Green Lantern Vs. Σκοτεινού Ιππότη

Δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω: Σε ό,τι έχει να κάνει με τα κόμικς είμαι αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν “nerd”. Για περισσότερες από δύο δεκαετίες συλλέγω αμερικανικά κόμικς –σχεδόν κάθε ποιοτικό ή άθλιο- έχει κυκλοφορήσει η “DC Comics”, γνωρίζω όλο το γενεαλογικό δέντρο του Σούπερμαν, του Μπάτμαν, του Φλας και των άλλων ηρώων με τα κολάν του σύμπαντος της “DC” και με τα χρήματα που έχω ξοδέψει για την απόκτηση των τευχών θα μπορούσα να έχω αποκτήσει ένα εξωτικό νησί στην Καραϊβική, να έχω χτίσει μια μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα και να τα κονομάω χωρίς να φοβάμαι μήπως σπάσει κανένας σωλήνας υδροδότησης στον χώρο αποθήκευσης των κόμικς και σε μια στιγμή καταστραφούν έξι-επτά χιλιάδες τεύχη.

Η μεγάλη μου διαφορά, βέβαια, με τους αμερικανούς “nerds” είναι ότι η ζωή μου δεν περιστρέφεται γύρω από τα κόμικς. Ποτέ δεν πιάστηκα στα χέρια με κάποιον επειδή διαβάζει “Marvel” προσπαθώντας να τον πείσω ότι ο Σούπερμαν είναι πιο μάγκας από τον Σπάιντερμαν και κυρίως ποτέ δεν κυκλοφόρησα σε comic convention (πού να τα βρεις άλλωστε;) ντυμένος Μπάτμαν και να την πέφτω σε κοριτσάκια που είναι ντυμένα Ayuzawa Misaki από το “Kaichou wa Maid-sama”. Για να πω την αλήθεια, μια φορά φόρεσα την στολή του “Σκοτεινού ιππότη”. Είχα πάει να την παραλάβω για λογαριασμό ενός φίλου και δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό. Μη ρωτάτε τι έκανα…

Ο λόγος για τον οποίον ο Κρίστοφερ Νόλαν
επέλεξε τον Κριστιάν Μπέιλ για να υποδυθεί τον Μπάτμαν.

Ως καλός nerd δεν θα μπορούσα απουσιάζω από την πρεμιέρα της κινηματογραφικής μεταφοράς του Green Lantern. Άλλωστε, μερικές εκατοντάδες τεύχη του εν λόγω χαρακτήρα αναπαύονται στο αρχείο μου (και παρακαλούν να μην σπάσει ο σωλήνας υδροδότησης). Η ταινία δεν ήταν κακή. Δεν ήταν όμως και αυτή που θα περίμενε ένας οπαδός του “Πράσινου Φαναριού”. Δεν μπορώ να καταλάβω, τι στην ευχή με ξενέρωσε... Αξίζουν συγχαρητήρια σε όσους εργάστηκαν στο τμήμα των ειδικών εφέ. Μετέφεραν εξαιρετικά στο πανί το σύμπαν του “Green Lantern”. Οι κόσμοι ήταν υπέροχοι, τα ψηφιακά κοστούμια εντυπωσιακά και οι –επίσης- ψηφιακοί χαρακτήρες όπως ακριβώς τους περίμενες. Τότε; Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν τελικά ο Ράιαν Ρέινολντς που ήταν λίγος για να υποδυθεί τον Χαλ Τζόρνταν. Ίσως ήταν το σχετικά άνευρο σενάριο. Επειδή όμως οι “Φύλακες του σύμπαντος” κατασκεύασαν στην ταινία ένα κίτρινο δαχτυλίδι το οποίο δεν χρησιμοποιήθηκε πουθενά, εύκολα μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι οδηγούμαστε για δεύτερη ταινία. Ελπίζω ότι εκεί θα έχουν ξεπεραστεί οι παιδικές ασθένειες…

Υ.Γ. Μαύρα χάλια ο Captain America…

Once upon a time...

Διαβάζω κόμικς από την εποχή που θυμάμαι τον εαυτό μου. Άρχισα με τους ήρωες του Ντίσνεϊ, πέρασα στον “Λούκι Λουκ”, τον “Αστερίξ” και τον “Ιζνογκούντ”, μεταπήδησα σε πιο “ψαγμένα” ευρωπαϊκά και κατέληξα να διαβάζω αμερικανιές με υπερήρωες (αυτά που κάποιοι τα χαρακτηρίζουν ως υποκουλτούρα). Time well spent...

