Και ολίγη τέχνη

Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει τους κατοίκους του Ε’ δημοτικού διαμερίσματος Θεσσαλονίκης, είναι η αγάπη μας για την τέχνη. Αυτός είναι και ο λόγος που υποδεχτήκαμε -με πραγματική αδημονία- την εξελισσόμενη εγκατάσταση με τίτλο “Απορρίμματα σε αστικό τοπίο” που κάποιοι άτεχνοι αδαείς τολμούν να αποκαλούν “σκουπιδαριό στην γειτονιά μας”.

Το έργο τέχνης που θα έκανε περήφανο ακόμη και τον Μάρκο Μπότσαρη, το όνομα του οποίου φέρει η οδός όπου βρίσκεται η εγκατάσταση, είναι το μεγαλύτερο στο είδος του. Το μήκος του ξεπερνά τα εννέα μέτρα και το ύψος του τα δυόμισι (σήμερα ευελπιστούμε να είναι ακόμη ψηλότερο). Ο δημότης με τα χαρακτηριστικά κούρου της αρχαϊκής περιόδου που ποζάρει με καμάρι μπροστά στο αριστούργημα -εντελώς τυχαία είναι ο γράφων- έχει ύψος 187 εκατοστά. Κάντε τις συγκρίσεις!

Άνθρωποι και ποντίκια της περιοχής (δεν αναφέρομαι στη νουβέλα του Τζον Στάινμπεκ) καλούμαστε να προστατεύσουμε -από τους υπαλλήλους καθαριότητας του δήμου Θεσσαλονίκης και τους ζηλόφθονες δημότες άλλων περιοχών- την εγκατάσταση που με τόσο κόπο δημιουργήσαμε. Θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να συνεχίσουμε να αναπνέουμε τον ευωδιαστό αέρα της τέχνης.

Υ.Γ. Η είσοδος της πολυκατοικίας που βρίσκεται πίσω από την εγκατάσταση μόλις που διακρίνεται…

Κάθε Δευτέρα κλειστά

Ο εικονιζόμενος κύριος που κάνει φουρφούρι την παρτενέρ του, είναι χορευτής τάνγκο από την Αργεντινή. Τον φαντάζεσαι να σερβίρει σουτζουκάκια, παντσέτες και σουβλάκια σε συνοικιακή ταβέρνα; Όχι. Ούτε κι εκείνος. Δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε ο χορευτής διαθέτει το όραμα που έχει ιδιοκτήτης ταβέρνας στην Τούμπα. Ανοίγω παρένθεση. Για να χαρακτηριστεί κάποιος “ταβερνιάρης” χρειάζεται να πληρούνται δύο προϋποθέσεις: α) να διαθέτει ταβέρνα (ως χώρο) όπου θα ψήνει τα κρεατικά, β) αυτά που ψήνει να μπορούν να καταναλωθούν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο χώρος υπάρχει. Τα προϊόντα όμως δεν τρώγονται με τίποτα (και το γράφει κάποιος που έχει καταναλώσει τόνους σαβούρας σε καντίνες που δεν θα έτρωγε ούτε μελλοθάνατος). Δεν μου λέει τίποτα το γεγονός ότι η πατάτα σου είναι κομμένη στο χέρι και όχι προτηγανισμένη όταν μου την σερβίρεις λες και την έβγαλες μόλις από το ψυγείο. Γιατί μας κοροϊδεύεις ρε, φίλε; Αφού αυτά που μας σερβίρεις είναι μόνο για να τα δούμε. Άλλαξε την ταμπέλα σου και αντί να γράφει “ταβέρνα” ας λέει “έκθεση τροφίμων”. Αν θέλεις, βάλε κι ένα συμβολικό εισιτήριο για να μπαίνει μόνο ο αδαής τουρίστας και να θαυμάζει τα σουτζουκάκια και τα σουβλάκια σου. Και για να μην έχεις προβλήματα με το νόμο, πρόσθεσε κι ένα ταμπελάκι που λέει: “μην αγγίζετε τα εκθέματα” ώστε να μην γίνεις ρόμπα αν μπει κανείς στον πειρασμό να τα δοκιμάσει. Κλείνει η παρένθεση.

