Το κτίριο της οδού Κεραμοποιείου

Στο κλιμακοστάσιο της βίλας Καπαντζή

Ο περισσότερος κόσμος αποκαλεί το διατηρητέο αρχοντικό που βρίσκεται στον αριθμό 105 της Βασιλίσσης Όλγας ως το κτίριο του Ερυθρού Σταυρού, του ΝΑΤΟ, της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας ή του Οργανισμού Ρυθμιστικού. Παρότι ο σημερινός ιδιοκτήτης του δεν είναι κανένας από τους παραπάνω, η ονομασία δεν είναι λανθασμένη αφού στο υπέροχο κτίσμα, στον έναν (και βάλε) αιώνα της ιστορίας του, φιλοξενήθηκαν όλες οι παραπάνω υπηρεσίες και οργανισμοί. Μέχρι και το αρχηγείο της Γκεστάπο βρήκε στέγη σε αυτό τα χρόνια της κατοχής.

Για εμένα, δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω. Είναι το κτίριο από το οποίο μαζεύαμε την μπάλα όταν παίζαμε ποδόσφαιρο, στα διαλείμματα των μαθημάτων στο 89ο δημοτικό σχολείο που βρίσκεται απέναντι (για την σχέση που είχαμε με την θέση του τερματοφύλακα, σας μίλησα πέρσι, το Πάσχα. Φρεσκάρετε τη μνήμη σας εδώ). Όσο ταλέντο και αν κρύβαμε ως πιτσιρικάδες, οι κακές σέντρες ήταν πάντα μέσα στο παιχνίδι. Ευτυχώς, οι άνθρωποι του σταθμού πρώτων βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού που στεγαζόταν εκεί, μας την επέστρεφαν για να μην μας παρασύρει κανένα αυτοκίνητο την ώρα που θα περνούσαμε αλαφιασμένα την Βασιλίσσης Όλγας.

Οι «Επιλογές», στο πλαίσιο του αφιερώματος στο deco και το design, επισκέφτηκαν το κτίριο που σχεδίασε ο Πιέρο Αριγκόνι για να γίνει η οικία της οικογένειας Καπαντζή και σας ξεναγούν σε ένα από τα ομορφότερα κτίρια μιας Θεσσαλονίκης που έχει από καιρό χαθεί. Η ξενάγηση, όμως, στην παλιά Θεσσαλονίκη δεν σταματά εδώ. Το κτίριο του «Ολύμπιον», το γνωρίζετε όλοι. Το ερώτημα είναι: πόσο καλά; Στο τεύχος Μαΐου (κυκλοφορεί στις 29 Απριλίου), θα μάθετε όλα τα μυστικά του. Η βόλτα μας στην πόλη συνεχίζεται στα σπίτια έξι γνωστών Θεσσαλονικέων. Μας υποδέχονται και μας εξηγούν την σχέση τους με αυτά. Άφησα για το τέλος το θέμα του εξωφύλλου. Ο αρχιτέκτονας Γιώργης Λαμπαθάκης (δεν χρειάζονται συστάσεις για τις κυρίες) μιλάει για την δουλειά του και την τηλεοπτική εκπομπή που παρουσιάζει.

Από το τεύχος 712, οι «Επιλογές» έχουν νέα εμφάνιση, νέες στήλες, νέα φιλοσοφία και πάει λέγοντας. Θα μπορούσα να σας απαριθμήσω τις αλλαγές αλλά θα χρειαζόμουν αρκετό χρόνο. Σας αφήσω να τις ανακαλύψετε μόνοι σας…