Πριν από αρκετά χρόνια -την εποχή που έκανα τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα στο ραδιόφωνο- μού ήρθε η φαεινή ιδέα (άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου) να γράψω ένα παιδικό παραμύθι. Για την ακρίβεια, ένα Χριστουγεννιάτικο παραμύθι. Οι ωραίες ιδέες, όμως, παύουν να είναι ωραίες ιδέες και αποκτούν σάρκα και οστά μόνο όταν τις μεταφέρεις στο χαρτί (ή στον υπολογιστή). Όταν κατάφερα να τις βάλω σε μια σειρά, αποφάσισα να περάσω στο επόμενο και πιο σημαντικό στάδιο: το γράψιμο. Και τότε άρχισε το μαρτύριο. Όταν γράφεις ένα κείμενο για κάποιο περιοδικό γνωρίζεις ότι ο χρόνος σου είναι περιορισμένος. Έχεις μια δυο μέρες για να κάνεις την έρευνά σου, να γράψεις το άρθρο και να το παραδώσεις. Όταν γράφεις κάτι για σένα, χωρίς να έχεις κάποιον πάνω από το κεφάλι σου για να σου υπενθυμίζει τον χρόνο παράδοσης, μπαίνεις σε αργούς, παγετώνιους ρυθμούς. Τουλάχιστον αυτό συνέβη με εμένα. Έγραφα δυο σελίδες την μία μέρα, άλλη μία την επόμενη εβδομάδα και μία τρίτη, όποτε έβρισκα όρεξη (και μου το επέτρεπαν οι υποχρεώσεις). Και το Χριστουγεννιάτικο παραμύθι άρχισε να βλέπει τα Χριστούγεννα να περνούν χρόνο με το χρόνο. Αν έδινα σε έναν πιτσιρικά να διαβάσει την πρώτη σελίδα, την ημέρα που την έγραψα, είμαι σίγουρος ότι θα διαβάσει την τελευταία όταν θα απολυθεί από τον στρατό. Ή όταν θα απολυθεί ο δικός του γιος...

Η ιστορία, όμως, της δημιουργίας ενός παραμυθιού με κυνηγάει χρόνια. Πριν από ένα δύο μήνες -έχοντας συμπληρώσει μια δεκαετία στο χώρο των εντύπων και έχοντας αποκτήσει την σχετική εμπειρία- πρότεινα σε δύο φίλες μου, παιδαγωγούς, την Κατερίνα Χρυσαφίδου και την Νατάσα Παπαδοπούλου, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας (και τις εμπειρίες μας) προκειμένου να δημιουργήσουμε μια ολοκληρωμένη παραγωγή-εμπειρία για τα παιδιά: ένα μοντέρνο, μουσικό παραμύθι με χαρούμενες εικόνες και τα απαραίτητα μηνύματα που θα συνοδεύεται από το ηχητικό cd με την αφήγηση και τα τραγούδια. Και, ω του θαύματος... Όσο αργά κυοφορείται το δικό μου παραμύθι, τόσο γρήγορα γεννήθηκαν οι δύο ιστορίες των κοριτσιών. Μετά από τόσες και τόσες παιδικές θεατρικές παραστάσεις και σχολικές γιορτές που έφεραν σε πέρας, το παραμύθι θα τα τρόμαζε; Όχι βέβαια! Παρέδωσαν δύο απολαυστικά παραμύθια που θα τα εκδώσουμε μόλις ολοκληρωθούν και τα επόμενα στάδια της παραγωγής. Ευελπιστώ, κάποια στιγμή πριν από το καλοκαίρι. Όσο για τον χαρακτηρισμό “απολαυστικά”, δεν τον έδωσα τυχαία. Αν βλέπατε πώς έκαναν τα πιτσιρίκια που είχαν την ευκαιρία να ακούσουν την test drive ανάγνωση θα με δικαιολογούσατε. Και όχι μόνο τα πιτσιρίκια αλλά και ένας δημοσιογράφος που άρχισε να γράφει πριν από χρόνια το δικό του παραμύθι...