Ο εν λόγω ταβερνιάρης θέλοντας να δώσει αριστοκρατικό αέρα στο κατάστημά του, έντυσε τον ένα σερβιτόρο του σαν τον Χοακίν Κορτές: άσπρο -ξεκούμπωτο μέχρι τους άνω κοιλιακούς- πουκάμισο, μαύρο παντελόνι, πλατιά υφασμάτινη ζώνη (φαντάζομαι ότι θα έχει κάποια συγκεκριμένη ονομασία) και εντυπωσιακό παπούτσι αφήνοντας τον έτερο φοιτητή-σερβιτόρο στο έλεος της στιλιστικής του άγνοιας. Το πρόβλημα αρχίζει από την στιγμή που ο πρώτος σερβιτόρος δεν είναι ο Χοακίν Κορτές για να υποστηρίξει την ενδυμασία και ο έτερος σερβιτόρος –αν κρίνω από το στρατιωτικό του κούρεμα και την μακριά κοτσίδα στο πίσω μέρος του κεφαλιού- είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών. Το δίδυμο των σερβιτόρων θα μπορούσε να κάνει τρομερή επιτυχία (και να τα κονομήσει) αν έδινε κωμικές παραστάσεις στο θέατρο. Σειρά θα έκανε το κοινό για να τους παρακολουθήσει στο Μπρόντγουεϊ. Τι φταίνε που η άτιμη μοίρα τούς έστειλε σε ταβέρνα;

Κάθε ταβέρνα που σέβεται τον εαυτό της, έχει ζωντανή μουσική μια δυο βραδιές την εβδομάδα. Στο κομμάτι αυτό δεν μπορώ να γράψω κάτι άσχημο. Η κοπέλα που έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε νομίζοντας ότι είναι η Χάρις Αλεξίου (δεν δικαιολογείται διαφορετικά η εμμονή της να ερμηνεύει ανά δύο τραγούδια άλλων καλλιτεχνών και από ένα της Χαρούλας) είχε καλή φωνή ενώ τα δάχτυλα του μπουζουξή πετούσαν φωτιές. Τι ωραία θα ήταν αν μπορούσα να δω και τα πρόσωπά τους. Το νέφος κρεατίλας στη σχάρα και ντουμανιού από τσιγάρο δεν διαπερνάται εύκολα ακόμη και από τα φωτόνια.

Ηθικό δίδαγμα: Θέλει πραγματικά πολύ μεγάλο ταλέντο για να βγάλεις από τα ρούχα του (εκείνα που φορούσα πήγαν στον κλίβανο) έναν άνθρωπο που δεν έχει εκνευριστεί σε κανένα από τα πεντακόσια (και βάλε) εστιατόρια που επισκέφτηκε και παρουσίασε στα περιοδικά που εργάζεται. Αλλά επειδή είμαι ψυχούλα και δεν κρατάω κακία, είμαι διατεθειμένος να κάνω μία δωρεά στην επιχείρηση: να αντικαταστήσω την ταμπέλα της εισόδου που γράφει “Κάθε Δευτέρα κλειστά” με μία που θα γράφει “Κάθε μέρα κλειστά”.

The taste issue No. 2

Όταν ένα περιοδικό φιλοξενεί στο εξώφυλλό του τον Τζέιμι Όλιβερ δεν περιμένεις να είναι αφιερωμένο στην βαμβακίαση που απειλεί τα πευκοδάση της Πίνδου αλλά στη γεύση. Αν εξακολουθείς να έχεις αμφιβολίες για το περιεχόμενο, μπορείς να κοιτάξεις στο κάτω δεξιά μέρος της σελίδας που γράφει με κάτι γράμματα “να” (με το συμπάθιο) “the taste issue”. Αν και πάλι δεν μπορείς να το χωνέψεις, πάρε τις “Επιλογές” της Κυριακής και διάβασε τα θέματα που έχουν να κάνουν με το φαγητό, τις μπίρες, τον καφέ, την κουλτούρα της εστίασης, τους ντελιβεράδες (τους πιο ατρόμητους και ριψοκίνδυνους ανθρώπους στον κόσμο) και πολλά άλλα. Θα διαπιστώσεις ότι δεν σου λέω ψέματα.