Τὸ πεπρωμένον φυγεῖν ἀδύνατον

Πόσο ανέμελες (και άσκοπες) ήταν οι συζητήσεις γονέων και συγγενών όταν προσπαθούσαν να καταλήξουν στην επαγγελματική πορεία που θα έπρεπε να ακολουθήσει ο πιτσιρικάς Λεόντιος. Η μητέρα μου ήθελε να γίνω δικηγόρος. «Το παιδί έχει λέγειν», έλεγε. «Θα μιλάει και θα μαγεύει τον κόσμο στα δικαστήρια». Ο πατέρας μου αντιδρούσε: «Όχι, το παιδί θα γίνει γιατρός. Ξέρεις τι κύρος θα έχει όταν τον βλέπουν με την ιατρική του ρόμπα; Θα ρίχνει και τις νόστιμες νοσηλεύτριες». «Ξέρεις πόσοι γιατροί και δικηγόροι υπάρχουν; Δεν θα έχει δουλειά. Πρέπει να γίνει πολιτικός μηχανικός...» επέμενε η θεία μου. Τον θείο δεν τον αναφέρω. Ήθελε να γίνω πολιτικός. Ο Θεός με φύλαξε. Σήμερα δεν θα μπορούσα να περπατήσω ανέμελος στον δρόμο. Κι εμένα; Ποιος με ρωτούσε εμένα; Εγώ, που δεν είχα και μεγάλη όρεξη για διάβασμα, ήθελα να γίνω εφοπλιστής, να έχω τα καράβια μου να πηγαινοέρχονται στον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό ωκεανό, τους ναύτες να θαλασσοπνίγονται και εγώ να «χαλαρώνω» με μοντέλα στο ιστιοφόρο μου κάπου στην Καραϊβική. Σήμερα διαπιστώνω ότι τα παιδικά μου όνειρα ήταν εξαιρετικά φιλόδοξα και ο τρόπος σκέψης μου υπερβολικά προοδευτικός για το νεαρό της ηλικίας μου.

Fast forward στο παρόν. Τα χρόνια πέρασαν και δεν έγινα ούτε δικηγόρος, ούτε γιατρός, ούτε πολιτικός μηχανικός και, δυστυχώς, ούτε εφοπλιστής. Πάντως, το ήμισυ της επιθυμίας του πατέρα μου -οι «νόστιμες νοσηλεύτριες»- ικανοποιήθηκε. Περασμένες μου αγάπες, του καιρού χαλάσματα. Το θέμα μας, όμως, δεν είναι ο Χιώτης και η Λίντα. Πρόσφατα έφτασα όσο πιο κοντά μπορούσα στην ιδιότητα του πολιτικού μηχανικού. Η αναμνηστική φωτογραφία από τον υπό κατασκευή σταθμό «Πανεπιστήμιο» του μετρό είναι αφιερωμένη στη θεία μου. Το θέμα «Μετρό Θεσσαλονίκης: Μια ολόκληρη ‘πόλη’ κάτω από τα πόδια μας» που θα βρείτε -μεταξύ άλλων- στις «Επιλογές» Απριλίου (κυκλοφορούν εκτάκτως το Σάββατο) είναι αφιερωμένο σε όλους όσοι περιμένουν εναγωνίως να λειτουργήσει το μεγαλύτερο έργο που έγινε στην πόλη κατά τη διάρκεια του ελεύθερου βίου της. Στο σημείο αυτό πρέπει να ευχαριστήσω τους ανθρώπους της εταιρείας «Αττικό Μετρό». Η εμπειρία της ξενάγησης ήταν μοναδική!

Υ.Γ. Νομίζω ότι κάποια στιγμή πρέπει να γράψω ένα άρθρο για τις διακοπές των εφοπλιστών με μοντέλα σε ιστιοφόρα στην Καραϊβική. Υπάρχει κάποιος που θέλει να με ξεναγήσει;

