Διογένης Δασκάλου Vs Αντριάνας Λίμα

Δεν μου αρέσει να ευλογώ τα γένια μου -όχι επειδή υιοθέτησα το look «αξυρισιά δύο-τριών ημερών» και συνεπώς δεν έχω γένια- αλλά ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να γίνει καλύτερο το θέμα «Βόλτα στην αγορά με τον Διογένη Δασκάλου» που φιλοξενούμε στις «Επιλογές» της Κυριακής, θα ήταν αν είχε τίτλο «Βόλτα στην αγορά με την Αντριάνα Λίμα». Με εσώρουχα!

Η ιδέα ήταν ωραία αλλά κομματάκι δύσκολη να υλοποιηθεί. Για να περπατήσει η Αντριάνα στο Καπάνι και στη Μοδιάνο φορώντας μόνο εσώρουχα (άντε και το άρωμά της) και να βγει αλώβητη από τις ορέξεις καταστηματαρχών, πελατών, περαστικών και -φυσικά- του δημοσιογράφου που θα έκανε το θέμα, θα έπρεπε να κινητοποιηθούν δεκαπέντε διμοιρίες των ΜΑΤ. Όχι ότι θα είχαν πρόβλημα τα παιδιά αλλά το να βρεις διαθέσιμες κλούβες αυτό τον καιρό είναι κομματάκι δύσκολο. Το δεύτερο πρόβλημα θα ήταν το οικονομικό. Φαντάζομαι ότι παρά την στενή φιλία που με συνδέει με την Αντριάνα, ο ατζέντης της θα είχε την απαίτηση να της πληρώσουμε αεροπορικό εισιτήριο πρώτης θέσης, την σουίτα στο ξενοδοχείο (αυτό θα το γλιτώναμε αν έμενε σπίτι μου), το φαγητό στα καλύτερα εστιατόρια της πόλης (μια δυο φορές θα την κοροϊδεύαμε με greek musaka και σουβλάκι) και να της δώσουμε και ένα χαρτζιλίκι για τα έξοδα.

Το πιο μεγάλο πρόβλημα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν άλλο: σε αντίθεση με τον Διογένη που γνωρίζει την Θεσσαλονίκη και τους ανθρώπους της απ’ έξω και ανακατωτά, η Αντριάνα δεν έχει βιώματα από την πόλη και συνεπώς δεν θα είχε κάτι να μας πει. Άσε που είναι μάλλον απίθανο να γνωρίζει τι είναι η Καθαρά Δευτέρα, το χταποδάκι στα κάρβουνα, ο Γαβριήλ Πεντζίκης, τα «βρώμικα», η ρετσίνα, η νηστεία και η «νηστεία» του μνημονίου. Ο Διογένης ξέρει. Και ξέρει να τα λέει ωραία… Τελικό αποτέλεσμα από το Καπάνι: Διογένης - Αντριάνα, σημειώσατε 1.

Το τεύχος 710 των «Επιλογών» είναι αφιερωμένο στη γεύση. Και έχει τα πάντα: από αφιέρωμα στα Σαρακοστιανά, παρουσιάσεις καταστημάτων εστίασης, συνταγές για αρχάριους και σεφ, μαγειρικά κόλπα για αρχάριους (οι σεφ τα γνωρίζουν) και πολλά άλλα. Η σύνταξη του περιοδικού δεν φέρει καμία ευθύνη αν σας ανοίξει η όρεξη (αυτό είναι καλό) αλλά δεν μπορείτε να την κλείσετε λόγω οικονομικών δυσχερειών (αυτό είναι κακό).

Υ.Γ. Το τεύχος περιέχει «bonus» συνέντευξη του Διογένη για τις παραστάσεις του στο Club του «Μύλου» στις 25 και 26 Φεβρουαρίου.

Υ.Γ. 2 Ίσως μια υπερπαραγωγή «Με τον Διογένη και την Αντριάνα» να ήταν η καλύτερη. Άντε τώρα να πείσεις τον Διογένη να συμφωνήσει…

Hugo - Η μαγεία του σινεμά

Στην προηγούμενή μου ανάρτηση «έκραξα» την «Αόρατη απειλή». Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο διαπιστώνω ότι έπραξα πολύ καλά. Δεν ξενέρωσα με το σενάριο (για αυτό είχα ξενερώσει πριν από μια δεκαετία) αλλά για την κάκιστη μετατροπή της ταινίας σε 3d. Με τα μέσα, τους μάγους των εφέ και τα χρήματα που είχε στη διάθεσή του ο Τζόρτζ Λούκας, περίμενα περισσότερα. Επειδή όμως θα αρχίσω πάλι να δαιμονίζομαι -και δεν το θέλω- περνώ κατ’ ευθείαν στο παρασύνθημα: εκτιμώ αφάνταστα τον Μάρτιν Σκορσέζε ως σκηνοθέτη. Ίσως όχι για όλες τις ταινίες του αλλά σίγουρα για το «Goodfellas», το «The departed» και μερικές ακόμη.