Υ.Γ. Ζω για την ημέρα που το “τεύχος γεύση” θα γίνει επιτέλους, scratch & sniff & lick…

Όχι άλλο Bollywood

Σιχαίνομαι τις ταινίες του Bollywood. Φαντάζομαι πως το ίδιο ισχύει και για τον περισσότερο κόσμο που έχει σώας τας φρένας και διαθέτει στοιχειώδη ευρωπαϊκή ή αμερικανική κινηματογραφική κουλτούρα. Δεν αντέχω την κλάψα, τους μουσάτους με τουρμπάνι, τους μη μουσάτους τζίντζηδες που δυτικοφέρνουν, τα χορευτικά στα οποία διακόσια άτομα με πολύχρωμα ρούχα χοροπηδούν σαν τα πιθήκια, την εκνευριστική μουσική και την καλλίφωνη κλαψιάρα που ερμηνεύει τα τραγούδια. Πάνω απ’ όλα όμως δεν αντέχω τους γλυκανάλατους μονολόγους των πρωταγωνιστών την στιγμή της δικαίωσης. Σεναριογράφε, πάρτο χαμπάρι: ο πρωταγωνιστής σου δεν είναι ο στρατηγός Πάτον που μιλάει στους στρατιώτες του, ούτε εσύ είσαι ο Λυσίας. Για την ακρίβεια δεν θα μπορούσα να δω ινδική ταινία παρά μόνο αν κρατούσαν όμηρους τους γονείς μου και απειλούσαν να τους σκοτώσουν αν δεν τους γράψω μία έκθεση πέντε χιλιάδων λέξεων για τα κρυφά μηνύματα που περνά ο σκηνοθέτης στην σιχαμερή ταινία του που, συνήθως, έχει τίτλο: “Η πονεμένη του Γάγγη”, “Το δράμα του Μαχαραγιά” και “Έρωτας στο εξπρές Μουμπάι – Καλκούτα – Νέο Δελχί”. Έλεος!

Οι ατσαλένιες γροθιές του Suresh Gopi.
Να φοβηθείς ή να γελάσεις;

Από τα παραπάνω εξαιρούνται μεμονωμένες σκηνές από ινδικές ταινίες δράσης που έχουν ανακαλύψει οι μερακλήδες φίλοι μου στο “Youtube”. Σε αυτά τα αποσπάσματα-διαμάντια της 7ης τέχνης, ο μουσάτος ομορφονιός πρωταγωνιστής πηδάει εν κινήσει από την μοτοσικλέτα που οδηγεί σε ελικόπτερο. Κατά την διάρκεια του άλματος προλαβαίνει να πλέξει ένα σεμέ για το κιτς σπίτι της κοπέλας του (που είναι κουκλάρα) και την οποία απειλούν να σκοτώσουν οι κακοί. Ξέχασα να σας πω ότι ο πρωταγωνιστής είναι τυφλός και με ένα χέρι. Ο όρος cult δεν μπορεί να περιγράψει το κιτσαριό.

Η κουκλάρα Aishwarya Rai

Γιατί όμως κάθισα και είδα την αηδία με τίτλο “Mohabbatein” που πρόβαλε ο ΑΝΤ1 το βράδυ του Σαββάτου; Στα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα άρχισα να βρίζω από τον σεναριογράφο και τον σκηνοθέτη μέχρι τους πρωταγωνιστές και τον συνθέτη. Και γιατί δεν άλλαξα κανάλι; Έλα ντε… Εκεί που ήθελα να αρπάξω το τηλεκοντρόλ και να σπάσω την τηλεόραση, μία αόρατη δύναμη δεν μου επέτρεπε να πραγματοποιήσω την επιθυμία μου (τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα που δεν με άφησε). Ίσως να ήθελα να δω πόσο άθλια μπορεί να γίνει μια ταινία (πολύ), πόσο κλάμα μπορεί να χωρέσει σε 90 λεπτά και πόσο μπορούν να αντέξουν τα νεύρα μου στα τηλεοπτικά σκουπίδια (όχι πολύ)…

Κάθε λαός έχει τον κινηματογράφο που του αξίζει. Αν γουστάρουν κλάψα οι Ινδοί, με γεια τους και χαρά τους. Το ίδιο δεν κάναμε κι εμείς μεταπολεμικά; Ποτάμια δάκρυα έχυσαν οι γιαγιάδες μας με τον Νίκο Ξανθόπουλο και τη Μάρθα Βούρτση. Σε ποιον όμως απευθύνονται σήμερα οι ινδικές ταινίες; Σίγουρα όχι στους νέους. Σίγουρα όμως όχι και στις γιαγιάδες. Στη μία το βράδυ έχουν πάρει το δρόμο για το κρεβάτι. Οι υπόλοιπες έχουν ακολουθήσει την “μακαρία οδό”. Οπότε;