Ο άγιος Πακέτιος

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάποιος άγιος που να θεωρείται προστάτης των ντελιβεράδων αλλά -αν κρίνω από την υγεία των πακετάδων της γειτονιάς μου- όποιος και να είναι, κάνει εξαιρετική δουλειά. Μόνο μεταφυσικά μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι μερικοί τρελοί που καβαλούν παπάκι χωρίς κράνος, γκαζώνουν σε μονόδρομους και διασχίζουν κάθετα τα στενά χωρίς να ελαττώνουν ταχύτητα για να ελέγξουν μήπως πεταχτεί κάποιο άλλο όχημα, εξακολουθούν να είναι αρτιμελείς. Ευελπιστώ να συνεχίσει να εκτελεί ο άγιος τα καθήκοντά του, όχι μόνο για να παραμείνουν υγιή τα παιδιά αλλά και γιατί το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να δεσμεύσουν θέσεις παρκαρίσματος για να αναγείρουν το μνημείο «Πεσόντων πακετάδων».

Ως δημοσιογράφος -επειδή πρέπει να ερευνώ κάθε εκδοχή- δεν μπορώ να αποκλείσω την πιθανότητα οι ντελιβεράδες της Ανάληψης να ταξιδεύουν στο χωροχρόνο και, κατά συνέπεια, να γνωρίζουν εκ των προτέρων τι θα συναντήσουν, πού θα το συναντήσουν και πώς θα το αποφύγουν κατά τη διάρκεια της βάρδιας τους. Η πιθανότητα να συμβαίνει το παραπάνω είναι απειροελάχιστη αλλά όφειλα να την καταγράψω.

Και τώρα ας δούμε τα πράγματα με ρεαλιστική ματιά, απαλλαγμένη από θρησκευτικά στοιχεία και τις επιρροές που έχω από τα κείμενα του Ισαάκ Ασίμοφ. Μετά από ώριμη σκέψη, μπορώ να πω μετά βεβαιότητας ότι οι ντελιβεράδες της γειτονιάς μου είναι απλώς κωλόφαρδοι. Με την αγνή έννοια του όρου...

Αγαπητέ πακετά: ακόμη και αν είσαι νέος, το αίμα σου βράζει και θεωρείς ότι όλος ο κόσμος είναι δικός σου, πρέπει να μάθεις ότι στη δουλειά σου δεν ισχύει η ρήση: «Ο τολμών νικά». Και ξέρεις γιατί; Γιατί: α) δεν είσαι καταδρομέας και β) όσο τολμηρός και αν είσαι, σε ενδεχόμενη σύγκρουση της φτιαγμένης πάπιας σου με αυτοκίνητο, αυτή θα γίνει σμπαράλια και εσύ χαλκομανία. Δεν αξίζει για τρία ευρώ την ώρα (και χωρίς ένσημα) να ταλαιπωρείς τα παιδιά του ΕΚΑΒ. Και επειδή δεν είναι ανδραγάθημα να ρισκάρεις τη ζωή σου για να φάει πέντε λεπτά νωρίτερα κάποιος πρήχτης που κάνει συνέχεια παράπονα για το γύρο, κόψε τις μαλακίες και κοίτα να κάνεις τη δουλειά σου όσο πιο προσεκτικά μπορείς. Το βραβείο καλύτερου πακετά δεν έχει θεσπιστεί ακόμη.

Και μετά τις νουθεσίες περνώ εκεί που ήθελα να καταλήξω εξαρχής: Δηλώνω υπεύθυνα ότι δεν με πειράζει να καθυστερεί η πίτσα ή τα πιτόγυρα μου τόσο χρόνο όσο χρειάζεται για να τηρεί ο πακετάς τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Με λίγα λόγια δεν με πειράζει να καθυστερήσει η παραγγελία μου κατά τρία λεπτά. Το φιλοδώρημα θα είναι το ίδιο… Επίσης, δηλώνω υπεύθυνα ότι αν ξαναβρεθεί μπροστά μου πακετάς, οδηγώντας ανάποδα στον μονόδρομο και μου πουλήσει μαγκιά, θα τον πατήσω. Και δεν θα τον σώσει ούτε ο άγιος Πακέτιος. Το ξεκαθαρίσαμε;

Διογένης Δασκάλου Vs Αντριάνας Λίμα

Δεν μου αρέσει να ευλογώ τα γένια μου -όχι επειδή υιοθέτησα το look «αξυρισιά δύο-τριών ημερών» και συνεπώς δεν έχω γένια- αλλά ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να γίνει καλύτερο το θέμα «Βόλτα στην αγορά με τον Διογένη Δασκάλου» που φιλοξενούμε στις «Επιλογές» της Κυριακής, θα ήταν αν είχε τίτλο «Βόλτα στην αγορά με την Αντριάνα Λίμα». Με εσώρουχα!

