Η φωτογραφία τραβήχτηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο στην Τυνησία και αποδεικνύει περίτρανα ότι η παντοκρατορία των Ελλήνων (όπως θα έλεγε και ο Δημοσθένης Λιακόπουλος), πλησιάζει. Εκεί που διαφωνώ με τον φυσικό, μαθηματικό, τηλεοπτικό πωλητή βιβλίων (και ό,τι άλλο είναι ο άνθρωπος) είναι ότι η παντοκρατορία μας δεν θα έρθει από την γλώσσα, την ιστορία, την λεβεντιά ή την ομορφιά μας αλλά από τον καφέ. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, από τον φραπέ...
Στο σημείο αυτό, αρχίζω την επιστημονική τεκμηρίωση: Στη μέση της Σαχάρας, σε μια περιοχή όπου το μάτι σου βλέπει μόνο άμμο, άμμο και -σωστά μαντέψατε- άμμο, υπάρχει η όαση του As-Sabikah. Κάποτε, το μόνο που μπορούσαν να κάνουν οι βεδουίνοι σε αυτήν, ήταν να "ποτίσουν" τις καμήλες τους, να γεμίσουν τα παγούρια τους με νερό, να αναπαυτούν και να κάνουν την ανάγκη τους αφού είναι γνωστό ότι στην υπόλοιπη έρημο δεν υπάρχουν φοινικόδεντρα για να κρυφτούν από αδιάκριτα βλέμματα. Με τα χρόνια, η όαση άρχισε να αναπτύσσεται τουριστικά. Κάποιοι βεδουίνοι αποφάσισαν να παντρευτούν και να νοικοκυρευτούν. Πήραν άδεια και άνοιξαν μαγαζάκια στα οποία μπορούσες να αγοράσεις αναμνηστικά και τρόφιμα: ρόδα της ερήμου, σαρίκια, χουρμάδες κτλ. Κάποιοι, άνοιξαν αναψυκτήρια για να προσφέρουν στους επισκέπτες παγωμένα αναψυκτικά, χυμούς, νερό (αν το στομάχι σου δεν έχει συνηθίσει να τρώει στα “βρώμικα” της Θεσσαλονίκης, καλύτερα να μην γεμίσεις το παγούρι σου από το τρεχούμενο νερό της όασης) και καφέδες. Οι βεδουίνοι άρχισαν να τα κονομούν από τους κουτόφραγκους και τα αμερικανάκια. Ο Έλλην, όμως, έχει απαιτήσεις. Δεν θα πιει εσπρέσο στους 45 βαθμούς Κελσίου. Και τίθεται το ερώτημα: Πώς θα τα αρπάξεις από τον Έλληνα; Η απάντηση είναι: θα προσπαθήσεις να γίνεις ένα με αυτόν. Θα αρχίσεις να πουλάς φραπέ στην έρημο, θα αναγράφεις τις υπηρεσίες που προσφέρεις στα ελληνικά (όταν δεν το κάνεις σε καμία άλλη γλώσσα), θα συζητάς για πράγματα που συμβαίνουν στην Ελλάδα (κρίση, ποδόσφαιρο, πολιτική) και, ξαφνικά, θα ανακαλύψεις ότι μετέχεις της ελληνικής παιδείας και δεν είσαι βάρβαρος. Και όλα αυτά, από ένα ποτήρι φραπέ...
Η εμπεριστατωμένη ανάλυση της προηγούμενης παραγράφου, αποδεικνύει περίτρανα ότι η Ελλάς έχει αρχίσει (και πάλι) να πλημμυρίζει, με το φως της γνώσης, τους λαούς της Γης. Γουλιά γουλιά φραπέ, η παντοκρατορία μας πλησιάζει...Ίσως, πάλι, να αποδεικνύει πόσο κακομαθημένοι είμαστε οι Έλληνες. Για να αναγκαστεί ο βεδουίνος μαγαζάτορας να στήσει την ταμπέλα της φωτογραφίας στη μέση του πουθενά, είναι σίγουρο ότι κάποια καρντάσια τον έπρηξαν στις ερωτήσεις τύπου: “Excuse me, mister bedouin. Do you make frappe?”. Και ο βεδουίνος, που διακρίνεται για την ευγένειά του, αντί να τους πει: “Ρε φίλε, έκανες 1.500 χιλιόμετρα για να βρεθείς στην έρημο και αντί να δοκιμάσεις κάτι παραδοσιακό, όπως ένα ποτήρι τσάι με κουκουνάρι, μου ζητάς φραπέ;” προτίμησε να βάλει ταμπέλα στα ελληνικά. Διαλέξτε όποια εκδοχή σάς αρέσει...
Στο “live!” της Κυριακής ετοιμάσαμε ένα αφιέρωμα στον καφέ. Στο κείμενο δεν θα βρείτε πουθενά τη λέξη “φραπές”. Ο ελληνικός, είναι μερακλήδικος με φουσκάλες...