Μέχρι πριν από λίγες μέρες θεωρούσα –εσφαλμένα- ότι μία ταινία του Σκορσέζε πρέπει να περιλαμβάνει απαραιτήτως κάποια από τα ακόλουθα στοιχεία: Νέα Υόρκη, ιταλούς μετανάστες, μαφιόζους, σφαίρες, εκβιασμούς, μοιραίες γυναίκες, χρήματα και μεγάλες σεναριακές ανατροπές. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έμπαινε ποτέ στην διαδικασία να γυρίσει μια ταινία για όλη την οικογένεια που θα «παίζει» με τα συναισθήματα των θεατών (μικρών και μεγάλων), θα έχει πρωταγωνιστή έναν πιτσιρικά και σε β’ ρόλους τον Μπεν Κίνγκσλεϊ, τον Σάσα Μπάρον Κοέν (σε ρόλο κατάλληλο για να τον παρακολουθήσουν παιδιά), τον Κρίστοφερ Λι (σε ρόλο χωρίς μυτερούς κυνόδοντες) και τον Τζουντ Λο. Το τόλμησε και γεννήθηκε ο «Hugo». Όσοι είδαν την ταινία -συμπεριλαμβάνω τους κριτικούς κινηματογράφου- θα πρέπει να είναι πολύ χαρούμενοι για αυτό.


Για το σενάριο δεν θα γράψω τίποτα γιατί δεν θέλω να προβώ σε αποκαλύψεις. Θα αρκεστώ να γράψω ότι βασίστηκε σε μια άκρως επιτυχημένη συνταγή, το μπεστ σέλερ του Μπράιαν Σέλζνικ «The invention of Hugo Cabret». Τώρα, βέβαια, θα μου πεις: «Και τι μ’ αυτό. Δεν θα μπορούσε να το καταστρέψει;». Φυσικά και θα μπορούσε! Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι ακόμη και τα πιο καλά βιβλία μπορούν να γίνουν άθλιες ταινίες. Ευτυχώς, το μόνο που έκανε ο Σκορσέζε είναι να το απογειώσει. Ίσως, χάρη στην φαεινή του ιδέα να το γυρίσει σε 3d. Παρότι δεν είχε δουλέψει ποτέ του με τη συγκεκριμένη τεχνολογία και, γενικότερα με εφέ, διαστημόπλοια και φωτόσπαθα (τα ακούει ο μουσάτος με το επίθετο «Λούκας»;), κατάφερε να την αξιοποιήσει στο έπακρο. Να τα βλέπουν κάποιοι που προσπαθούν με την τεχνολογία να αναστήσουν ένα πεθαμένο σενάριο (αυτό πηγαίνει στους «Αθάνατους». Πατήστε εδώ για να φρεσκάρετε τη μνήμη σας). Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό και αξίζει να το παρακολουθήσουν οι πάντες. Εξαιρούνται αυτοί που την βρίσκουν αποκλειστικά με ταινίες που περιέχουν πιστολίδι, έντερα στα πατώματα, αιμοδιψή ζόμπι, κακούς εξωγήινους και εμπόρους ναρκωτικών (ναι, σε σένα αναφέρομαι Νίκο).


Δεν ξέρω πόσες από τις έντεκα υποψηφιότητες θα καταφέρει να μετατρέψει σε Όσκαρ ο «Ουγκό» -υπάρχουν μερικοί πολύ «δυνατοί» αντίπαλοι (καλή ώρα ο «Artist»)- είναι όμως σίγουρο ότι έχει καταφέρει να κατακτήσει το δυσκολότερο βραβείο απ’ όλα: την εκτίμηση του κοινού. Ακόμη και του παράξενου, στρυφνού δημοσιογράφου που υπογράφει το κείμενο που διαβάζετε…