Η ιδέα ήταν ωραία αλλά κομματάκι δύσκολη να υλοποιηθεί. Για να περπατήσει η Αντριάνα στο Καπάνι και στη Μοδιάνο φορώντας μόνο εσώρουχα (άντε και το άρωμά της) και να βγει αλώβητη από τις ορέξεις καταστηματαρχών, πελατών, περαστικών και -φυσικά- του δημοσιογράφου που θα έκανε το θέμα, θα έπρεπε να κινητοποιηθούν δεκαπέντε διμοιρίες των ΜΑΤ. Όχι ότι θα είχαν πρόβλημα τα παιδιά αλλά το να βρεις διαθέσιμες κλούβες αυτό τον καιρό είναι κομματάκι δύσκολο. Το δεύτερο πρόβλημα θα ήταν το οικονομικό. Φαντάζομαι ότι παρά την στενή φιλία που με συνδέει με την Αντριάνα, ο ατζέντης της θα είχε την απαίτηση να της πληρώσουμε αεροπορικό εισιτήριο πρώτης θέσης, την σουίτα στο ξενοδοχείο (αυτό θα το γλιτώναμε αν έμενε σπίτι μου), το φαγητό στα καλύτερα εστιατόρια της πόλης (μια δυο φορές θα την κοροϊδεύαμε με greek musaka και σουβλάκι) και να της δώσουμε και ένα χαρτζιλίκι για τα έξοδα.

Το πιο μεγάλο πρόβλημα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν άλλο: σε αντίθεση με τον Διογένη που γνωρίζει την Θεσσαλονίκη και τους ανθρώπους της απ’ έξω και ανακατωτά, η Αντριάνα δεν έχει βιώματα από την πόλη και συνεπώς δεν θα είχε κάτι να μας πει. Άσε που είναι μάλλον απίθανο να γνωρίζει τι είναι η Καθαρά Δευτέρα, το χταποδάκι στα κάρβουνα, ο Γαβριήλ Πεντζίκης, τα «βρώμικα», η ρετσίνα, η νηστεία και η «νηστεία» του μνημονίου. Ο Διογένης ξέρει. Και ξέρει να τα λέει ωραία… Τελικό αποτέλεσμα από το Καπάνι: Διογένης - Αντριάνα, σημειώσατε 1.

Το τεύχος 710 των «Επιλογών» είναι αφιερωμένο στη γεύση. Και έχει τα πάντα: από αφιέρωμα στα Σαρακοστιανά, παρουσιάσεις καταστημάτων εστίασης, συνταγές για αρχάριους και σεφ, μαγειρικά κόλπα για αρχάριους (οι σεφ τα γνωρίζουν) και πολλά άλλα. Η σύνταξη του περιοδικού δεν φέρει καμία ευθύνη αν σας ανοίξει η όρεξη (αυτό είναι καλό) αλλά δεν μπορείτε να την κλείσετε λόγω οικονομικών δυσχερειών (αυτό είναι κακό).

Υ.Γ. Το τεύχος περιέχει «bonus» συνέντευξη του Διογένη για τις παραστάσεις του στο Club του «Μύλου» στις 25 και 26 Φεβρουαρίου.

