Summertime!

Ιστορική δικαίωση του μπλογκ! Έγραφα την περασμένη εβδομάδα ότι η Περαία και η Αγία Τριάδα είναι τόσο κοντά που μπορείς να “πεταχτείς” για ποτό και φαγητό ανά πάσα στιγμή. Και αφού μας άρεσε (το ποτό και το φαγητό) είπαμε να επιστρέψουμε δριμύτεροι και αυτή την Κυριακή. Κυρίες και κύριοι: “The sequel”. Ίδια ποιότητα, ασταμάτητη δράση και περισσότερος ήλιος (την περασμένη Κυριακή κοντέψαμε να πνιγούμε από την βροχή). Τι άλλο θέλετε;

Υ.Γ. Έχω την υποψία ότι η ατάκα “ιστορική δικαίωση” είναι κάπως τραβηγμένη…

Δήμος Θερμαϊκού

Στο "live!" της Κυριακής πηγαίνουμε μια βόλτα στον δήμο Θερμαϊκού. Δεν θα γράψω πολλά πράγματα για την περιοχή αφού όλοι οι περισσότεροι την γνωρίζετε από την καλή και από την ανάποδη. Κι επειδή υπάρχει περίπτωση να αναρωτηθείτε "Ποιος δήμος είναι, ρε;" θα απαντήσω ότι είναι ο δήμος στον οποίο υπάγονται η Περαία, η Αγία Τριάδα, η Επανομή και τόσα άλλα μέρη στα οποία περπατήσατε, φάγατε, κολυμπήσατε (και πάει λέγοντας...). Στο σημείο αυτό πρέπει να κάνετε "Ααααα, πες έτσι ντε...".


Μεγάλος διαγωνισμός! Απαντήστε στο ερώτημα: Θα πάω στην Πάλιουρα, στα Πάλιουρα ή στον Πάλιουρα; Ο νικητής κερδίζει πλούσια δώρα (ηθική ικανοποίηση).

Υποψήφιος βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης

Κάθε φορά που επιστρέφω σπίτι ύστερα από κάποια κοινωνική εκδήλωση που σχετίζεται με τους κουμπάρους μου –όπως, καλή ώρα, τη βάφτιση του Βασιλάκη (απ’ όπου και η φωτογραφία)-, διαπιστώνω ότι έχω κάνει κάτι πολύ σωστά αλλά και πολύ λάθος. Το “σωστά” είναι ότι είχα την χαρά και την τιμή να παντρέψω τρεις παιδικούς μου φίλους και να βαφτίσω ένα πανέμορφο μωράκι που έχει εξελιχθεί σε μια πανέμορφη δεσποινίδα. Και μόνο αυτά, μου φτάνουν. Όταν όμως έχεις κουμπαριάσει με τόσο κόσμο (εδώ μπαίνουν οι συγγενείς και οι φίλοι από όλα τα σόγια) είναι τουλάχιστον βλακεία να μην ασχοληθείς με την πολιτική. Ξεκινάς με μερικές χιλιάδες ψήφους από τα αποδυτήρια και το μόνο που έχεις να κάνεις στη συνέχεια είναι να “ψήσεις” τους ψηφοφόρους της εκλογικής σου περιφέρειας και να αρχίσεις να ράβεις το κοστουμάκι για την ορκωμοσία στην Βουλή. Σωστά; Αμ δε... Και εδώ αρχίζει το “λάθος” μου. Όταν τα σόγια της μίας κουμπαριάς ψηφίζουν στην Πιερία και το Κιλκίς, της άλλης στην Μαγνησία και τον Έβρο και της τρίτης στην Β' Θεσσαλονίκης, όχι βουλευτής δεν εκλέγεσαι αλλά ούτε τις εκλογές για την επιτροπή της πολυκατοικίας δεν κερδίζεις (που δεν είναι απαραίτητα κακό). Οπότε, αν δεν αλλάξει κάτι δραστικά, ας πούμε να μεταφέρουν τα εκλογικά τους δικαιώματα περίπου δυο χιλιάδες άνθρωποι, θα συνεχίσω να τους βλέπω ανά σόι, να δίνω εκατοντάδες χειραψίες στις οικογενειακές γιορτές, να ακούω διαρκώς το “Τι κάνεις κουμπάρε; Πώς πάει η Θεσσαλονίκη;”, να απαντώ: “Μια χαρά, το παλεύουμε” και να φοράω το κοστούμι σε κοινωνικές εκδηλώσεις αλλά όχι της Βουλής...

Κώστα και Αγγέλα, να χαίρεστε το Βασιλάκη. Να είναι γερός και καλοφωτισμένος.

Υ.Γ. Ξέχασα να γράψω στο βιβλίο ευχών αλλά κουτσά-στραβά, το μπάλωσα...

