδαμε μόλις χθες. Και θυμάμαι τα πάντα, από την στιγμή που μπήκαμε στον κινηματογράφο «Κλειώ» που βρισκόταν απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, μέχρι την ώρα που βγήκαμε από το σινεμά για να συναντήσουμε την μητέρα μου.
Ο «Παλαβός κόσμος του Θανάση» ήταν μία σπονδυλωτή κωμωδία έξι-επτά αυτοτελών επεισοδίων. Το καλύτερο από αυτά ήταν εκείνο στο οποίο υποδυόταν έναν φτωχό κομπάρσο. Η Σπεράντζα Βρανά, υπεύθυνη του “Σωματείου κομπάρσων κινηματογράφου και τηλεοράσεως 'Η Ρόζα'” του βρίσκει δουλειά σε ένα διαφημιστικό σποτ για μακαρόνια, στην οποίο και θα φάει και θα πληρωθεί. Εύκολη δουλειά: ακούς τη μουσική, βλέπεις τους χορευτές να τραγουδούν «Τρώτε μακαρόνια, τρώτε μακαρόνια, η ποιότης μας σ’ όλους σας γνωστή / τρώνε οι παππούδες, τρώνε και τα εγγόνια είναι μια απόλαυση σωστή!» και αρχίζεις να τρως με πάθος τα μακαρόνια. Τι γίνεται όμως όταν το γύρισμα δεν πηγαίνει σύμφωνα με τον προγραμματισμός και είσαι αναγκασμένος να φας έξι πιάτα μακαρόνια; Ποτέ δεν θα ξεχάσω το πεινασμένο βλέμμα του Βέγγου όταν αντικρίζει την πρώτη μακαρονάδα αλλά και το βλέμμα που έχει όταν τον παίρνει το ασθενοφόρο για πλύση στομάχου...
Ο Θανάσης Βέγγος μπορεί να μην μου άρεσε ως Θου-Βου (εκτός βέβαια από το σημείο που -στην διάρκεια μιας παρακολούθησης- χορεύει στο ρυθμό του “Monsieur Cannibal”) αλλά την κίνηση, τον τρόπο ομιλίας, τις εκφράσεις και γενικότερα την σκηνική παρουσία του στις περισσότερες ταινίες που έπαιξε, δεν θα τις ξεχάσω ποτέ…
Υ.Γ. Δύο ανθρώπους επιθυμούσα να συναντήσω και να μιλήσω μαζί τους. Ο ένας ήταν ο Ευγένιος Σπαθάρης. Ο άλλος ήταν ο Θανάσης Βέγγος. Η ευκαιρία χάθηκε για πάντα...