Υ.Γ. 2 Ίσως μια υπερπαραγωγή «Με τον Διογένη και την Αντριάνα» να ήταν η καλύτερη. Άντε τώρα να πείσεις τον Διογένη να συμφωνήσει…

Hugo - Η μαγεία του σινεμά

Στην προηγούμενή μου ανάρτηση «έκραξα» την «Αόρατη απειλή». Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο διαπιστώνω ότι έπραξα πολύ καλά. Δεν ξενέρωσα με το σενάριο (για αυτό είχα ξενερώσει πριν από μια δεκαετία) αλλά για την κάκιστη μετατροπή της ταινίας σε 3d. Με τα μέσα, τους μάγους των εφέ και τα χρήματα που είχε στη διάθεσή του ο Τζόρτζ Λούκας, περίμενα περισσότερα. Επειδή όμως θα αρχίσω πάλι να δαιμονίζομαι -και δεν το θέλω- περνώ κατ’ ευθείαν στο παρασύνθημα: εκτιμώ αφάνταστα τον Μάρτιν Σκορσέζε ως σκηνοθέτη. Ίσως όχι για όλες τις ταινίες του αλλά σίγουρα για το «Goodfellas», το «The departed» και μερικές ακόμη.


Μέχρι πριν από λίγες μέρες θεωρούσα –εσφαλμένα- ότι μία ταινία του Σκορσέζε πρέπει να περιλαμβάνει απαραιτήτως κάποια από τα ακόλουθα στοιχεία: Νέα Υόρκη, ιταλούς μετανάστες, μαφιόζους, σφαίρες, εκβιασμούς, μοιραίες γυναίκες, χρήματα και μεγάλες σεναριακές ανατροπές. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έμπαινε ποτέ στην διαδικασία να γυρίσει μια ταινία για όλη την οικογένεια που θα «παίζει» με τα συναισθήματα των θεατών (μικρών και μεγάλων), θα έχει πρωταγωνιστή έναν πιτσιρικά και σε β’ ρόλους τον Μπεν Κίνγκσλεϊ, τον Σάσα Μπάρον Κοέν (σε ρόλο κατάλληλο για να τον παρακολουθήσουν παιδιά), τον Κρίστοφερ Λι (σε ρόλο χωρίς μυτερούς κυνόδοντες) και τον Τζουντ Λο. Το τόλμησε και γεννήθηκε ο «Hugo». Όσοι είδαν την ταινία -συμπεριλαμβάνω τους κριτικούς κινηματογράφου- θα πρέπει να είναι πολύ χαρούμενοι για αυτό.


Για το σενάριο δεν θα γράψω τίποτα γιατί δεν θέλω να προβώ σε αποκαλύψεις. Θα αρκεστώ να γράψω ότι βασίστηκε σε μια άκρως επιτυχημένη συνταγή, το μπεστ σέλερ του Μπράιαν Σέλζνικ «The invention of Hugo Cabret». Τώρα, βέβαια, θα μου πεις: «Και τι μ’ αυτό. Δεν θα μπορούσε να το καταστρέψει;». Φυσικά και θα μπορούσε! Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι ακόμη και τα πιο καλά βιβλία μπορούν να γίνουν άθλιες ταινίες. Ευτυχώς, το μόνο που έκανε ο Σκορσέζε είναι να το απογειώσει. Ίσως, χάρη στην φαεινή του ιδέα να το γυρίσει σε 3d. Παρότι δεν είχε δουλέψει ποτέ του με τη συγκεκριμένη τεχνολογία και, γενικότερα με εφέ, διαστημόπλοια και φωτόσπαθα (τα ακούει ο μουσάτος με το επίθετο «Λούκας»;), κατάφερε να την αξιοποιήσει στο έπακρο. Να τα βλέπουν κάποιοι που προσπαθούν με την τεχνολογία να αναστήσουν ένα πεθαμένο σενάριο (αυτό πηγαίνει στους «Αθάνατους». Πατήστε εδώ για να φρεσκάρετε τη μνήμη σας). Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό και αξίζει να το παρακολουθήσουν οι πάντες. Εξαιρούνται αυτοί που την βρίσκουν αποκλειστικά με ταινίες που περιέχουν πιστολίδι, έντερα στα πατώματα, αιμοδιψή ζόμπι, κακούς εξωγήινους και εμπόρους ναρκωτικών (ναι, σε σένα αναφέρομαι Νίκο).