Υ.Γ. Θέλω να πιστεύω ότι ο ΑΝΤ1 δεν πλήρωσε περισσότερα από 150 ευρώ για να πάρει τα δικαιώματα της ταινίας…

Συνέντευξη με τον Ανδρέα Λοβέρδο

Στα δεκατέσσερα χρόνια που ασκώ τη δημοσιογραφία έχω πάρει άπειρες συνεντεύξεις από ηθοποιούς, αθλητές και τραγουδιστές μέχρι τοπ μόντελς και πολιτικούς. Υπάρχουν συνεντεύξεις που απήλαυσα την όλη διαδικασία επειδή μπόρεσα να “επικοινωνήσω” με τον συνεντευξιαζόμενο (κάποιες φορές χωρίς να βγαίνει σημαντική είδηση) και συνεντεύξεις που κυλούσαν σχετικά βαρετά αλλά οι ειδήσεις "έπεφταν" με ρυθμό πολυβόλου (ξέρω ότι είναι οξύμωρο αλλά είναι αλήθεια). Η συνέντευξη με τον υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Ανδρέα Λοβέρδο που φιλοξενείται στο περιοδικό “Με υγεία” της 11ης Σεπτεμβρίου, ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες που πήρα το τελευταίο διάστημα (μαζί με αυτήν της Ελευθερίας Αρβανιτάκη για το “live!”. Ο υπουργός μίλησε για όλα τα θέματα που απασχολούν τον χώρο της υγείας, όχι μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με τους γιατρούς, τα φάρμακα και τα νοσοκομεία αλλά και σε θέματα που αφορούν την καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής μας. Και όπως θα διαπιστώσετε, βγήκαν αρκετές ειδήσεις...

Green Lantern Vs. Σκοτεινού Ιππότη

Δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω: Σε ό,τι έχει να κάνει με τα κόμικς είμαι αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν “nerd”. Για περισσότερες από δύο δεκαετίες συλλέγω αμερικανικά κόμικς –σχεδόν κάθε ποιοτικό ή άθλιο- έχει κυκλοφορήσει η “DC Comics”, γνωρίζω όλο το γενεαλογικό δέντρο του Σούπερμαν, του Μπάτμαν, του Φλας και των άλλων ηρώων με τα κολάν του σύμπαντος της “DC” και με τα χρήματα που έχω ξοδέψει για την απόκτηση των τευχών θα μπορούσα να έχω αποκτήσει ένα εξωτικό νησί στην Καραϊβική, να έχω χτίσει μια μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα και να τα κονομάω χωρίς να φοβάμαι μήπως σπάσει κανένας σωλήνας υδροδότησης στον χώρο αποθήκευσης των κόμικς και σε μια στιγμή καταστραφούν έξι-επτά χιλιάδες τεύχη.

Η μεγάλη μου διαφορά, βέβαια, με τους αμερικανούς “nerds” είναι ότι η ζωή μου δεν περιστρέφεται γύρω από τα κόμικς. Ποτέ δεν πιάστηκα στα χέρια με κάποιον επειδή διαβάζει “Marvel” προσπαθώντας να τον πείσω ότι ο Σούπερμαν είναι πιο μάγκας από τον Σπάιντερμαν και κυρίως ποτέ δεν κυκλοφόρησα σε comic convention (πού να τα βρεις άλλωστε;) ντυμένος Μπάτμαν και να την πέφτω σε κοριτσάκια που είναι ντυμένα Ayuzawa Misaki από το “Kaichou wa Maid-sama”. Για να πω την αλήθεια, μια φορά φόρεσα την στολή του “Σκοτεινού ιππότη”. Είχα πάει να την παραλάβω για λογαριασμό ενός φίλου και δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό. Μη ρωτάτε τι έκανα…

Ο λόγος για τον οποίον ο Κρίστοφερ Νόλαν
επέλεξε τον Κριστιάν Μπέιλ για να υποδυθεί τον Μπάτμαν.