Η ορατή απειλή

Τουρίστας στον πλανήτη Τατουίν

 Δεν ξέρω ποια δύναμη (σίγουρα όχι αυτή στην οποία πηγαίνει το μυαλό σας) με ώθησε να δω για δεύτερη φορά την ταινία “Star Wars – Η αόρατη απειλή”. Την πρώτη φορά, η απειλή ήταν πράγματι αόρατη. Είχαμε άγνοια κινδύνου. Όλοι οι φίλοι της αυθεντικής τριλογίας ελπίζαμε να δούμε κάτι ανάλογο με εκείνη. “Δεν μπορεί” λέγαμε… “Δεκαέξι ολόκληρα χρόνια προετοίμαζε την ταινία ο Λούκας, αριστούργημα θα είναι…”. Μόνο που αντί για αριστούργημα είδαμε μια άνευρη παιδική ταινία που σκοπό είχε να προσελκύσει στο franchise νέους θεατές και όχι να ικανοποιήσει αυτούς που είχαν τιμήσει με την παρουσία και τις δραχμούλες τους τις πρώτες ταινίες. Η “Αόρατη απειλή” αδικούσε τον εαυτό της. Θα μπορούσε να κάνει τους οπαδούς της σειράς να τρεμοπαίζουν τα φωτόσπαθά τους από ικανοποίηση. Το μόνο που κατάφερε, είναι να βάλει στο στόμα τους την λέξη “αρπαχτή”. Για το Θεό, Βίρνα, (όπως θα έλεγε και ο Γιάγκος Δράκος), ούτε τον εξαιρετικό χαρακτήρα του Νταρθ Μόουλ δεν μπόρεσε να αναπτύξει…

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Γιατί λοιπόν πήγα να δω για δεύτερη φορά την “Απειλή” που ήταν πια ορατή; Ίσως γιατί ευελπιστούσα ότι η μετατροπή της ταινίας σε τρεις διαστάσεις, θα μπορούσε να την απογειώσει. Το μόνο που απογειώθηκε ήταν μερικές δεκάδες διαστημόπλοια και μια χούφτα pod racers. Τίποτα άλλο. Α! Και η τιμή στο εισιτήριο που ήταν δώδεκα ευρώ. Η μετατροπή της ταινίας ήταν κάκιστη, το 3d μπορούσες μόνο να το φανταστείς και το σενάριο ήταν ακόμη πιο άθλιο απ’ ότι το θυμόμουν. Παρότι ο χρόνος είχε επουλώσει τις πληγές μου, πήγα και τις ξαναέξυσα. Κακό του κεφαλιού μου.

Υ.Γ. Πιτσιρικάς, ήθελα να γίνω Τζεντάι. Να έχω το φωτόσπαθό μου και να πολεμάω τους κακούς. Από την στιγμή που η “Αόρατη απειλή” μάς έκανε γνωστό ότι όλοι οι Τζεντάι είχαν στα κύτταρά τους αυξημένο αριθμό μεσοχλωριδίων -κάτι μικροοργανισμούς που συμβιώνουν με τον άνθρωπο και του επιτρέπουν να επικοινωνεί με τη “Δύναμη”- δεν το θέλω. Θα αρκεστώ στα τριγλυκερίδιά μου. Συμβιώνουμε χρόνια…

Προσοχή! Spam

Αγαπητέ διάδοχε του θρόνου στο αφρικανικό βασίλειο που δεν γνωρίζω,
Σπάραξε η καρδιά μου διαβάζοντας το μέιλ που μου έστειλες και στο οποίο μου εξιστορείς το προσωπικό σου δράμα. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, το λογισμικό που χρησιμοποιεί το Gmail το θεώρησε ως spam. Μάλλον έκανε λάθος. Ίσως να μην μπορεί να κατανοήσει τις ζοφερές μέρες που περνάς στην πατρίδα σου. Δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι να είσαι ο τέταρτος στη σειρά διαδοχής του θρόνου και τα μεγαλύτερα αδέρφια σου να σε χλευάζουν. Καλά κάνεις και θέλεις να κλέψεις από τα ταμεία του κράτους 700.000.000 ευρώ, να τα βγάλεις από τη χώρα και να τα μοιραστείς μαζί μου, παρότι δεν με γνωρίζεις. Μόνο που όπως θα έμαθες από την έρευνα που έκανες, έχεις στείλει το μέιλ στην Ελλάδα. Η οικονομική κατάσταση εδώ δεν είναι καλή και δεν μου περισσεύουν τα 12.000 ευρώ που ζητά η τράπεζά σου ώστε να μου μεταβιβάσει τα χρήματα. Λυπάμαι. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα σου στείλω ούτε φωτοτυπία του διαβατηρίου μου, ούτε τον τραπεζικό μου λογαριασμό.

Επειδή όμως είμαι συγκλονισμένος απ' όσα περνάς, θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω. Τι θα έλεγες να οργανώσεις ένα πραξικόπημα; Τα μόνα που χρειάζεσαι είναι η υποστήριξη του στρατού και μια ντουζίνα τανκς. Από την στιγμή που δεν θα χρειαστεί να βγάλεις τα χρήματα από την χώρα είναι εύκολη υπόθεση. Κανένας στρατηγός δεν θα αρνηθεί λίγο “λαδάκι”. Εναλλακτικά, μπορείς να βγάλεις τον πατέρα και τα αδέρφια σου από την μέση και να ανεβείς στο θρόνο. Η ιστορία μάς έχει διδάξει ότι τα “ατυχήματα” δεν κάνουν διακρίσεις. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να κάνεις υπομονή. Μην ξεκάνεις περισσότερα από δύο άτομα την χρονιά γιατί μπορεί να σε υποπτευθούν. Και αυτό δεν θα είναι καλό…