Δεν ξέρω πόσες από τις έντεκα υποψηφιότητες θα καταφέρει να μετατρέψει σε Όσκαρ ο «Ουγκό» -υπάρχουν μερικοί πολύ «δυνατοί» αντίπαλοι (καλή ώρα ο «Artist»)- είναι όμως σίγουρο ότι έχει καταφέρει να κατακτήσει το δυσκολότερο βραβείο απ’ όλα: την εκτίμηση του κοινού. Ακόμη και του παράξενου, στρυφνού δημοσιογράφου που υπογράφει το κείμενο που διαβάζετε…

Η ορατή απειλή

Τουρίστας στον πλανήτη Τατουίν

 Δεν ξέρω ποια δύναμη (σίγουρα όχι αυτή στην οποία πηγαίνει το μυαλό σας) με ώθησε να δω για δεύτερη φορά την ταινία “Star Wars – Η αόρατη απειλή”. Την πρώτη φορά, η απειλή ήταν πράγματι αόρατη. Είχαμε άγνοια κινδύνου. Όλοι οι φίλοι της αυθεντικής τριλογίας ελπίζαμε να δούμε κάτι ανάλογο με εκείνη. “Δεν μπορεί” λέγαμε… “Δεκαέξι ολόκληρα χρόνια προετοίμαζε την ταινία ο Λούκας, αριστούργημα θα είναι…”. Μόνο που αντί για αριστούργημα είδαμε μια άνευρη παιδική ταινία που σκοπό είχε να προσελκύσει στο franchise νέους θεατές και όχι να ικανοποιήσει αυτούς που είχαν τιμήσει με την παρουσία και τις δραχμούλες τους τις πρώτες ταινίες. Η “Αόρατη απειλή” αδικούσε τον εαυτό της. Θα μπορούσε να κάνει τους οπαδούς της σειράς να τρεμοπαίζουν τα φωτόσπαθά τους από ικανοποίηση. Το μόνο που κατάφερε, είναι να βάλει στο στόμα τους την λέξη “αρπαχτή”. Για το Θεό, Βίρνα, (όπως θα έλεγε και ο Γιάγκος Δράκος), ούτε τον εξαιρετικό χαρακτήρα του Νταρθ Μόουλ δεν μπόρεσε να αναπτύξει…

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Γιατί λοιπόν πήγα να δω για δεύτερη φορά την “Απειλή” που ήταν πια ορατή; Ίσως γιατί ευελπιστούσα ότι η μετατροπή της ταινίας σε τρεις διαστάσεις, θα μπορούσε να την απογειώσει. Το μόνο που απογειώθηκε ήταν μερικές δεκάδες διαστημόπλοια και μια χούφτα pod racers. Τίποτα άλλο. Α! Και η τιμή στο εισιτήριο που ήταν δώδεκα ευρώ. Η μετατροπή της ταινίας ήταν κάκιστη, το 3d μπορούσες μόνο να το φανταστείς και το σενάριο ήταν ακόμη πιο άθλιο απ’ ότι το θυμόμουν. Παρότι ο χρόνος είχε επουλώσει τις πληγές μου, πήγα και τις ξαναέξυσα. Κακό του κεφαλιού μου.