The Green Issue

Από τον τίτλο της ανάρτησης (και του τεύχους) εύκολα μπορείς να συμπεράνεις ότι οι “Επιλογές” της Κυριακής ασχολούνται με την οικολογία, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τα φωτοβολταϊκά συστήματα, την ανακύκλωση, την αιολική ενέργεια... Όπως και να το δεις, το μέλλον είναι “πράσινο” -και χτυπά ήδη την πόρτα μας.

Μεταξύ άλλων, ο Ευρωπαίος “υπερ-υπουργός” Περιβάλλοντος, επίτροπος Γιάνεζ Ποτότσνικ, μιλά αποκλειστικά στις “Επιλογές” για το περιβάλλον και τους κινδύνους που το απειλούν σήμερα, για τους πυρηνικούς σταθμούς που ετοιμάζουν μια σειρά από χώρες στη “γειτονιά” μας, αλλά και για τις περιβαλλοντικές υποχρεώσεις που πρέπει πάση θυσία να τηρήσει η Αθήνα, παρά τα στενά περιθώρια που αφήνει το Μνημόνιο.

Επίσης, ετοιμάσαμε ένα οδοιπορικό στο Τσερνόμπιλ. Ένα τέταρτο τού αιώνα μετά το μεγαλύτερο πυρηνικό δυστύχημα στον πλανήτη (και μόλις 80 ημέρες μετά την αναπάντεχη “ρεπλίκα” του, στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας), ο φακός των “Επιλογών” ταξιδεύει στην Ουκρανία, σε μια προσπάθεια να ανιχνεύσει το αποτύπωμα της καταστροφής σε βάθος χρόνου.

Game World 2011

Θα το γράψω όσο το δυνατόν πιο απλά: κατά τη διάρκεια της ζωής μου έχω σκοτώσει άπειρα ζόμπι, ναζί και εξωγήινους, έχω σημειώσει περισσότερα γκολ απ’ αυτά που έβαλαν μαζί ο Πελέ, ο Μαραντόνα και ο Μέσι (και όποιον άλλον ποδοσφαιριστή έχει καθένας στο μυαλό του), έχω κυριεύσει τον πλανήτη καμιά εικοσαριά φορές, έχω πιλοτάρει διαστημικό λεωφορείο, έχω...

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες για τα κατορθώματά μου, μόνο που δεν θα είχε νόημα. Δεν είμαι το θαύμα της φύσης, αλλά ένας τέως gamer, που έχει δαπανήσει αμέτρητες ώρες στα “ηλεκτρονικά” ή τα “ουφάδικα” (όπως τα λέγαμε τη δεκαετία του 1980), στην οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή ή την κονσόλα. Και θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τυχερό τον εαυτό μου που έζησα εκ του σύνεγγυς την ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών: μια ιστορία που «ξεδιπλώνεται» στις αίθουσες του πολυχώρου «Μύλος» και φυσικά στις σελίδες του "live!" της Κυριακής.

Σε έκταση 1.000 τετραγωνικών μέτρων, οι βετεράνοι "παιχνιδάδες" (αναφέρομαι στους λίγο κάτω των σαράντα) θα μπορέσουν να ξαναδούν μετά από χρόνια (και να δακρύσουν) τα «μηχανήματα» στα οποία κατέθεσαν δεκάρικο-δεκάρικο μια περιουσία, περνώντας τις πιο ξέγνοιαστες στιγμές τους (την ώρα που η μάνα τους είχε φάει τον κόσμο να τους ψάχνει...).

Τρεις (και βάλε) στον αέρα

Το προσωπικό του “καναλιού” σε απαρτία.

Σε ανάρτησή μου στις 19 Μαρτίου (την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ), είχα αναφερθεί στα γυρίσματα που κάναμε με τους μαθητές μου στην σχολή δημοσιογραφίας, ώστε να παρουσιάσουμε -στο τέλος της σχολικής χρονιάς- μία ολοκληρωμένη τηλεοπτική παραγωγή (για τις ανάγκες του μαθήματος “Οργάνωση - παραγωγή τηλεοπτικής εκπομπής”). Επί δύο μήνες “οργώναμε” τη Θεσσαλονίκη για να δημιουργήσουμε τον δικό μας "Μπεν Χουρ" (όχι, δεν έχει θρησκευτικό περιεχόμενο η εκπομπή, είναι όμως υπερπαραγωγή). Σκοπός μας ήταν να ετοιμάσουμε θέματα που θα εκπλήρωναν τις απαιτήσεις του μαθήματος αλλά και τις προσωπικές αναζητήσεις κάθε σπουδαστή. Την περασμένη εβδομάδα, έχοντας ολοκληρώσει τα εξωτερικά γυρίσματα, μπήκαμε στο στούντιο της σχολής για τα εσωτερικά. Ίσως να ήταν η πιο ευχάριστη στιγμή για τα παιδιά σε ένα εξάμηνο γεμάτο διάβασμα, εργασίες και άγχος…

Η Σίσση και ο Δημήτρης πριν από την έναρξη των γυρισμάτων.
Είναι η ιδέα μου ή όντως το ύφος του Δημήτρη
παραπέμπει στον Έρολ Φλιν;