Κλείνοντας, θα ήθελα να σε παρακαλέσω να μεταφέρεις στους αντικαθεστωτικούς της χώρας σου που ζητούν χρήματα για να κάνουν επανάσταση, σε αυτούς που έχουν κερδίσει υπέρογκα ποσά στο λαχείο αλλά δεν μπορούν να τα εισπράξουν αν δεν πληρωθούν οι φόροι, στις φοιτήτριες-πριγκίπισσες που ζητούν δανεικά για να επιστρέψουν στην χώρα τους –ίσως να ξεχνώ κάποιες κατηγορίες συνανθρώπων μου που ζητούν χρήματα- ότι δεν υπάρχει ευρώ ή δραχμή (ποτέ δεν ξέρεις) ούτε για σάλιο.

Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Λεόντιος

Υ.Γ. Μπορούν να σταματήσουν να μου στέλνουν οι spammers, μέιλ με χάπια που ανεβάζουν τη λίμπιντο; Αν αντιμετωπίσω πρόβλημα, θα τους ειδοποιήσω εγώ…

Θάνατος στους "Αθάνατους"

Τα έλεγε ο καημένος ο μπάρμπα Κυριάκος αλλά οι γιοι του δεν τον άκουγαν. Από το αυτί του ενός έμπαιναν τα λόγια του, από το αυτί του άλλου έβγαιναν: "Τσάρλι, Βλας, ανοίξτε κάνα βιβλίο μυθολογίας γιατί σας βλέπω να μένετε ντουβάρια”, τους φώναζε. "Άσε μας, ρε πατέρα με τη μυθολογία. Πού θα μας χρειαστεί;" του αποκρίνονταν εκείνοι και συνέχιζαν να μαζεύουν κάρτες με παίκτες του μπέιζμπολ. Και δεν έφτανε που τα παιδιά του δεν είχαν καθόλου όρεξη για διάβασμα, είχε και το εκπαιδευτικό σύστημα των ΗΠΑ τα μαύρα του τα χάλια -όχι σαν το δικό μας που με τις φωτοτυπίες και τα cd αποτελεί πρότυπο εκπαίδευσης. Πού να μάθεις μυθολογία; Κουτσά-στραβά έμαθαν τα βασικά της και αποφάσισαν να ασχοληθούν με τη νομική όταν μεγαλώσουν. Και τα χρόνια πέρασαν...

Κάποια στιγμή ένας κινηματογραφικός παραγωγός είχε τη φαεινή ιδέα να γυρίσει μία περιπέτεια που θα διαδραματίζονταν στην αρχαία Ελλάδα. “Ποιους έλληνες σεναριογράφους ξέρουμε που να παίζουν την μυθολογία στα δάχτυλα;” άρχισε να ρωτάει φίλους και γνωστούς. “Ποιους; Τους καλύτερους: τα αδέρφια Παρλαπανίδη. Ξέρουν την μυθολογία απ' έξω και ανακατωτά. Θα σε βγάλουν ασπροπρόσωπο”. Τους ανέθεσε την συγγραφή των “Αθανάτων” και κοιμήθηκε ήσυχος. Όταν βγήκε η ταινία στις αίθουσες, αποδείχτηκε ότι τα αδέρφια από το Νιου Τζέρσεϊ ήξεραν την μυθολογία μόνο ανακατωτά. Ένα συμβάν από εδώ, ένα από κει... Και έμεινε ο κόσμος να βλαστημάει τη στιγμή που πλήρωσε εισιτήριο για να δει τη βαλούτα και ο δάσκαλός τους στο σχολείο να μετανιώνει που δεν τους άφησε για μια ζωή στην τετάρτη δημοτικού.