Υ.Γ. Πιτσιρικάς, ήθελα να γίνω Τζεντάι. Να έχω το φωτόσπαθό μου και να πολεμάω τους κακούς. Από την στιγμή που η “Αόρατη απειλή” μάς έκανε γνωστό ότι όλοι οι Τζεντάι είχαν στα κύτταρά τους αυξημένο αριθμό μεσοχλωριδίων -κάτι μικροοργανισμούς που συμβιώνουν με τον άνθρωπο και του επιτρέπουν να επικοινωνεί με τη “Δύναμη”- δεν το θέλω. Θα αρκεστώ στα τριγλυκερίδιά μου. Συμβιώνουμε χρόνια…

Προσοχή! Spam

Αγαπητέ διάδοχε του θρόνου στο αφρικανικό βασίλειο που δεν γνωρίζω,
Σπάραξε η καρδιά μου διαβάζοντας το μέιλ που μου έστειλες και στο οποίο μου εξιστορείς το προσωπικό σου δράμα. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, το λογισμικό που χρησιμοποιεί το Gmail το θεώρησε ως spam. Μάλλον έκανε λάθος. Ίσως να μην μπορεί να κατανοήσει τις ζοφερές μέρες που περνάς στην πατρίδα σου. Δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι να είσαι ο τέταρτος στη σειρά διαδοχής του θρόνου και τα μεγαλύτερα αδέρφια σου να σε χλευάζουν. Καλά κάνεις και θέλεις να κλέψεις από τα ταμεία του κράτους 700.000.000 ευρώ, να τα βγάλεις από τη χώρα και να τα μοιραστείς μαζί μου, παρότι δεν με γνωρίζεις. Μόνο που όπως θα έμαθες από την έρευνα που έκανες, έχεις στείλει το μέιλ στην Ελλάδα. Η οικονομική κατάσταση εδώ δεν είναι καλή και δεν μου περισσεύουν τα 12.000 ευρώ που ζητά η τράπεζά σου ώστε να μου μεταβιβάσει τα χρήματα. Λυπάμαι. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα σου στείλω ούτε φωτοτυπία του διαβατηρίου μου, ούτε τον τραπεζικό μου λογαριασμό.

Επειδή όμως είμαι συγκλονισμένος απ' όσα περνάς, θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω. Τι θα έλεγες να οργανώσεις ένα πραξικόπημα; Τα μόνα που χρειάζεσαι είναι η υποστήριξη του στρατού και μια ντουζίνα τανκς. Από την στιγμή που δεν θα χρειαστεί να βγάλεις τα χρήματα από την χώρα είναι εύκολη υπόθεση. Κανένας στρατηγός δεν θα αρνηθεί λίγο “λαδάκι”. Εναλλακτικά, μπορείς να βγάλεις τον πατέρα και τα αδέρφια σου από την μέση και να ανεβείς στο θρόνο. Η ιστορία μάς έχει διδάξει ότι τα “ατυχήματα” δεν κάνουν διακρίσεις. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να κάνεις υπομονή. Μην ξεκάνεις περισσότερα από δύο άτομα την χρονιά γιατί μπορεί να σε υποπτευθούν. Και αυτό δεν θα είναι καλό…

Κλείνοντας, θα ήθελα να σε παρακαλέσω να μεταφέρεις στους αντικαθεστωτικούς της χώρας σου που ζητούν χρήματα για να κάνουν επανάσταση, σε αυτούς που έχουν κερδίσει υπέρογκα ποσά στο λαχείο αλλά δεν μπορούν να τα εισπράξουν αν δεν πληρωθούν οι φόροι, στις φοιτήτριες-πριγκίπισσες που ζητούν δανεικά για να επιστρέψουν στην χώρα τους –ίσως να ξεχνώ κάποιες κατηγορίες συνανθρώπων μου που ζητούν χρήματα- ότι δεν υπάρχει ευρώ ή δραχμή (ποτέ δεν ξέρεις) ούτε για σάλιο.

Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Λεόντιος

Υ.Γ. Μπορούν να σταματήσουν να μου στέλνουν οι spammers, μέιλ με χάπια που ανεβάζουν τη λίμπιντο; Αν αντιμετωπίσω πρόβλημα, θα τους ειδοποιήσω εγώ…