Η ιδέα έχει ως εξής: Ο Δημήτρης και η Σίσσυ παρουσιάζουν ένα “ζωντανό” τηλεοπτικό μαγκαζίνο με θέματα που έχουν ετοιμάσει η Βικτώρια και η Βαλεντίνα. Ξαφνικά η εκπομπή διακόπτεται αφού γίνεται γνωστό ότι συνελήφθη ένας νεαρός που αναζητούνταν για μήνες από την αστυνομία. Η Μαρία που βρίσκεται στην αίθουσα σύνταξης ενημερώνει τους θεατές για το συμβάν λίγο πριν δώσει το λόγο στην Λένα που βρίσκεται στο χώρο της σύλληψης. Όμως, οι εξελίξεις στην Λιβύη αλλάζουν για τα καλά την ροή της εκπομπής αφού ο Μιχάλης, απεσταλμένος του καναλιού στην Βεγγάζη , παίζει την ζωή του κορώνα γράμματα ώστε να ενημερώσει έγκαιρα το κοινό για τον βομβαρδισμό κατοικημένης περιοχής (στην πραγματικότητα, ο μόνος φόβος μας ήταν να μην μας φάνε τα ποντίκια στο –υπέροχο- σκοτεινό και υγρό υπόγειο που ανακαλύψαμε για να κάνουμε τα γυρίσματα). Η επιστροφή στην καθημερινότητα γίνεται με τη συνέντευξη που πήρε η Νάνσυ από τον Διογένη Δασκάλου (τον οποίο και ευχαριστώ για μια ακόμη φορά). Τέλος, ο Γιώργος, πολιτιστικός ρεπόρτερ του καναλιού, κάνει κριτική στην θεατρική παράσταση που θα συγκλονίσει την Θεσσαλονίκη. Ο Βασίλης στο ρόλο του σύγχρονου Άμλετ δίνει ρεσιτάλ ηθοποιίας υπό τις οδηγίες του μεγάλου δασκάλου-σκηνοθέτη Γιώργου.

Η Μαρία και η Σίσση στην καρέκλα του “μαρτυρίου”.
Πενήντα λεπτά ακινησίας για τις ανάγκες του μακιγιάζ
μπορούν να τρελάνουν τον οποιονδήποτε.

Η Δήμητρα μακιγιάρει τη Μαρία.
Όχι. δεν κάνω υποδείξεις, απλώς ρωτάω για να μάθω.
Ευχαριστούμε το τμήμα "Μακιγιάζ" για τη βοήθειά του.

Το "ξεσκόνισμα" στις ερωτήσεις πριν από
την έναρξη της συνέντευξης με τον Διογένη Δασκάλου...

...και οι τελευταίες οδηγίες για το στήσιμο.
(Όχι, δεν τα παίρνουμε από το σούπερ μάρκετ).

Και η απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία.
(Διογένη, ευχαριστώ και πάλι...)



Με τον Δημήτρη και τη Σίσση πριν την έναρξη
των εσωτερικών γυρισμάτων.



Tattoo culture

Παρ’ ότι η απαρχή της ιστορίας τής δερματοστιξίας χάνεται στα βάθη των αιώνων, η σχέση του Έλληνα με τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης έχει περάσει από διάφορα στάδια. Μέχρι και πριν από τρεις-τέσσερις δεκαετίες, οι μοναδικοί άνθρωποι που έβλεπες να έχουν “χτυπήσει” μια εικόνα σε κάποιο σημείο του σώματός τους ανήκαν σε κάποια από τις ακόλουθες κατηγορίες: ο κύριος Τάκης, που είχε διατελέσει στα νιάτα του ναυτικός και ξύπνησε ένα πρωινό στη Σαγκάη με μια γοργόνα στο μπράτσο του, ο μπάρμπα-Τάσος, που είχε κάνει φυλακή και κάποια στιγμή αποφάσισε να κρατήσει για πάντα στο χέρι του τον αριθμό του κελιού, κάτι ροκάδες με νεκροκεφαλές, που προσπαθούσαν να μιμηθούν τα ινδάλματά τους, μηχανόβιοι με ημίγυμνες κοπελιές και μεμονωμένοι νταλκαδιάρηδες που έγραψαν με κεφαλαία γράμματα το όνομα του αισθήματος (και κάποια στιγμή προσπαθούσαν να βρουν τρόπο για να σβήσουν το “Σούλα” από το μπράτσο τους...).

Στο "live!" της Κυριακής καταπιανόμαστε με το τατουάζ (χωρίς γοργόνες και "Σούλες"). Τι είναι τελικά; Σημάδι ανδρισμού, κοινωνικής θέσης, φυλαχτό, έργο τέχνης, μέσο αναγνώρισης ανάμεσα σε μέλη μυστικών ομάδων; Την απάντηση δίνουν οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης... Το τατουάζ άφησε πίσω του το στίγμα του παρεξηγημένου και βρήκε τη θέση που του αξίζει.