Καλά, θα πείτε, τόσο φέσι η ταινία; Όσο δεν φαντάζεστε... Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινίσω το εξής: όταν αποφάσισα να τη δω, ήξερα τι πήγαινα να παρακολουθήσω: ένα παραμύθι-μούφα με μπόλικο αίμα, την τεστοστερόνη των πρωταγωνιστών να μουσκεύει το πανί της οθόνης και το αλάτι από το ποπ κορν να ξεραίνει τα χείλη μου. Δεν περίμενα να δω μια ιστορία που θα βασίζεται στην “Θεογονία” του Ισίοδου. Δεν περίμενα όμως να δω και αυτό το χάλι. Και σας το λέει κάποιος που “κράζει” τους “Ελληναράδες” που δεν σηκώνουν μύγα στην μυθολογία μας. Πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις... Ρε μάγκες, από την στιγμή που αποφασίσατε να γυρίσετε μια ταινία που διαδραματίζεται στην Ελλάδα, γιατί δεν χρησιμοποιήσατε πραγματικές ονομασίες που -πάει στην ευχή- θα έδιναν και μια αίσθηση αληθοφάνειας; Γιατί το μαντείο της ταινίας δεν είναι κάποιο που υπήρχε στην πραγματικότητα; Γιατί τα ελληνικά που ακούγονται στην ταινία είναι πιο χάλια και από αυτά που μιλά μεθυσμένη σκανδιναβή τουρίστρια; Πληρώσατε πεντακόσια άτομα για να δουλέψουν στα εφέ, τόσο δύσκολο ήταν να δώσετε 300 δολάρια σε κάποιον για να μάθει στους πρωταγωνιστές τέσσερις προτάσεις; Στα απόκρυφά σας (διαφορετικά ήθελα να το γράψω) δηλαδή;  Αλλά, θα μου πεις, τι έγινε που θα προβληθεί η ταινία και στην Ελλάδα; Αυτοί εκεί κάτω έχουν να ασχοληθούν με το χρέος τους, την ταινία θα προσέξουν;

Και μπορεί να δέχτηκα όλες τις σαχλές ανακρίβειες του σεναρίου αλλά δεν μπορώ να δεχτώ τον Σταύρο και τον τρόπο με τον οποίο παρουσίασαν τους θεούς. Κάθε ταινία που γυρίζεται από αμερικανούς, διαδραματίζεται στην Ελλάδα και σέβεται τον εαυτό της πρέπει να περιλαμβάνει απαραίτητα δύο από τα παρακάτω: σουβλάκι ή μουσακά, μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, ελληνικές ατάκες, συρτάκι και κάποιον που να ονομάζεται Σταύρος. Τι σημασία έχει που το όνομα Σταύρος εμφανίζεται για πρώτη φορά μετά την σταύρωση του Κυρίου; Σάμπως, ποιος θα το καταλάβει; Το κακό είναι ότι οι παραγωγοί έχασαν την ευκαιρία να “απογειώσουν” την ταινία. Χρησιμοποίησαν μόνο τον Σταύρο και κανένα άλλο στοιχείο. Αφού την κάνεις την ακροβασία, βάλε και έναν θεό να χορεύει συρτάκι. Όλα εγώ πρέπει να σας τα λέω;

Και περνώ στους θεούς... Δεν με πειράζει που η ενδυμασία τους ξεπηδά από επίδειξη μόδας του Γκαλιάνο ή που παραπέμπει σε ιερείς των Ίνκας. Κανένα πρόβλημα. Δεν μπορείς όμως ρε μεγάλε να παίζεις και με τον ανδρισμό μας. Μεγαλώσαμε γνωρίζοντας ότι ο Δίας, ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων, είχε πλαγιάσει με τον μισό γυναικείο πληθυσμό του τότε γνωστού κόσμου. Ταυτιστήκαμε μαζί του. Και έρχεσαι εσύ και μας εμφανίζεις τον παρακάτω τύπο για θεό; Με περισσότερες γυναίκες έχει πάει η Αθηνά της ταινίας παρά ο λεβέντης...

Και επειδή δεν θέλω να κάνω τον εξυπνάκια αντιρρησία που δεν έχει να πει καλή κουβέντα, πρέπει να αναγνωρίσω και το θετικό στοιχείο της ταινία. Όσοι την είδατε (ελάτε, μην κλαίτε) θα το βρουν αμέσως. Πρόκειται για τη σκηνή που η παρθένα Φαίδρα αποφασίζει να δώσει ό,τι πολυτιμότερο έχει στον Θησέα. Ξέρεις τι είναι να βλέπεις σε τρεις διαστάσεις (χαλάλι τα δώδεκα ευρώ) τον γυμνό πισινό της Φρέιντα Πίντο σε πρώτο πλάνο; Απλώνεις το χέρι και τον ακουμπάς. Γίνεσαι μέρος του σεξουαλικού παιχνιδιού. Η Φρίντα και ο Χένρι Καβίλ σε προσκαλούν σε ένα κινηματογραφικό όργιο. Και μετά συνειδητοποιείς ότι μαζί με σένα καλούν και τα άλλα διακόσια άτομα που βρίσκονται στην αίθουσα και ξενερώνεις...

Η ετυμηγορία: Οι “Αθάνατοι” έπρεπε να είχαν πεθάνει προτού βγουν στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αν θέλετε οπωσδήποτε να δείτε Ελλάδα, βαρβατίλα και γνήσιο τσαμπουκά βάλτε ξανά στο dvd αυτό...

Αν θέλετε να πάτε στο σινεμά, προτιμήστε τις περιπέτειες του “Τεν Τεν”.