Ως καλός nerd δεν θα μπορούσα απουσιάζω από την πρεμιέρα της κινηματογραφικής μεταφοράς του Green Lantern. Άλλωστε, μερικές εκατοντάδες τεύχη του εν λόγω χαρακτήρα αναπαύονται στο αρχείο μου (και παρακαλούν να μην σπάσει ο σωλήνας υδροδότησης). Η ταινία δεν ήταν κακή. Δεν ήταν όμως και αυτή που θα περίμενε ένας οπαδός του “Πράσινου Φαναριού”. Δεν μπορώ να καταλάβω, τι στην ευχή με ξενέρωσε... Αξίζουν συγχαρητήρια σε όσους εργάστηκαν στο τμήμα των ειδικών εφέ. Μετέφεραν εξαιρετικά στο πανί το σύμπαν του “Green Lantern”. Οι κόσμοι ήταν υπέροχοι, τα ψηφιακά κοστούμια εντυπωσιακά και οι –επίσης- ψηφιακοί χαρακτήρες όπως ακριβώς τους περίμενες. Τότε; Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν τελικά ο Ράιαν Ρέινολντς που ήταν λίγος για να υποδυθεί τον Χαλ Τζόρνταν. Ίσως ήταν το σχετικά άνευρο σενάριο. Επειδή όμως οι “Φύλακες του σύμπαντος” κατασκεύασαν στην ταινία ένα κίτρινο δαχτυλίδι το οποίο δεν χρησιμοποιήθηκε πουθενά, εύκολα μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι οδηγούμαστε για δεύτερη ταινία. Ελπίζω ότι εκεί θα έχουν ξεπεραστεί οι παιδικές ασθένειες…

Υ.Γ. Μαύρα χάλια ο Captain America…

Στιβ Τζομπς: Τέλος εποχής

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι από τους παλιούς γκατζετάκηδες της “Apple”. Γνώρισα πρόσφατα τα προϊόντα της εταιρείας εξαιτίας ενός τηλεφώνου. Από την ημέρα που απέκτησα το πρώτο μου κινητό (πάνε περισσότερα από δέκα χρόνια) άλλαξα μόλις δύο συσκευές. Και αυτό όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί δεν μπορούσαν πια να χρησιμοποιηθούν. Το “Motorola Startac” απεβίωσε λόγω γήρατος (είχαν διαλυθεί τα πάντα από τη χρήση) και το "Nokia 3330" έπεσε ηρωικά μαχόμενο στο καθήκον. Πνίγηκε στο κρασί κατά την διάρκεια μιας συνέντευξης με τον ιδιοκτήτη ενός εστιατορίου που θα παρουσίαζα. Τουλάχιστον πήγε χαρούμενο…

Όταν απέκτησα το iPhone 3G, δεν απέκτησα απλώς ένα τηλέφωνο αλλά κάτι περισσότερο, ένα βοηθό στη δουλειά μου. Μπορούσα να ηχογραφήσω συνεντεύξεις, να γράψω κείμενα (ναι έχω γράψει ολόκληρο κείμενο στην οθόνη του), να λάβω και να στείλω μέιλ και πάει λέγοντας. Και όλα αυτά με εξαιρετική ευκολία. Σε ό,τι είχε να κάνει με την εμφάνιση του, ήταν μακράν το ομορφότερο κινητό στον πλανήτη. Μέσα λοιπόν από το iPhone γνώρισα την “Apple” και τα προϊόντα της. Σε δύο χρόνια απέκτησα ένα MacBook Pro, έναν νέο iPhone, ένα iPad και ποιος ξέρει που θα σταματήσω. Και ποιος ευθύνεται για όλα αυτά; Το ταλέντο, το όραμα, οι ιδέες (και φυσικά η υλοποίηση τους) ενός ανθρώπου: του Στιβ Τζομπς.

Και μετά από τον μακροσκελή πρόλογο περνώ στην λακωνική ανάπτυξη του θέματος και τον επίλογο. Θαυμάζω τον Στιβ Τζομπς για έναν κυρίως λόγο: Κυνήγησε το όνειρό του, δημιούργησε (χωρίς να σημαίνει ότι όλες τους οι δημιουργίες ήταν επιτυχημένες), κατάφερε να γίνει αυτό που είναι σήμερα και αποχώρησε από την “ενεργό δράση” (την θέση του CEO) με το κεφάλι ψηλά. Στο EDU.com που κυκλοφορεί την Κυριακή ετοιμάσαμε ένα θέμα για τον άνθρωπο που έφερε την επανάσταση στην τεχνολογία.

Υ.Γ. …και πλέον γνωρίζει ο Στιβ Τζομπς την άποψή μου για τα προϊόντα της εταιρείας μέσα από το μέιλ που του έστειλα…