Το παρδαλό κατσίκι (Μια ποδοσφαιρική ιστορία)

Γνωρίζοντας την ευεργετική συμβολή του γέλιου στην υγεία αλλά και την συχνότητα με την οποία του δίνεται η ευκαιρία να γελάσει, εύκολα μπορεί να συμπεράνει κάποιος ότι το παρδαλό κατσίκι είναι από τα πιο υγιή πλάσματα στο σύμπαν. Όσα συνέβησαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, από την λήξη του περσινού πρωταθλήματος μέχρι σήμερα, ήταν αρκετά -όχι απλώς για να γελάσει- αλλά για να ξεκαρδιστεί. Και μαζί με το παρδαλό κατσίκι, το μελαγχολικό μπαρμπούνι, το αισιόδοξο άλμπατρος, ο ανορεξικός ρινόκερος, η ιτιά η κλαίουσα (που βγήκε για λίγο από τη λύπη της) και κάθε νοήμον φίλαθλος. Οι μόνοι που δεν μπορέσαμε να γελάσουμε -τουλάχιστον όσο θα έπρεπε- ήμασταν οι φίλοι του Ηρακλή. Ίσως γιατί μας έπνιγε το παράπονο...

Όταν στις αρχές Μαΐου είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο “Καληνύχτα και καλή τύχη” (φρεσκάρετε τη μνήμη σας εδώ), δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έβλεπα ποτέ την αγαπημένη μου ομάδα να αντιμετωπίζει τη Νέα Καλλικράτεια σε επίσημο αγώνα πρωταθλήματος της Δ' Εθνικής. Δεν χρειάζεται να επαναλάβω όλα αυτά που έγιναν μέσα σε έξι μήνες. Δεν θέλω να ανεβάσω την πίεση σε κανέναν. Όλοι γνωρίζουν τα όσα συνέβησαν. Επιτέλους αποκαλύφθηκε (όχι ότι δεν το ξέραμε) ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο βρωμάει χειρότερα από την κάλτσα πεζικάριου μετά από πορεία είκοσι χιλιομέτρων μέσα στο κατακαλόκαιρο. Δυστυχώς, το απορρυπαντικό που χρησιμοποίησε η ΕΠΟ και οι επιτροπές της για να κάνουν την κάθαρση στο ποδόσφαιρο δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα (ή μήπως είχε ακριβώς αυτά που ήθελαν οι λαμπροί φωστήρες του ποδοσφαίρου;). Η κάλτσα συνεχίζει να βρωμάει. Οι μοναδικές ομάδες που τιμωρήθηκαν -σε κάποιες κούνησαν απλώς το δάχτυλο και είπαν να μην το ξανακάνουν- ήταν ο Ηρακλής και η Ηλιούπολη. Το πώς κατάφερνε η Ηλιούπολη να στήνει παιχνίδια μόνη της και να μην τιμωρούνται και οι αντίπαλοί της είναι κάτι που θα κληθεί να απαντήσει ο ιστορικός του μέλλοντος. Το πόσο άδικα (και άγρια) κυνηγήθηκε ο Ηρακλής είναι κάτι που το γνωρίζουμε ήδη και δεν μπορεί να το χωνέψει κανείς. Ούτε την ειρωνεία του προέδρου της ΕΠΟ που, ούτε λίγο ούτε πολύ, προσπάθησε να πείσει σε τηλεοπτική του συνέντευξη ότι ήταν φίλος του Ηρακλή λόγω του Χατζηπαναγή. Δάκρυσαν ως και τα τσιμέντα του Καυτανζογλείου...

Και εκεί που ήθελαν αρκετοί -δεν αναφέρομαι στους νοήμονες φιλάθλους όλων των ομάδων- να παραβρεθούν στην κηδεία του ποδοσφαιρικού τμήματος για πιουν έναν πικρό ελληνικό, ένα ποτηράκι κονιάκ, να μασουλήσουν σοκολατένιες ελίτσες και να μας ευχηθούν “Να ζήσετε να τον θυμόσαστε”, ήρθε η πρεμιέρα του πρωταθλήματος της Δ' Εθνικής. Νέα Καλλικράτεια – Ηρακλής. Λυπηρό και μόνο που το διαβάζεις. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα έρθει η στιγμή να παρακολουθήσω αγώνα της ομάδας μου σε αυτή την κατηγορία. Ποτέ δεν πίστευα ότι στην πρώτη ομάδα θα αγωνίζονταν παιδιά μέχρι 18 ετών που δεν θα γνώριζα ούτε το όνομά τους. Ένα πράγμα όμως ήξερα: όπου και να έπαιζε ο Ηρακλής, σε όποια κατηγορία, δεν θα αγωνίζονταν ποτέ μόνος του. Και ο αγώνας της περασμένης Κυριακής ήταν η απόδειξη.

Το μυστρί, το πηλοφόρι

Μια ποδοσφαιρική ομοσπονδία που ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου οφείλει να φροντίζει ώστε οι αγώνες να τελούνται κάτω από άριστες συνθήκες τόσο για τους ποδοσφαιριστές όσο και τους θεατές. Αν υπήρχε μια τέτοια ομοσπονδία είναι σίγουρο ότι δεν θα επέτρεπε να γίνονται παιχνίδια σε γήπεδα όπως της Νέας Καλλικράτειας -φαντάζομαι ότι και τα άλλα γήπεδα της κατηγορίας θα είναι περίπου στην ίδια κατάσταση. Δεν αναφέρομαι στο οικολογικό του πράγματος. Δεν με πειράζει να υπάρχουν δέντρα μέσα από την περίφραξη του γηπέδου. Αυτό είναι πρωτοποριακό και δεν έχουν σκεφτεί να το εφαρμόσουν ούτε στο Καμπ Νου. Άφησε που δίνει και ένα ωραίο χρώμα επαρχίας. Αυτό που με ενοχλεί, είναι να βγαίνουν από το έδαφος -στο σημείο που στέκονταν ο κόσμος- σιδερένιες βέργες λες και βρίσκεσαι σε γιαπί. Μπορεί να είναι γυρισμένες προς το έδαφος αλλά κανένας δεν θα ήθελε να δει τον γιο του να πρωταγωνιστεί σε σκηνή από ταινία θρίλερ. Θα έβγαινε κανένας να αναλάβει την ευθύνη; Τα έχει ελέγξει κανένας τα γήπεδα ή είναι πιο σημαντικό να κάνει συστάσεις για να κατεβούν τα πανό από τα κάγκελα;

Αίνιγμα

Το γήπεδο της Νέας Καλλικράτειας είναι γκαλερί για να απολαμβάνουμε έργα τέχνης; Ποιος ήταν ο ρόλος των δύο σβηστών προβολέων; Μήπως ήταν εγκατάσταση με τίτλο “Η σημασία του προβολέα στο σκοτάδι του ποδοσφαίρου”; Η απάντηση είναι: Όχι. Γιατί άναψαν μόνο οι δύο από τους τέσσερις; Γιατί πολύ απλά, τα καλώδια των συγκεκριμένων δύο δεν κατέληγαν πουθενά. Οπότε; Ποιος είναι λοιπόν ο λόγος ύπαρξης τους; Α) Να τους κοιτάς. Β) Να ανεβαίνεις πάνω τους για να παρακολουθήσεις την αναμέτρηση με κίνδυνο την σωματική σου ακεραιότητα επειδή δεν έχει πού αλλού να κάτσεις. Γ) Να αρπάξεις τα χρήματα της επιχορήγησης και να κάνεις “γαργάρα” το έργο. Δ) Να ψάχνεις χρήματα για να ολοκληρώσεις το έργο ώστε κάποια στιγμή να γίνονται παιχνίδια και το βράδυ. Η μοναδική αποδεκτή απάντηση είναι η Δ. Άραγε συμβαίνει αυτό στην πραγματικότητα;

Αίνιγμα 2

Μπορεί η χωρητικότητά των κερκίδων να καλύπτει τις ανάγκες της ομάδας του χωριού ή της κωμόπολης, είναι όμως υπερβολικά μικρή για να χωρέσει τον λαό του Ηρακλή. Τι κάνεις λοιπόν για να ικανοποιήσεις την ζήτηση; Χτίζεις ακόμη περισσότερες κερκίδες; Τοποθετείς κι άλλους προβολείς που δεν λειτουργούν; Φυτεύεις δέντρα για να μπορεί ο κόσμος να κάθεται στα κλαδιά τους; Βγαίνεις και ομολογείς το μεγάλο λάθος που έκανες με τον Ηρακλή και τον δικαιώνεις; Το τελευταίο είναι αστείο (για όσους δεν το κατάλαβαν). Για κάποιο λόγο, το ανέβασμα στα δέντρα μού έφερε στο νου παιδικές αναμνήσεις...

Διαιτησία

Ο καλός διαιτητής χρειάζεται να γνωρίζει άριστα τον κανονισμό διαιτησίας και να είναι δίκαιος στα σφυρίγματά του. Ο διαιτητής του αγώνα της Καλλικράτειας δεν είχε την ευκαιρία να αποδείξει αν είναι καλός διαιτητής. Μπορεί και να είναι. Το παιχνίδι ήταν τόσο εύκολο που το σφύριζα ακόμη κι εγώ. Ο καλός διαιτητής όμως δεν είναι το ίδιο πράγμα με αυτό που αποκαλούμε “ο άρχων της αναμέτρησης”. Ο πρώτος θα ακολουθήσει κατά γράμμα τον κανονισμό και θα γράψει στο φύλλο αγώνα ακόμη και την τσίχλα που πέταξε ο νταλκαδιασμένος οπαδός στον αγωνιστικό χώρο. Ο δεύτερος δεν υπακούει σε συμφέροντα και σκοπιμότητες. Γνωρίζει τον κανονισμό και σφυρίζει ο ίδιος. Δεν του “σφυρίζουν” υποδείξεις οι από πάνω. Τον αποκαλείς “κότα” και δεν τρέχει φοβισμένος στα αποδυτήρια. Βγάζει την κάρτα και ανεβαίνει στην κερκίδα να σου κόψει βασανιστικά το λαρύγγι. Και φυσικά έχει αυτό που οι αγγλοσάξονες ονομάζουν “balls”. Ο διαιτητής της Καλλικράτειας ανήκει στην πρώτη κατηγορία.

Αγωνιστικός χώρος

Βλέποντας τις διαγραμμίσεις στο έδαφος μπορούσες να συμπεράνεις ότι βρίσκεσαι σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Ο αγωνιστικός χώρος όμως δεν θα έπρεπε να έχει παντού χορτάρι και να μην θυμίζει σαβάνα; Δεν θα έπρεπε σε μια συρτή μπαλιά, η μπάλα να κυλάει ομαλά και όχι να χοροπηδάει; Δεν θα έπρεπε να απουσιάζουν τα σημεία με την λάσπη και το συγκεντρωμένο νερό; Πότε περιμέναν να τα διορθώσουν; Εκτός κι αν το γήπεδο προστατεύεται από τη συνθήκη “Natura” ή τη “Ramsar” για τους υδροβιότοπους και δεν θέλουν να ενοχλήσουν τα λιοντάρια και τα φλαμίνγκο που ξεχειμωνιάζουν. Οπότε, πάω πάσο...

Δεν ξέρω τι άλλο θα αντικρίσουν τα ματάκια μας μέχρι να ξαναδούμε τον Ηρακλή εκεί που του αξίζει. Το μήνυμα όμως της παρακάτω φωτογραφίας έχει φτάσει στους αποδέκτες τους. Όσοι δεν το κατάλαβαν με την πρώτη, θα έχουν την ευκαιρία να το καταλάβουν στη συνέχεια. Εκτός βέβαια κι αν η αντίληψή τους είναι περιορισμένη (και συνεπώς δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στις θέσεις που βρίσκονται). Όσοι το κατάλαβαν αλλά υπηρετούν συμφέροντα, ας συνεχίσουν να μας ψυχαγωγούν με τις αποφάσεις τους. Στους καιρούς που ζούμε, άνθρωποι και παρδαλά κατσίκια δεν θα αρνηθούμε το γέλιο...

Και ολίγη τέχνη

Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει τους κατοίκους του Ε’ δημοτικού διαμερίσματος Θεσσαλονίκης, είναι η αγάπη μας για την τέχνη. Αυτός είναι και ο λόγος που υποδεχτήκαμε -με πραγματική αδημονία- την εξελισσόμενη εγκατάσταση με τίτλο “Απορρίμματα σε αστικό τοπίο” που κάποιοι άτεχνοι αδαείς τολμούν να αποκαλούν “σκουπιδαριό στην γειτονιά μας”.

Το έργο τέχνης που θα έκανε περήφανο ακόμη και τον Μάρκο Μπότσαρη, το όνομα του οποίου φέρει η οδός όπου βρίσκεται η εγκατάσταση, είναι το μεγαλύτερο στο είδος του. Το μήκος του ξεπερνά τα εννέα μέτρα και το ύψος του τα δυόμισι (σήμερα ευελπιστούμε να είναι ακόμη ψηλότερο). Ο δημότης με τα χαρακτηριστικά κούρου της αρχαϊκής περιόδου που ποζάρει με καμάρι μπροστά στο αριστούργημα -εντελώς τυχαία είναι ο γράφων- έχει ύψος 187 εκατοστά. Κάντε τις συγκρίσεις!

Άνθρωποι και ποντίκια της περιοχής (δεν αναφέρομαι στη νουβέλα του Τζον Στάινμπεκ) καλούμαστε να προστατεύσουμε -από τους υπαλλήλους καθαριότητας του δήμου Θεσσαλονίκης και τους ζηλόφθονες δημότες άλλων περιοχών- την εγκατάσταση που με τόσο κόπο δημιουργήσαμε. Θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να συνεχίσουμε να αναπνέουμε τον ευωδιαστό αέρα της τέχνης.

Υ.Γ. Η είσοδος της πολυκατοικίας που βρίσκεται πίσω από την εγκατάσταση μόλις που διακρίνεται…